Van Remouchamps naar Blanchefosse-et-Bay.

Blanchefosse - et - Bay
Tai Chi en Zang.

Omdat ik de files op maandag wilde vermijden, besloot ik op zondag naar Remouchamps ( camping Spineuze ) te rijden. Ik had wel van te voren een plek besproken, omdat het vakantieseizoen in volle gang was.

En dat was het. Ik werd geposteerd tussen 3 joekels van campers met luidruchtige airco's. Boven dien was er een setje staarders, die al mijn bewegingen tot op het detail volgden. Niet mijn plek dus.

Even douchen en dan maar buiten de camping gaan eten en dat lukte bij de lokale sterrenwacht boven op een heuvel met mooi uitzicht. En heerlijk stil.

Toen ik wat later op de camping kwam was er niets veranderd. Ik kookte water en reed terug naar het planetarium. Inmiddels was het donker en brandde er een vaag licht. Ik besloot aan te bellen om te vragen of ik vannacht "de sterren kon bekijken", maar er was niemand.

 En zo posteerde ik mij ( enigszins spannend was het wel ) op het terrein en ging slapen.

Ik heb die nacht geen ster gezien.....te bewolkt. 

Eenmaal wakker was er tijd voor een goed ontbijt.

Daarna een ochtendwandeling door de velden en ik kon na de koffie door naar mijn bestemming.

Wel ben ik de geleende Europastekker nog teruggebracht ( weerstond de verleiding die dan maat te houden ) en een klacht ingediend. Ik was niet de eerste en zal vermoedelijk ook de laatste niet zijn.

Na een gevarieerde rit kwam ik aan in Atelier Blanchefosse. Ik zou er kamperen en kon tot mijn grote plezier weer in de stille boomgaard plaats nemen.

Don en Inge waren op vakantie en de honneurs werden waargenomen door de Rotterdamse Marijke en Annemieke.

Het voelde meteen als thuis en mocht ik al de Vlaamse dialecten niet verstaan , dan kon ik altijd nog naar de keuken voor een goed gesprek.

Het was een gezellige groep met veel bekenden van vorig jaar en ik had mij voorgenomen wat meer aandacht aan de namen te besteden. Wat deels lukte.

 

Het programma was best stevig met een ronde voor en na het ontbijt, na de lunch een lange pauze. En dan weer verder met een ronde voor en na het avondeten.

Als eerste was het de beurt aan Tine met Tai Chi. Buiten dan wel binnen. Daarna ging Tom verder met de zang, ook zowel binnen als buiten.

De overgang tussen de Tai Chi en de zang was nooit scherp, dikwijls zelfs vloeiend. Wat wel verschilde waren de bewegingen. Enerzijds heel bewust en gestructureerd, anderzijds meer als ondersteuning van de liedjes en ja, dan heeft ieder zo zijn of haar eigen beweging.

 Tussendoor was er voldoende ruimte om van het glooiende landschap te genieten of om in het meer te gaan zwemmen ( nou ja.....baggeren ).

En dan was daar ook de grote gevarieerde landschapstuin, met het terrasje wat ik in 1999 nog had helpen aanleggen.

Wie wilde kon ook op de piano spelen of gewoon heerlijk vrij door de ruimte dansen.

Verder waren er een kater en een poes met een bijna onbedwingbare behoefte om op leegstaande bedden te gaan liggen. En dat mocht niet. ook hadden zij eigen bankjes bij de open haard , waar zij in hun totale waardigheid konden gaan zitten.

In de laatste nacht werd ik verrast door breed geschuifel in de boomgaard. Door de gordijnen glurend werd zichtbaar dat ik door een kudde schapen omringd was. Dat op zich leek mij geen probleem. Dat ontstond toen mijn busje begon te schommelen.

Een of meerdere schapen waren lekker aan het schurken en duwen, vermoedelijk om dat ze mij als slapende ( goede ) herder naar buiten wilde krijgen. Of omdat het witte busje voor een soort grote schapenmoeder werd gehouden.

Ik besloot mijn wolf in schaapskleren in te zetten en startte de motor van de auto. De koplampen gingen aan en zelden heb ik schapen zo hard zien lopen. De volgende ochtend waren ze weg, met achterlating van hun uitwerpselen. Dat werd dus voorzichtig lopen.

Op de laatste dag gingen we in een dorpje 5 km verderop ons concert geven. Het regende en regende, waardoor het binnen zo donker was dat fotograferen niet te doen was. Gelukkig bracht An ons veilig heen en terug.

 Het concert zelf was heel sfeervol. Op enig moment werden tai chi en zang gecombineerd. En dat paste naadloos.

Eenmaal thuis verzamelden wij ons om ons huldigingslied voor de staf te zingen. Op de melodie van Olga van de Wolga brachten wij een ode in Russische sferen, waarbij de beentjes van de vloer mochten en dat ook deden.

O o Tommy / Tine / Marijke / Annemieke

als jij niet van mij houdt,

dan spring ik in het meertje en o dat is zo koud

T: Met jou wil ik een liedje zingen, dansen en ook door de ruimt swingen.

Ti: met jou wil ik mijn tai chi delen, zacht bewegen en het water strelen.

M: met jou wil ik mijn klusje delen, even wachten en dan fijn gaan kwelen.

A: met jou wil ik een hapje eten en ik wil ook je recepten weten

o, o , ......als jij niet van mij houdt dan spring ik in de vijver en o die is zo koud !

Na de lunch was het tijd voor een uitgebreid afscheid en voor een l;aatste klank en daarna werd het terug naar huis.

Het was weer mooi geweest ( niet het weer, dat was dramatisch nat ).

Museum Voorlinden.

Museum Voorlinden.

 

Aangetrokken door het werk van Yayoi Kusama, Do Ho Su en nog veel anderen besloten Albert en ondergetekende weer eens een bezoek te brengen aan het welvarende Museum Voorlinden in Wassenaar, wat inmiddels minder toegankelijk is geworden voor de kleine beurs.17,50 euro kostte een kaartje en daar was geen ontsnappen aan. Zelfs 65-plussers zonder jarenlange pensioenindicatie moesten het volle pond betalen.

Wel kregen we heel veel boekjes over de kunstwerken. Maar ja dat was voor thuis. Nu was het tijd om de werken van binnenuit te ervaren. En dat gingen we doen, nou ja......... eerst moesten we langs een heer ( nu vervangen door een dame ) voor een tijdslot.

 Dit was om de controle te behouden over de toegang van de Kamer van Yayoi Kusama. Wij waren tussen 12.50 en 13.00 uur welkom voor een audiëntie.

Dan stond je nog wel in de rij. Gewoon gezellig met andere mopperaars, die niet met 2, maar met 3 naar binnen wilden.

Knap dat een psychiatrische 90-jarige Japanse dit voor elkaar heeft gekregen. Wie waren hier de gekken ? Anderzijds het was wel mooi om te ervaren.

Maar er was veel meer te zien en vooral ook sneller toegankelijk. Zo was er een slecht onderhouden kamer, waar iedereen het gevoel had dat Praxis dit niet gesponsord had. Of juist wel.

En wij moesten hoe dan ook onze voeten vegen. Dat gaf wel keuzestress.

Het was vandaag drukker dan voorheen, maar nog wel te doen, mede omdat de meeste objecten zelf nog al wat ruimte innamen.

Veelkleurig was het ook. En dan de materialen: een trap van textiel, een boom met blaadjes van boterhamzakjes en heel veel rondjes en kogels, wat bij Yayoi niet zo gek is. Ook waren er keramische schalen met zoetwaterparels.

En wat te zeggen van de grote pompoen. Albert informeerde bij de hostess hoe dit toch zo groot had kunnen groeien. En er was ook veel kleins te zien, zoals de "tekeningen", die met textiel waren gemaakt.

Hoe heerlijk primitief en daardoor ook origineel. Ik moest er met mijn neus op om te kunnen zien dat het niet getekend was.

En dat was er de kleinste lift van Nederland. Je moest er even op wachten - iets dat de aanwezige kinderen graag deden - en dan ging de liftdeur open.

Do Ho Su bracht ons in een wereld van transparante kamers en ruimtes. In een van de deuren zat zelfs een slot van textiel. Onpraktisch, maar toch.

 

En er waren ook leuke schilderijtjes in de categorie: eenvoud.

En nog politiek geïnspireerd ook.

Je moet het maar kunnen ( of is het durven ).

Tussendoor gingen we nog even chillen in de stiltekamer. Daar konden we in alle rust naar het plafond staren. Daar was de lucht te zien. Steeds weer anders. We werden er stil van.

Ook heel mooi was de prachtige tros waterzakjes, die zo mooi pasten bij de verfijnde Japanse dames in de buurt. Geboeid door dit wonder gingen zij terug naar huis.

Over water gesproken: natuurlijk liepen wij nog even langs het zwembad, waar ook vandaag weer gesnorkeld werd.

En toen was het weer mooi geweest. Vol van allerlei de mind opschuddende indrukken liepen wij naar buiten. 

Wassenaar, 1 augustus 2019

Snorrendag.

Snorren-dag.

Om 11.00 uur reed de auto van Henk voor de deur en wij wisten al wat er in de auto te vinden zou zijn: Snorren ! Maar eerst gingen we koffie, thee en limo drinken met zelfgebakken taartjes. Annemarie had allerlei vormpjes en hoe het taartje eruit zag kon je pas zien als je ‘m op at.

En na wat eenvoudige, enthousiaste welkomoefeningen in de tuin gingen we wandelen tussen het riet en in het bos. Dat was heel gezellig. Onderweg plukten we bloemen en bespraken wij de plannen voor vanmiddag.

 Ook liepen wij een stuk door een heel eng bos en moesten we elkaar goed vasthouden om niet te verdwalen. Annemarie was dan onze verkenner ( zij kent dit bos op haar duimpje ).

Onderweg plukten we bramen die heel snel werden opgegeten, maar alleen als ze zoet en rijp waren. Intussen had Annemarie een mooi veldboeket geplukt dat precies paste in de bijzondere konijnentotemvaas die zij van haar collega had gekregen. De konijntjes gluurden tussen de bloemetjes de tuin in. Dat zag er mooi uit.

En toen riepen wij : Snorren ! Snorren ! Snorren ! En dat hielp. Henk had een doos op tafel gezet en wij konden ze gaan passen. Dat was een heel karwei want er was een ruime keuze.     

En hoe leuk: Henk had eetbare oorbellen meegenomen. Die mocht je na het fotograferen gewoon opeten.

En toen gingen we het spel spelen. Henk vertelde iets en dan moesten wij zeggen of het waar of niet waar was. Als het waar was mocht je je snor onder je neus houden. En bij niet waar niet. 

Bijvoorbeeld: deze poes heeft 2 snorren…….is dat waar of niet waar ? Grappige poes trouwens.

Of: wij hebben allemaal groen stekeltjeshaar ? Waar of niet waar ? Geen snor te zien ! 

 

Je kon er ook andere leuke dingen mee doen zoals een broodje snor met kersen ( in Zweden heet dat Snorrebrot ).

Henk had ook klei meegebracht om te boetseren. Dat was ook erg leuk. Er werd van alles gemaakt van snorren tot muisjes, van gekke beestjes tot kikkerbilletjes.

Voor mij was dat niet genoeg. Ik wilde meer met het materiaal zelf experimenteren. Het versnijden, ontleden en dan weer samenvoegen. Pas daarna kwamen er verticale steunpunten in het gebouw, dat heel erg op mijn knikkerhuis begon te lijken. Ja, moderne kunst…..je moet het maar durven.

Intussen had ik ( Mette ) een heel bijzonder sieraad gemaakt dat ik nog even niet wilde laten zien, maar mooi was het wel.

En toen gingen we opruimen en gezellig theedrinken. We brachten Henk naar de auto en toen hij wegreed zijn we nog heel lang met hem meegehold. Heel leuk om te doen, vooral omdat Henk de verkeerde kant op reed. Het was een leuke dag.

Groetjes van Mette en Siebe.