Schotse toestanden.

 Een dagje weg ?
 Niet te ver en toch anders ?
 Op zich niet gemakkelijk, als je ( bijna alles ) in de regio verkend hebt. En ineens belandde ik op de site "over wandelen gesproken"van Truus Wijnen ( nooit van gehoord ). Truus echter heeft een fijne neus voor mooie routes en maakt er ook nog fraaie foto's van.

Strijensas, zo meldt Truus, is de moeite van het bewandelen waard. En daar de Hoekse Waard en het Hollands Diep op een redelijke afstand liggen.......................

In ieder geval moesten we eerst het gerenoveerde gietijzeren bruggetje over. En dan door een hek over het grote grindpad. Er waren echter 2 grindpaden en kiezend voor het avontuur namen wij de linkse.

Het leidde door een wonderschone groenstrook vol rose bloemen die wij kenden vanuit het Geuldal en hun onuitroeibaarheid. 
Al snel werd het duidelijk: dit pad leidde naar het lichtpunt, een eveneens gerenoveerde vuurtoren aan de oever van het Hollands Diep

En ja, sinds ik in Brielle de Catharijnetoren heb beklommen, heb ik er iets mee. Naar boven wil ik.

De trap was duidelijk in een tijd gemaakt dat mensen nog maatje 32 hadden. Erg smal en krap en draaiiend en winderig en heel open. Een lichte hoogtevrees bekroop mij. 
De prijs voor een mooi uitzicht, dat wel.

Na dit vroege hoogtepunt, waarbij ik er veiligheidshalve voor koos om achterwaarts af te dalen ( bezorgd gadegeslagen door mijn reisgenote ), werd helder dat we niet het pad van Truus hadden genomen. 
Terug dus naar grindpad 2.

Al snel belandden we in een wijds waterlandschap. We liepen via bruggetjes en overgangen van eilandje naar eilandje en ineens was het daar: Schotland !

Niet de bergen, wel de kleuren, de begroeiïng, het kasteeltje, de sfeer.

Wij dachten de enigen te zijn in dit unieke landschap. Niet dus. Binnen in het kasteeltje ( het resultaat van de afsluiting van een metselopleiding ) werd bewoond door een heer en een dame die een zeer vitale indruk maakten. 

Na een prettig gesprek over de (on)mogelijkheden van het gebied gingen wij verder, het liefdeskoppel kantelend achter de kantelen achterlatend.

Tijd nu voor het dierlijk leven.

 En dat was er in ruime mate.

 Tientallen Schotse Hooglanders bevolkten het gebied. Meestal rustig voortgrazend. Maar soms, ook nu weer, was er een die ons nauwlettend volgde in meerdere opzichten. Mij is geleerd in geval van nood achter een boom te gaan staan, maar op deze route staan er geen.

Tenslotte won onze snelheid het van zijn ( vast een stier ) motivatie en konden we pauzeren bij een kunstproject met als titel: Boter, Kaas en Eieren.

Met name het ei sprak mij aan.

Daar de lange route ons op felle muggebeten kwam te staan besloten we terug te keren naar het beginpunt.

Bij de jachthaven konden wij terecht voor een uitmuntende muntthee, 2 Rotterdamse kroketten en een warme geitsalade. Dat laatste adviseren wij niemand.

Al met al weer een leuke excursie.

Truusje bedankt.