Bramen, bramen en nog eens bramen.

Een doorn in het oog, nou ja, voor het oog. 

De braamstruiken bij vriendin Inge reizen al jaren de pan uit en steeds weer breiden ze zich ongebreideld uit. Tijd dus voor aktie.

Als je die kleine gezellig paarse vruchtjes plukt heb je dikwijls geen idee wat daaronder zit. Hierboven is een stukje zichtbaar. En dan 1000-voudig. En dan alle vertakkingen die zich vlechten en hechten aan al het andere groen.

De doornen zelf zijn ook onvergetelijk.

Met het edele handwerk wilde het maar niet lukken en dus werd het tijd om Wim erbij te halen. Wim met zijn grote mechanische hand.

Daar hadden ze ( tijdelijk ? ) niet van terug en na 2,5 uur opende zich een nieuw en toegankelijk gebied in de landschapstuin.

Al het ongerief bracht hij op de voor hem zo kalme manier naar "de poel", een mooie naam voor "de composthoop aller composthopen". 

En nadat hij nog een uit de kluiten gewassen boompje uit de voortuin verwijderd had en wij een goed gesprek over mollenverdrijving en autodealers afsloten,

werd het voor hem tijd om naar huis te gaan. Ja bij Wim leggen bramen en mollen al snel het loodje.

Tijd dus voor iets anders, iets moois, zoals de orchideën in de vensterbank, 

het nieuwe schilderij in de woonkamer,

 een binnengevlogen zeldzame vogel,

en een mals regenbuitje, dat de beloofde onweersbuien verving.

Ja, het is mooi wonen daar tussen de bramen.

Gelukkig zijn alleen de vruchten ervan nog aanwezig.

Jonathan Livingston Seagull

Woensdag in Westerschouwen geweest. Wat een heerlijk relaxed strand. Wat een ruimte. Waar vind je dat nog op een mooie zomerse dag..............

Daar komt nog bij dat je kunt wandelen naar en op de Oosterscheldekering. Inmiddels voor mij onverbrekelijk verbonden met de Touretappe van dit jaar van Utrecht naar de Neeltje Jans. Alleen het weer was nu stukken beter.

Zoals gezegd. Heerlijk stil met opkomend water, waardoor we ook nog konden zwemmen.

Voor onze spullen hoefden we niet te vrezen. Er was bijna niemand in de wijde omgeving.

Terwijl ik daar zo zat kreeg ik gezelschap van een meeuw. Een mooi dier, statige houding, alles scherp ziend en absoluut niet schuw.

Jonathan Livingstone Seagull kwam in mij op. Ik kon de titelsong spontaan terughalen, zelfs zingen. Jonathan zelf vond het allemaal prima.

Ik werd blij van hem. Deelde mijn cashewnoten en genoot van zijn onverstoorbare aanwezigheid.

Nou ja, behalve die ene keer dat een verdwaald soort zwart bulldogje voorbij kwam, maar verder......

Of het door het ruisen van de branding kwam, het windstille weer, de zachte zomeravondzon, ik weet het niet. Wel kreeg ik steeds meer het idee dat dit geen gewone meeuw was, maar een reïncarnatie van een goede geliefde bekende, die altijd naar het water zat te turen. Zelfs Jonathans verhaal paste bij hem.

Mooi verhaal trouwens. Jonathan past niet in de clan. Hij wordt uitgestoten en is vrij. Hij trekt er alleen op uit om zijn unieke leven te leiden. Hij ontwikkelt nieuwe manieren van vliegen en zweven op de luchtstromen. Neil Diamond zong er prachtig over en de cd is weer wat dichterbij gekomen.

Wat was het heerlijk geweest om hier op het strand iets te koken en zo de zonsondergang mee te maken. Helaas. Wij trokken verder, Jonathan achterlatend. Die ging ongetwijfeld doen wat wij ook deden:

Mosselen eten.

Als Seagulls onder elkaar zal ik maar zeggen.

In afwachting van het onweer........Ellemeet en Bruinisse.........zeezwemmen en mosselen.

Het is donderdag 13 augustus en de weersverwachting is zodanig dat wij besluiten terug te keren naar Ellemeet, koningin van de Zeeuwse stranden.

 De meeste badgasten verzamelen zich rond de diverse restaurantjes of boven op de dijk.

 Eerst een verfrissende wandeling door het snel opkomende water. Iets waar wij vorige week naar verlangden, maar dat niet wilde gebeuren.

Daarna werd het tijd om ons te settellen, echter dat betekende eerst terug over het mulle zand over de mulle duinen naar de auto.

"Waar de blanke top der duinen schittert in de zonnegloed" is een mooi lied, maar mijn gevoel ervoor ontbrak. Het was zweten en puffen, zowel heen als terug.

Na wat zoeken vonden wij een plek waarvanuit wij konden zwemmen en onze accomodatie in de gaten konden houden. Anderzijds werden wij weer bewaakt door de reddingsbrigade die van dichtbij onze wilde tewaterlating ( met indianengeluiden ) gade sloeg.

 Voor het eerst dit jaar de zee in. Ja, dat is leuk...............

........leuker, leukst.

Die leukigheid ging vanzelf over toen we een uurtje later weer terug gingen naar de auto. Immers er was zwaar onweer voorspeld en alhoewel er geen vuiltje aan de lucht was........en we wilden ook nog mosselen eten, dus.....

Het werd opnieuw een moeizame tocht over het gloeiendhete zand en na de beklimming van de Mont Ventoux ( zo voelde het ) konden we weg uit deze potentieel gevaarlijke omgeving.

Richting Bruinisse ( dat laatste geldt ook voor mijn reisgenote ).

We belandden niet te ver van huis is een groot zelfbedieningsrestaurant aan het water. Water waar je zelf je mosselen kunt plukken.

 In dat laatste hadden we geen zin .

Gelukkig kon je ze ook gewoon bestellen.

 Het uitzicht was formidabel en en het Schouwse bier van de lokale brouwer was een weldaad voor onze zondoorstoofde kelen.

De mosselen waren groot, groter en groots. Net als de sausjes en de supergrote kroknante frieten.

Pas toen alles bijna op was dacht ik aan een foto.

Inmiddels begon de lucht apocalyptische verschijnselen te vertonen en riep de ober dat het onweer om 19.00 uur zou losbarsten. Tijd dus om te vertrekken.

Na een korte tussenstop reed ik voor de duistere wolken uit naar Rotterdam.

 En ja dan is het gek om te zeggen dat je hebt genoten van een zonovergoten dag.

En dat was het ook.

Henk.

Rotterdam, 13 augustus 2015.

Eendragtspolder, oase van stilte.

 De Eendragtspolder, het nieuwe "in cultuur" gebrachte gebied tussen de Zevenhuizerplas ( Rotterdam ) en Rottemeren ( Bleiswijk ) is voor mijn een oase van stilte, ruimte, water, natuur.

Vandaag opnieuw een moment om daar iets van aan te reiken en te delen.

De beste plek voor een goed overzicht is de uitkijktoren op de grote parkeerplaats.

Aan de horizon links de flats van de strandoulevard in Nesselande. Meer naar het midden de torens van Ommoord en voor de rest: groen, groener, groenst.

Rechts achter de grootste lantarenpaal Zevenhuizen.

En nog altijd gratis parkeren.
Ook voor Nijlganzen.

En voor Nijlganzen.

En Nijlganzen natuurlijk..

Schotse toestanden.

 Een dagje weg ?
 Niet te ver en toch anders ?
 Op zich niet gemakkelijk, als je ( bijna alles ) in de regio verkend hebt. En ineens belandde ik op de site "over wandelen gesproken"van Truus Wijnen ( nooit van gehoord ). Truus echter heeft een fijne neus voor mooie routes en maakt er ook nog fraaie foto's van.

Strijensas, zo meldt Truus, is de moeite van het bewandelen waard. En daar de Hoekse Waard en het Hollands Diep op een redelijke afstand liggen.......................

In ieder geval moesten we eerst het gerenoveerde gietijzeren bruggetje over. En dan door een hek over het grote grindpad. Er waren echter 2 grindpaden en kiezend voor het avontuur namen wij de linkse.

Het leidde door een wonderschone groenstrook vol rose bloemen die wij kenden vanuit het Geuldal en hun onuitroeibaarheid. 
Al snel werd het duidelijk: dit pad leidde naar het lichtpunt, een eveneens gerenoveerde vuurtoren aan de oever van het Hollands Diep

En ja, sinds ik in Brielle de Catharijnetoren heb beklommen, heb ik er iets mee. Naar boven wil ik.

De trap was duidelijk in een tijd gemaakt dat mensen nog maatje 32 hadden. Erg smal en krap en draaiiend en winderig en heel open. Een lichte hoogtevrees bekroop mij. 
De prijs voor een mooi uitzicht, dat wel.

Na dit vroege hoogtepunt, waarbij ik er veiligheidshalve voor koos om achterwaarts af te dalen ( bezorgd gadegeslagen door mijn reisgenote ), werd helder dat we niet het pad van Truus hadden genomen. 
Terug dus naar grindpad 2.

Al snel belandden we in een wijds waterlandschap. We liepen via bruggetjes en overgangen van eilandje naar eilandje en ineens was het daar: Schotland !

Niet de bergen, wel de kleuren, de begroeiïng, het kasteeltje, de sfeer.

Wij dachten de enigen te zijn in dit unieke landschap. Niet dus. Binnen in het kasteeltje ( het resultaat van de afsluiting van een metselopleiding ) werd bewoond door een heer en een dame die een zeer vitale indruk maakten. 

Na een prettig gesprek over de (on)mogelijkheden van het gebied gingen wij verder, het liefdeskoppel kantelend achter de kantelen achterlatend.

Tijd nu voor het dierlijk leven.

 En dat was er in ruime mate.

 Tientallen Schotse Hooglanders bevolkten het gebied. Meestal rustig voortgrazend. Maar soms, ook nu weer, was er een die ons nauwlettend volgde in meerdere opzichten. Mij is geleerd in geval van nood achter een boom te gaan staan, maar op deze route staan er geen.

Tenslotte won onze snelheid het van zijn ( vast een stier ) motivatie en konden we pauzeren bij een kunstproject met als titel: Boter, Kaas en Eieren.

Met name het ei sprak mij aan.

Daar de lange route ons op felle muggebeten kwam te staan besloten we terug te keren naar het beginpunt.

Bij de jachthaven konden wij terecht voor een uitmuntende muntthee, 2 Rotterdamse kroketten en een warme geitsalade. Dat laatste adviseren wij niemand.

Al met al weer een leuke excursie.

Truusje bedankt.