Een bijzondere winterdag.

Het is rond 11.00 uur als ik glibberend en glijdend op de Welberg aan kom. Gelukkig zijn de buien voorbij en schijnt de zon volop.

I en T staan voor de deur tot over de enkels in de sneeuw. Ik heb T. een half jaar niet gezien en dat is toch wel wat lang. Hoog tijd om er een leuke, spannende en avontuurlijke dag van te maken.

We beginnen met koffie, limo en vruchtencake. Buiten in de tuin kijkt de pruimenboom ons wat triest aan. Een van haar grote takken wilde de wereld in, maar dat ging niet zonder problemen: een grote scheur het resultaat.

T. , die zo te zien veel aanleg heeft om boswachter te worden is al met zijn "zaag op maat " bezig om orde in de chaos te scheppen.

 En dat valt niet mee als het om zulke dikke takken gaat.

Intussen heeft I. de gedachte aan een mindere pruimenoogst in 2015 opzij gezet en zij richt zich vol verwondering op een andere boom. Daar heeft zich een wonderlijk natuurverschijnsel voor gedaan.

Het is alsof de wolken tot in de tuin hangen.

 En zoiets unieks, dat mag niet ongefotografeerd blijven.

 Ondertussen is er een nieuw probleem ontstaan: de lekkere snowboots zijn lekke snowboots geworden. Daar ik me een soortgelijk probleem uit 1996 herinner, weet ik ook de oplossing: plastic zakken om je voeten.

Het dient gezegd: ziet er stoer uit met die wasknijpers. En het helpt ook bij hoog water.

 Dan is het tijd voor een stevige lunch met gebakken eieren en allerlei nog niet opgegeten kerstlekkernijen.

Zo kunnen we er weer tegen en in plaats van een dutje gaan we kijken naar UP. Een te gekke film waarin een oude man en een padvindertje een reis maken naar de mooiste plek op aarde.

 De oudere man, die in een verzorgingshuis geplaatst lijkt te gaan worden ontsnapt door met ballonnen zijn huis te verplaatsen. Gaandeweg ontpopt hij een fantastische energie en levenskracht. 

De oude norse man wordt zo een warme grootvader voor de verweesde padvinder.

En dan zijn er de nieuwe vrienden: een vogel en een hond. Kortom: 1,5 uur kijkplezier.

Spencer Tracy zou model hebben gestaan voor deze man.

I. vreest dat het voor T. wat te spannend is, maar T. vermaakt zich prima. Yes !!!

Dan is het tijd om nog even naar buiten te gaan.

De zon gaat bijna onder. En dat geeft een mooi effekt.

 Tegelijkertijd staat boven ons al de maan. En de maan die zou de rest van de dag gaan meedoen

Er was nog een half uurtje te overbruggen tot de warme maaltijd en ik had zowaar nog een andere film meegenomen: Despicable me.

Van superslecht tot supervader.

 In de film wilde een boef met een verkleiningsapparaat de maan verkleinen en zo stelen. Tegelijk adopteert hij 3 meisjes die hem daarbij moeten helpen.

Hij kan de maan stelen, totdat............................

Vanaf dat moment wordt hij een supervader voor zijn 3 adoptiefdochtertjes.

Helaas moesten we aan tafel en daarna ging T. naar bed. Maar slapen deeed hij pas toen hij wist hoe het afliep. Goed dus. En dat is fijn.

De volgende ochtend gingen I. en T. solliciteren bij Walt Disney en Pixar-films. Zij maakten mooie animatie-afbeeldingen die niet zouden misstaan bij deel 3 van Finding Nemo.

Ook dit was een mooie dag.

Bos- en waterweelde.

In het kader van: Hoe doe ik of dit een gewone doordeweekse dag is stapte ik om half 11 in de auto.

Op zoek naar de zon.

Op de mail mocht ik nog een laatste Kerstkaart ontvangen die een heleboel vrolijke elfjes mijn kant op deed komen. 

Ik kon het bos in. Maar welk ? Sabine van de BRT had al gezegd dat de nattigheid in de middag uit Nederland zou komen. Dat werd dus richting Sabine.

Bij de poort ontmoette ik buurvrouw L. die na een gesprek met tennisvriendin M. meer van mij wist als vroeger. Positief zo te zien. Zelf stoorde zij zich nog altijd aan de 2 luie Kerstmannen die jarenlang in de hal hadden gelegen, maar nu geschonken waren aan een kinderdagverblijf.

Zij ging deze dag naar Kröller Müller, dat gewoon open was voor wie op deze dag meer behoefte had aan kunst.

En terwijl een flinke regenbui tot ontlading kwam reed ik richting zuiden. Naar het land van de blauwe luchten. Reeds bij Moerdijk werd het werkelijkheid en ik besloot door te rijden naar Ulvenhout. Bij de Fazanterie en Bosweelde kon ik goed parkeren. 

En........ het bos in.

 Bosweelde en waterweelde kwamen hier mooi samen. 

Het werd baggeren en glibberen in de zon. Wie wilde dat nu niet op deze dag.

Na een uur wandelen betrok ook hier de lucht en werd het tijd voor iets anders.

Het werd een lichte lunch in Lage Zwaluwe.

Ook mooi de gelegenheid om wat aandacht aan mijn auto te besteden.

 Mijn bezoek aan het echte Waterweelde aan het Hollands Diep was van korte tijd. Water beneden, water boven. Net iets teveel. 

Bijzonder wel om te zien dat ook hier al walvissen aanspoelen ( zie vorige verslag ).

Fris, fruitig en geactiveerd kwam ik thuis.

En dat is niet verkeerd op een dag als deze, waarbij naast Sissi ook nog "Zalm  a la Zernike" op het menu staat.

Jammie.

Swingende aalscholvers.

Het is maandag 22 december, windkracht 9, Nesselandepolder.

In een plotseling opgekomen behoefte om naar buiten te gaan rij ik richting jachthaven aan de Rottemeren. De fiets heb ik thuis gelaten en zo blijkt: niet onterecht. Er staat een harde wind, die erg aangenaam is om in de rug te hebben ( voelt soms als getild worden ), maar andersom.....

 Op het water van de Willem-Alexanderroeibaan is geen boot te bekennen. En dat geeft ruimte voor de watervogels die zichzelf zo klein mogelijk maken om niet ongewild in het centrum van Zevenhuizen te belanden.

 Er is geen hond te zien als ik naar het Koornmolengat loop. Wel een door de storm landinwaarts verplaatste walvis ( althans zo lijkt het ).

Heerlijk lopen is het zo, maar linksaf geslagen wordt het andere koek.

 Als ik langs het aalsscholverbroedgebied van het Koornmolengat loop ontdek ik een doorgang naar de plas, die meestal verscholen ligt achter het hoge riet.

 Hier is wat luwte.

Echter niet boven in de boomtoppen waar de nesten door de wind alle kanten op worden geblazen. Soort Walibi voor vogels. Ze houden zich ( zo verbeeld ik mij ) angstvallig vast aan de rand en soms vliegt er een uit het nest.

 De kans op ongelukken acht ik klein, echter als er plotseling een traumahelikopter verschijnt lijkt het menens te worden.

 Verderop kan ik zien en lezen hoe het er hier in de zomer uitziet:

 mooi groen en zonnig.

 En na de beschutting van de Landal Greenparkbungalows kom ik op het keerpunt.

Adembenemend. Soms zijn er heel heftige windstoten en moet ik mij omkeren. Letterlijk. Ik loop soms tientallen meters achteruit, hangend op de storm.

 Dat achteruitlopen ervaar ik toch wel als bijzonder. 

Wanneer nu zie je waar je gelopen hebt ?

Wandelen  in de flashback. Ja het is een wonderlijke tocht.

 En dan ineens komt mijn grote wens voor deze dag uit : de zon zien.

Alsof hij mij gehoord heeft schuiven de grijze gordijnwolken opzij. 

Heel even en dan is-ie weer weg.

 Ik nader nu weer mijn vertrekpunt.

 Er klinkt een hogetonenfluitconcert over de akkers. 

De hoogspanningsmasten doen het ook mooi als windorgel.

 Er staat zowaar een orkest in de Nesselandepolder.

Het is mooi geweest.

Ik ben uitgewaaid.

Kerstconcert Roots Unlimited

Het is vrijdagavond 19 december. Ik kom rond 20.00 uur binnen in Djoj waar al mijn zangvrienden en - vriendinnen zich overgeven aan het vegetarische diner bereid door bereidwillige Braziliaanse handen.

 Tussendoor wordt er ook Kerstrepertoire gezongen en bij binnenkomst beland ik in een klankbad op Noujana-basis. Daarna is het tijd voor Stille Nacht, Heilige Nacht.

En het kan geen toeval zijn: de ruimte wordt plots gevuld met een groot verblindend licht.

Een wonder ? Neen dat niet.

Het is L. die haar flitslicht gebruikt.

Zij geniet daar heel veel van.

Intussen wordt het werkelijk riante en calorierijke toetje uitgedeeld.

En terwijl B. rondgaat met water in de wijn te doen - we gaan tenslotte nog heel veel zingen - vraagt onze dirigent H. of wij bereid zijn naar zaal 3 te gaan.

.

 Hij geeft zelf het goede voorbeeld. Tegelijkertijd controleert hij de ramen, de gordijnen en de cv.

Het ziet er sfeervol en gezellig uit.

 Het valt nauwelijks op de de zaal niet onmiddellijk vol loopt. 

Ja gehoorzaamheid is een groot goed.

 Uiteindelijk is iedereen binnen. Het is werkelijk een topbezetting. Er zijn zelfs oud-leden ingevlogen, dus dat belooft wat!

 En omdat de Kerst over geboorte gaat beginnen we met het Requim van Andrew Loyd Webber: Pie Jesu.

Ach ja, soms moet je eerst sterven voor je opnieuw geboren kan worden.

Mooi klinkt het wel.

Daarna gaan we de warming-up in en dansen rond op de swingende klanken van Donny Hathaway. Een man met een stem als een ( kerst) klok.

 Onze dirigent besteed extra aandacht aan de tenoren, die veelal de moeilijkste partij hebben.

Op zoekt naar perfektie werkt H. nog wat individueel met F. Hetgeen met jaloerse blikken wordt bekeken.

"Ik ook , ik ook" hoor ik zachtjes naast mij neuriën , maar ja ook H. heeft maar 2 handen.

 Zo kunnen de bassen wat tijd nemen voor elkaar en de wellicht nog onbekende partituren. Ze zijn goed op stem.

 En dan is het tijd voor het jaarlijkse lied van de bespiegeling. T. heeft het weer geschreven en in navolging van Ogene ( die op dat moment de Voice of Holland winnen ) heeft ook hij een trio gevormd.

 Het lied is opgedragen aan zijn grote liefde M. En ook wij zingen haar heel veel rozen toe.

En dat alles laat haar niet onberoerd.

Na de pauze zingen we in het Frans over de os en de grijze ezel, in het duits dat er een kind is geboren en in het zuid-afrikaans dat er sprake is van homeless, homeless in het maanlicht.

Hier mogen zij die willen even helemaal los gaan.

Voor de leut en om niet al te sentimenteel te geraken gooien we er een Sijahamba tegen aan. De benen van de vloer en de armen in de lucht. Voor sommigen is dat nog wel even wennen.

Na afloop is er gelegenheid een beetje biodanza met elkaar te doen. Een select gezelschap trekt zich terug in de bar waar na wat wijn en westmalle dubbel nog een Tibie Poem wordt vertolkt.

Het is een wonderschone avond.

Met dank aan allen.

Tennissen, nog even en dan.....

Het is vrijdagmiddag 19 december. 

Voor de mogelijk voorlaatste keer in 2014 komen we met onze vaste tennisgroep bij elkaar. Een bijzonder moment: we zijn er allemaal. Iets dat bij deze groep regelmatig uitzwervende pensionadas niet veel voorkomt.

Bovendien gaan de banen begin 2015 op de schop en krijgen we iets wat duidelijk milder voor onze pezen , spieren en gewrichten zal zijn ( niet dat we daar veel last van hebben, maar toch ).

Eerst wordt er naar hartelust gespeeld en gewisseld ( bij 5 games stapt er een nieuwe weer opgeladen kracht in en een voor herstel vatbare andere eruit ).

De sfeer is eigenlijk altijd goed en gezellig. Winnen willen we allemaal en we gaan dan soms tot het uiterste van onze mogelijkheden of nog verder. 
Dat levert soms ongekend spectaculaire momenten op.

En als je niet wint, dan mag dat ook.

Heerlijk toch !

Als we rond 15.00 uur honger en dorst krijgen ( of op achterstand staan ) lopen we collectief van de baan en duiken de dames in de keuken voor de hapjes en bedienen de mannen de bierpomp en het wijnvat. Ja, in dat opzicht is de rolverdeling nog als vroeger.

Bij ons tennis kan dat echter volstrekt anders zijn.

En dan zijn er natuurlijk diegenen die rustig wachten tot hun hapje en drankje geserveerd wordt.

En ook dat mag.

G, die straks bij zijn zoon exotisch gaat eten neemt alvast een voorschotje rivierkreeftjes op toast.

Ondertussen werken in de keuken R, M , E, en M verder aan meer van dat alles. 

4 vrouwen in de keuken. Een jongensdroom komt uit. Net als voor P. die een bier zonder schuim wel heel erg op prijs stelt.

Tenslotte komen we toch "wij allen tesamen". Het is ook een beetje Kerst en we zingen  zelfs nog een zelfherschreven "de tennissers lagen bij nachte" en het meer serieuze Stille Nacht, waarbij A. een traantje leek weg te pinken.

Gevuld, tevreden en dankbaar gingen we rond 17.00 uur naar huis.

Uitkijkend naar het nieuwe seizoen.
Maar eerst nog 29 december.