Een doorn in het oog, nou ja, voor het oog.
De braamstruiken bij vriendin Inge reizen al jaren de pan uit en steeds weer breiden ze zich ongebreideld uit. Tijd dus voor aktie.
Als je die kleine gezellig paarse vruchtjes plukt heb je dikwijls geen idee wat daaronder zit. Hierboven is een stukje zichtbaar. En dan 1000-voudig. En dan alle vertakkingen die zich vlechten en hechten aan al het andere groen.
De doornen zelf zijn ook onvergetelijk.
Met het edele handwerk wilde het maar niet lukken en dus werd het tijd om Wim erbij te halen. Wim met zijn grote mechanische hand.
Daar hadden ze ( tijdelijk ? ) niet van terug en na 2,5 uur opende zich een nieuw en toegankelijk gebied in de landschapstuin.
Al het ongerief bracht hij op de voor hem zo kalme manier naar "de poel", een mooie naam voor "de composthoop aller composthopen".
En nadat hij nog een uit de kluiten gewassen boompje uit de voortuin verwijderd had en wij een goed gesprek over mollenverdrijving en autodealers afsloten,
werd het voor hem tijd om naar huis te gaan. Ja bij Wim leggen bramen en mollen al snel het loodje.
Tijd dus voor iets anders, iets moois, zoals de orchideën in de vensterbank,
het nieuwe schilderij in de woonkamer,
een binnengevlogen zeldzame vogel,
en een mals regenbuitje, dat de beloofde onweersbuien verving.
Ja, het is mooi wonen daar tussen de bramen.
Gelukkig zijn alleen de vruchten ervan nog aanwezig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten