Het is maandag 22 december, windkracht 9, Nesselandepolder.
In een plotseling opgekomen behoefte om naar buiten te gaan rij ik richting jachthaven aan de Rottemeren. De fiets heb ik thuis gelaten en zo blijkt: niet onterecht. Er staat een harde wind, die erg aangenaam is om in de rug te hebben ( voelt soms als getild worden ), maar andersom.....
Op het water van de Willem-Alexanderroeibaan is geen boot te bekennen. En dat geeft ruimte voor de watervogels die zichzelf zo klein mogelijk maken om niet ongewild in het centrum van Zevenhuizen te belanden.
Er is geen hond te zien als ik naar het Koornmolengat loop. Wel een door de storm landinwaarts verplaatste walvis ( althans zo lijkt het ).
Heerlijk lopen is het zo, maar linksaf geslagen wordt het andere koek.
Als ik langs het aalsscholverbroedgebied van het Koornmolengat loop ontdek ik een doorgang naar de plas, die meestal verscholen ligt achter het hoge riet.
Hier is wat luwte.
Echter niet boven in de boomtoppen waar de nesten door de wind alle kanten op worden geblazen. Soort Walibi voor vogels. Ze houden zich ( zo verbeeld ik mij ) angstvallig vast aan de rand en soms vliegt er een uit het nest.
De kans op ongelukken acht ik klein, echter als er plotseling een traumahelikopter verschijnt lijkt het menens te worden.
Verderop kan ik zien en lezen hoe het er hier in de zomer uitziet:
mooi groen en zonnig.
En na de beschutting van de Landal Greenparkbungalows kom ik op het keerpunt.
Adembenemend. Soms zijn er heel heftige windstoten en moet ik mij omkeren. Letterlijk. Ik loop soms tientallen meters achteruit, hangend op de storm.
Dat achteruitlopen ervaar ik toch wel als bijzonder.
Wanneer nu zie je waar je gelopen hebt ?
Wandelen in de flashback. Ja het is een wonderlijke tocht.
En dan ineens komt mijn grote wens voor deze dag uit : de zon zien.
Alsof hij mij gehoord heeft schuiven de grijze gordijnwolken opzij.
Heel even en dan is-ie weer weg.
Ik nader nu weer mijn vertrekpunt.
Er klinkt een hogetonenfluitconcert over de akkers.
De hoogspanningsmasten doen het ook mooi als windorgel.
Er staat zowaar een orkest in de Nesselandepolder.
Het is mooi geweest.
Ik ben uitgewaaid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten