De eerste stranddag.

Mooi stralend weer is het vandaag.

Iets of iemand in mij wil graag naar het strand en vandaag gaat dat lukken.

De keuze valt op Hoek van Holland. In deze tijd nog een oase van rust.

 

De pier langs de Waterweg wordt zo een privé wandelweg, maar zonder risico is het blijkbaar niet.

 

 

Anderzijds: er komt in de verte een groot schip aan en dan blijft het natuurlijk leuk om te kijken of het waar is.

Dus snel voorbij het hek naar de kop van de pier.

Ik ben er niet alleen. Een aalscholver wacht in vooruitgeschoven positie wat er gebeuren gaat.

 

 

Als het schip gepasserd is nadert een breed uitwaaierende golfslag de rotsblokken en.......

Het is waar wat er op het bord staat.

 

 

Heel verfrissend. Dat wel.

Op bezoek in het vernieuwde Artihove.

Het is zondag 23 maart 2014 en ik wil naar buiten. De frisse lucht in.

Ik rijd naar het Hoge Bergse bos en beland in de eerste hagelbui van dit jaar.

Heel verrassend.

En omdat er nog een aantal buien aankomen besluit ik richting Artihove te lopen, waar de vernieuwde koffie al klaar staat.

 

 

Deze keer hebben de exposerende beeldhouwer en de tuinman blijkbaar goed met elkaar overlegd, misschien zelfs samengewerkt.

Het levert een verrassend beeld op.

 

 

Zolang het droog blijft ga ik rond in de beeldentuin. Met name het beeldeneiland ondergaat een metamorfose. Niet meer een lange route met beelden, maar sfeerplekjes en doorkijkjes met kunst.

 

 

En dan is het tijd om naar binnen te gaan.

Liefst zou ik vrijuit fotograferen, maar of men dat toestaat ? Uiteindelijk lukt het mij toch een paar highlights vast te leggen, zoals......

een serie keramische beelden.

 

 

Of dat originele cadeautje.....

 

 

Of dit bijzonder fraaie glassschilderij......

 

 

Met een laatste blik naar buiten - de zon schijnt weer - neem ik afscheid van deze inspirerende omgeving.

 

 

 

 

 

Schetsen voor een dans: het vrouwelijke.

Vandaag ben ik wat gerichter aan de slag gegaan met het ontwerp voor een installatie a.s. woensdag in Orion.

Uitgangspunt is het ritme, waarin het vrouwelijke element tot expressie komt. Actief en passief.

Hierbij de eerste "schetsen".

 

 

 

 

 

 

 

Van Spido tot gehaktbal.......een lentedag.

Daar deze dag als een eenmalige lentedag was aangekondigd en ik alle voorgaande door een flinke ongesteldheid had gemist wilde ik er voor gaan.

Samen met mijn support Seretide, Paracetamol en Otrivin durfde ik het wel aan.

Een tocht met de Spido.

 

 

Het werd niet alleen een zonnige dag, maar het zou, met de nieuwe Rotterdampas en de OV- pas weer een low-budget-excursie worden.

Een dag op grote voet leven, zal ik maar zeggen.

 

 

Maar eerst schaarden wij ons - nadat wij ( W. A. H. ) verzameld hadden op Kralingse Zoom - temidden van de jonge moeders voor het drinken van een cappucino aan de oevers van de Maas.

 

 

De afvaart was om 11.45 uur. Alle dekken waren open en er stond een meer dan stevige bries.

En ze lagen er nog: de meeste highlights van vorige jaar. Alleen de blokkendoos van Koolhaas was extra. Nog een geluk dat het gebouw niet in Oost - Groningen staat. Er zou zomaar iets van af kunnen vallen.

 

 

En na een tocht van 8 km langs fotogenieke plekken, desolate kades en huizenhoge containerstapels keerden wij weer terug. Nog even deden wij de ss.Rotterdam aan om een mogelijke volgende uitstap te plannen. W. vertelde hoe hij daar als 16-jarige in het vooronder sliep en 's nachts de ankerkettingen hoorde rammelen. Hij wees het betreffende patrijspoortje nog aan.

 

 

A. vermaakte zich inmiddels met een fotosessie van een moeder met dochter.

Hij heeft daar duidelijk oog voor.

 

 

En met een laatste blik op de skyline van Rotterdam meerden wij aan.

 

 

Via de Parkkade en de Parkhaven nam W. ons mee naar De Ballentent, een havenkroeg waar de gehaktballen ooit tot de beste van Nederland waren gekroond.

En zo'n bal wilden we wel eens proeven.

 

 

De grote bal werd geserveerd op het zonnige terras aan de voet van de Parkheuvel ,met champignons, paprika, ui en brood.

 

 

Voldaan en goed gevuld gingen we weer naar huis.

 

 

 

Fabienne Verbier

Altijd op zoek naar inspiratiebronnen kwam ik via een documentaire in contact met het werk van Fabienne Verbier. Zij volgde haar opleiding in Chinese kalligrafie bij oude meesters in het vak.

Ze verbleef er 10 jaar om zich steeds verder te bekwamen.

 

Ze verbleef er 10 jaar om enerzijds de techniek en de bekwaamheid te verwerven. Anderzijds werd het ook een proces van verinnerlijking.

 

Terug in Europa ging zij verder. Verliet het oorspronkelijke schrift en ging verder met de beweging en de materie.
 

 

Ze ontwikkelde een techniek die het mogelijk maakte te werken met gigantische penselen. Veelal gemaakt van de staarten van hengsten ( die van de merries zijn aangetast door urinezuur ).

Deze gigapenselen hangen / worden gedragen door apparatuur die het werken ermee mogelijk maakt.

 

 

Haar grote doeken doen het prima in grote ruimtes met veel witte wanden.

 

 

 

In een latere periode neemt zij schilderijen van de Vlaamse meesters en vertaalt deze - of een detail - naar haar calligrafisch werk.

   

 

Dit komt dan voort uit:

 

 

En de golvingen van het Brugse kant vinden een vertaling naar abstracte golven.

 

 

 

Mijn inzending voor "Nederland schrijft" is geplaatst op de betreffende site.

De afgelopen dagen heb ik een reisverhaal geschreven.

In het kader van de Boekenweek 2014.

Thema: De Reis.

De 5 winnaars gaan samen met de schrijver Abdelkader Benali op een literaire reis door Marokko.

Ik kreeg zojuist bericht dat mijn verhaal op de kandidatenlijst is geplaatst, al kan het nog even duren voor het er ook te zien is.

Bij deze:

 

 

Je moet ervan houden.

Henk van der Veen

Ik schrijf regelmatig, maar niet vandaag. Vandaag zit ik in de trein. Terwijl het landschap aan mij voorbijflitst realiseer ik mij dat ik dit steeds minder wil: Op reis. Ik ben het gaan haten. En nu ben ik toch weer onderweg omdat ik het niet kan laten aan schrijverswedstrijden mee te doen. Deze keer in het kader van de Boekenweek. En ja hoor, ik kon erop wachten: Het thema is reizen.

Steeds meer en eigenlijk het liefst kijk ik uit het raam, zoals nu, en staar gedurende enige tijd nergens naar. Ik vind dat erg rustgevend. Ik hoef eigenlijk niet zo nodig te doen wat al die andere schrijvers proberen te propageren en stimuleren: Ga! Reis! Leef! Of nog erger: 'Kill the tourist in yourself!'

 

Vlieg naar dat verre land, klauter over die klip, zwem met de dolfijn, laat - liefst vanuit een kooi, alhoewel - de haai je tanden zien of in het ergste geval (voor sommigen het Walhalla) zorg dat je goed ziek te midden van de hongerende locals komt te liggen. Bij voorkeur op een plek waar veel vliegen zijn, het stinkt en er gelukkig wel volop ongekookte groenterestanten liggen. En laat dan intussen je koortsige gedachten het advies van de Travel Clinic steeds herhalen: goed smeren, je zou zomaar gestoken kunnen worden.

Tegenover mij zit mijn nieuwe vriendin. Ik vind haar lief. Zij kent mij inmiddels in deze houding met starende blik en mompelende lippen. 'Heb je weer last van de Benali-stimuli?' vraagt zij meelevend. Ik kijk haar even aan, maar kan nog niet stoppen:

Om nog maar niet te spreken van de charme van het urenlang hobbelen in een uitpuilende, ravijnneigende Colombiaanse lijnbus, terwijl de luxe Mercedessen van de drugskartels via de speciaal voor hen aangelegde vluchtstroken voorbij snellen.

Ik haal diep adem en richt mij tot haar: 'Weet je, ik ben niet zo'n trekvogel.' Met alle
respect voor de vogel. Het dier legt genadeloos lange afstanden af en kan dat doen,
omdat hij of zij zonder bagage goed functioneert. Daar kunnen wij nog wat van leren:
met zware bepakking en door de speciaalzaak speciaal ontworpen en voor een speciaal prijsje verworven hulpstukken op je nek en sjouwen maar.

Vroeger bij ons deed de kolenboer dat. Om te overleven. Nu zie je steeds meer mensen - ook oudere - die zwetend en zuchtend als kolenboeren de hellingen beklauteren om het ultieme te realiseren. Niet het afleveren van je handel, maar om te kunnen vertellen dat jij, ook jij, het hoogst haalbare - plus 25 meter - hebt gerealiseerd. Sommigen gaan daarin zelfs zover dat zij bij terugreis - zo dat gelukt is - hun tenen los in een doosje mee naar huis kunnen nemen. En zeg nou zelf: een origineler souvenir voor de familie kun je niet verzinnen.

 

Zij is mooi, mijn vriendin, als ik haar kan zien tenminste. Net als nu, als zij zegt: 'je hebt veel meegemaakt.' Zij kan mijn levensreis zo kernachtig samenvatten. Ik val dan even stil. Maar niet voor lang want dan doemt die Benaliaanse ervaring weer op van dat oude viesfranse hotelletje in Perpignan waar wij met 3 vrienden - de vorige avond hadden wij nog tezamen die gezellige foute visschotel gegeten- vochten om de toegang tot het hurktoilet. Of die vroege ochtendwandeling in zee, waar ik bij een prachtige fotogenieke zonsopkomst mijn holle voet voluit op een zee-egel plaatste.

Een absoluut record: 36 stekeltjes moesten eruit. Twee jaar eerder belandde ik bij een sprong om iets onvergetelijks te zien im Cochem im Krankenhaus: 32 stukjes grit uit mijn onderarm! Het lijkt wel of ik het aantrek. Mijn beide billen - ik heb daar nog steeds beelden van - doemen op onder de handen van een stevige Portugese verpleegster die daar bij herhaling antibiotica in injecteert. Na drie dagen kon zelfs de bacterie het niet meer aanzien en verdween. Ik voelde me in meerdere opzichten bevrijd.

 

Wil je iets drinken?' Dat vind ik het mooie van deze vriendin. Ze haalt mij altijd weer terug in het hier en nu. Een kwaliteit. Dat waardeer ik in haar. Een heerlijke reisgenoot. Ik kijk haar nu in haar glanzende diepbruine ogen en ergens in mij welt - toch weer onverwacht - een warm verlangen naar reizen op. Maar nu anders, heel anders.

Ze schuift wat naar mij toe en vraagt: 'Is er nu niet een reis die je toch zou willen maken?' Uit haar mond klinkt dat erg uitnodigend. En eigenlijk weet ik het antwoord al. 'Ja', zeg ik......... 'Een reisje naar Marokko, dat lijkt me wel wat.'

 

 

Donderdag plantdag.

Het is donderdag 6 maart, een mooie dag om buiten te zijn. De zon schijnt. De lente hangt in de lucht en we ( T , I en ik ) hebben er zin in.

Na het verzamelen van alle afgeknipte fruitboomtakken ( die als vloerbedekking in de boomhut komen ) is het tijd om aarde in de potjes te doen.

 

 

Daar komen de door I. gestekte plantjes in.

Ook komen er langs de terrasrand bosviooltjes.

 

 

Daarna zoeken we naast de nieuwe houtopslag naar eventuele restanten van dinosaurussen ( het is aktueel en je weet maar nooit ).

 

 

Na een tijdje stoppen we daarmee en zaaien zonnebloempitten.

 

 

Dat gaat er straks heel zomers uitzien.

 

 

Chaos en wat daarna ?

Afgelopen woensdagavond was er in Orion een Vijf Ritmes - dansavond met als leidend thema:

Chaos.

 

 

Chaos als middel om iets te doorleven, overgave, groei en redding / heling ( vertrouwen, hoop, liefde ).

 

 

 En ook chaos als iets waar je in kunt wegzinken ( wanhoop, depressie ).

Dit wordt deze avond niet gedanst.

 

 

En dan: als de nood het hoogst is.........is de redding nabij.

 

 

Het was weer een genoegen om samen met S. in zo'n korte tijd het idee van R. vorm te kunnen geven.

De installatie is een hulpmiddel.

De echte chaosbeleving vind plaats op de dansvloer.

 

 

filosofisch café : Van Ferry tot Maslow.

Deze avond begon met een introductie van het boek van Luc Ferry: Beginnen met filosofie. Ferry is een franse filosoof en voormalig minister van onderwijs.

Gespreksleider J. had voor ons een index gemaakt waarin voorstellen, uitgangspunten en stellingen van Ferry werden aangeboden.

 

 

Hij, Ferry, adviseert de beginnende filosoof met drie zaken aan de slag te gaan:

- de werkelijkheid leren begrijpen ( theorie ),

- weten hoe te leven met anderen ( ethiek ),

- zin / doel van dit alles begrijpen ( wijsheid ).

 

Na deze introductie werd teruggekeken naar en verder gegaan met het thema van de vorige keer, waarbij geloven, atheïsme en agnosticisme ter sprake kwamen. Daar kwam deze keer ook het gnosticisme bij.
J. verwees hierbij naar het Neo-platonisme als stroming.

 

 

Op deze avonden met wisselende deelnemers viel het mij op dat er deze keer een aantal mensen aan tafel zaten die het Boeddhisme een warm hart toedroegen of praktiserend Boeddhist waren. Ook was er een overtuigt agnost en bracht ik zelf mijn Rozenkruisers-ervaringen ( met de gnosis hoog in het vaandel ).

 

 

Gnosis is een kernbegrip uit het gnosticisme. Het woord is afkomstig van het Griekse: γνῶσις, gnōsis, dat kennis of inzicht betekent. Kenmerkend voor gnostici is dat ze niet geloven (in godsdienstige zin), maar de innerlijke morele autoriteit stellen boven elk uiterlijk gezag (binnen het gnosticisme bestaat geen kerkelijk gezag). Die innerlijke autoriteit komt voort uit gnosis: kennis. Deze kennis is echter geen rationele (aangeleerde) kennis, maar een inwendig weten (zelfkennis door zelfervaring) van de mens. Door dit inzicht kom je in het reine met je geweten (achteraf weten). Je gaat op zoek naar wat er in jezelf omgaat (her-kennen) om zodoende te begrijpen wie je werkelijk bent. Het woord gnosis is daardoor ook verwant met het Nederlandse woord kennen, kunnen (En. know, Lat. gnoscere, IJsl. kná).

 

 

Op een zeker moment kwam het gesprek op het hebben of kunnen hebben ( of krijgen ) van een eenheidservaring. Wat Maslow een piekervaring noemt.

Het gaat om een moment waarin sprake is van overgave aan "iets groters", het denken ( de controle, het ego ) wordt voor enige tijd losgelaten.

Het voelt als dat alle "elementen" op een zeker moment samenkomen en het maakt gelukkig. Zoals een deelneemster zei: Dat is liefde.

 

Er werd besloten eigen ervaringen in te brengen. En daarmee werd het filosofisch heel levendig.

Zo kwamen ervaringen voorbij die gekoppeld waren aan:

 

- het intens samen zijn en samen zingen in de geloofsbeleving,

- het intens ervaren van eenheid met de natuur ( bergen, zonsondergang ),

 

 

- het intens ervaren van het samenkomen van mens, water, wind en lucht ( windsurfen ).

- de ervaring dat men gedanst wordt, geschreven wordt.

- het plotseling ervaren van de schoonheid, de kwetsbaarheid van een kind.

 

 

Ik gebruik intens, omdat de intensiteit van de ervaring het zo bijzonder maakt.

Er is sprake van meerwaarde en het voelt als een geschenk.

Het vervolgens willen uitdrukken in woorden wordt als moeilijk, zo niet onmogelijk ervaren.

 

 

Daarna kan ik mij afvragen ( het denken is terug en het ego wil er wel iets aan over houden ) of dit nu vanuit mijzelf of vanuit de kosmos ( God ) komt of vanuit een uitwisseling van beiden ( Jacobsladder ).

Daar ben ik de ervaring in ieder geval voorbij.

 

Het was weer een boeiende avond met ruimte voor vele visies en ervaringen.

Met dank aan de filosofen J. en A.