Anastasia.
Of ik zin had om mee te gaan naar de musical Anastasia in het Circustheater in Scheveningen, vroeg Janneke. Het klonk mij als een musical in de oren en ik zei: Ja.
Het duurde nog een tijdje voor het zover was en de organisatie stuurde allerlei bijkomende verlokkingen, zoals een eigen tafeltje tot aan hapjes om op dat tafeltje neer te zetten.
Zo was er b.v. een bitterbal-arrangementje.
Om het niet te gek te maken en ook niet hongerig in de avondspits te belanden besloten we thuis te eten.
Dat werd voor mij een mootje gegratineerde kabeljauw met spinazie en om in de sfeer te komen: "Duchess Potatoes de Luxe ". Janneke koos meer voor een gerecht dat al rond 1917, het jaar van de Russische revolutie gegeten werd.
En toen was het zover. Met de koets van Janneke waren we ruim op tijd op het Zwarte Pad in Scheveningen om te parkeren. Dat pad was echter meer dan zwart. Het lag ook mijlen van Anastasia, zo leek het en dus begaven we ons naar de Zwolsestraat 426, waar we in zo ongeveer de langste garage van Nederland parkeerden. Die begon ergens diep in Den Haag en eindigde aan de Boulevard.
Wel zo handig.
Eenmaal buiten trotseerden we een strakke, ijskoude oostenwind die ons op voorhand al een gevoel van de Russische winter verschafte. Het ging dwars door alle laagjes heen en we besloten dat we vanavond de strandwandeling en een tochtje in het reuzenrad maar zouden overslaan.
Het was trouwens een hele klus om in het donker en met een gevoel van vervreemding ( Scheveningen, wat ben je veranderd ) in de buurt van het Circustheater te komen. Holland Casino, Kurhaus, Hotel Ramada. Het stond er allemaal, maar ook een beetje in de weg. Jannekes mobieltje deed haar best voordat het zou stoppen wegens bevriezing. En niet tevergeefs.
Daar was het paleis van Afas. De foto geeft een wat bedrieglijk beeld. Wij waren met honderden, zo niet meer. Het had wel iets van die ene dag in het jaar dat de Tsaar water en brood uitdeelde in zijn residentie in St.Petersburg.
Gelukkig mochten we naar binnen en kwamen terecht in een mensenmassa waar ze in Hongkong en Bogota de vingers bij zouden aflikken. Tjonge ! Gelukkig was er op het toilet nog een stiltekamertje waar ik even op adem kon komen.
Gelukkig vonden wij boven bij een gesloten bar nog een gezellig zithoekje met uitzicht op zaal-ingang 5, water drinkend. Eenmaal binnen zagen wij onmiddellijk de aankondiging op het scorebord:
Hier waren we goed voor Anastasia.
De zaal was bijna geheel gevuld met deelnemers van de Postcodeloterij, maar naast en achter mij was nog veel plaats. Op zich wel prettig. De stoelen waren dat minder ( eh....klem gezet ), maar op aanvraag kon je een kussentje krijgen.
Intussen werden er in de zaal voor ons eindeloos veel selfies gemaakt. Bij wie dat niet lukte besloot ik een handje toe te steken. Plots klonk er een strenge stem die ons sommeerde alle smartphones uit te zetten ( de musical speelde zich namelijk af rond 1917 en het gepiep paste daar niet bij ) en dat het verboden was te filmen en te fotograferen ( KGB ).
En zo belandden wij bij de geschiedenis van de familie Romanov, die aanvankelijk feestend hun leven vierden. Er hing echter oproer in de lucht. Tijd voor oma om haar kleindochter Anastasia een speeldoosje te geven. Cruciaal ! Later zou zij daarmee haar ware identiteit terugvinden.
Binnen 10 minuten marcheerde het Rode Leger al binnen en waren we getuige van de chaos en de ellende die dat opleverde. Dat en bijna alles werd op een nogal erg luide manier uitgezongen.
Op het irritante af.
Wat we wel bijzonder konden waarderen waren de snelle decorwisselingen, die naar wij later begrepen met LED-licht veroorzaakt worden. Zo zat je in Petersburg, zo in Parijs, of op de rijdende trein, bij de KGB of gewoon op een willekeurig stadsplein, waar gekust werd. Prinses en bedelknaap zal ik maar zeggen.
Halverwege mochten we en masse gaan pauzeren en dat was goed te merken. Na ca. 20 minuten was de bierpomp leeg en namen we dan maar koffie en thee. Intussen stroomde de zaal weer vol voor deel 2 van deze "kun je nog harder zingen, zing dan nog veel ...harder ". We hadden er geen zin meer in. Thuis lonkte de open haard en het gluhwijntje met kruidnootjes.
We gingen niet meer naar binnen.
Dat besluit kwam nogal hard aan bij het zeer vriendelijke en behulpzame personeel. Of we de hete thee mee de zaal in wilden nemen ? En wat deed ons besluiten tot ? Er was veel empathie en men wilde alles graag zwart op wit. Ik kreeg zin om heel hard te zingen en ik deed het niet anders hadden ze mij vermoedelijk naar het podium gebracht om de KGB van weerwoord te dienen.
We stapten op.
En na een voorspoedige reis ( tussendoor behoorlijk getild door een parkeergeld-storting ) kwamen we weer in Rotterdam. Een ervaring rijker en geen bitterbal gezien.
Het was weer mooi geweest en we hadden veel geleerd.
O.a.
