Het is donderdag 13 augustus en de weersverwachting is zodanig dat wij besluiten terug te keren naar Ellemeet, koningin van de Zeeuwse stranden.
De meeste badgasten verzamelen zich rond de diverse restaurantjes of boven op de dijk.
Eerst een verfrissende wandeling door het snel opkomende water. Iets waar wij vorige week naar verlangden, maar dat niet wilde gebeuren.
Daarna werd het tijd om ons te settellen, echter dat betekende eerst terug over het mulle zand over de mulle duinen naar de auto.
"Waar de blanke top der duinen schittert in de zonnegloed" is een mooi lied, maar mijn gevoel ervoor ontbrak. Het was zweten en puffen, zowel heen als terug.
Na wat zoeken vonden wij een plek waarvanuit wij konden zwemmen en onze accomodatie in de gaten konden houden. Anderzijds werden wij weer bewaakt door de reddingsbrigade die van dichtbij onze wilde tewaterlating ( met indianengeluiden ) gade sloeg.
Voor het eerst dit jaar de zee in. Ja, dat is leuk...............
........leuker, leukst.
Die leukigheid ging vanzelf over toen we een uurtje later weer terug gingen naar de auto. Immers er was zwaar onweer voorspeld en alhoewel er geen vuiltje aan de lucht was........en we wilden ook nog mosselen eten, dus.....
Het werd opnieuw een moeizame tocht over het gloeiendhete zand en na de beklimming van de Mont Ventoux ( zo voelde het ) konden we weg uit deze potentieel gevaarlijke omgeving.
Richting Bruinisse ( dat laatste geldt ook voor mijn reisgenote ).
We belandden niet te ver van huis is een groot zelfbedieningsrestaurant aan het water. Water waar je zelf je mosselen kunt plukken.
In dat laatste hadden we geen zin .
Gelukkig kon je ze ook gewoon bestellen.
Het uitzicht was formidabel en en het Schouwse bier van de lokale brouwer was een weldaad voor onze zondoorstoofde kelen.
De mosselen waren groot, groter en groots. Net als de sausjes en de supergrote kroknante frieten.
Pas toen alles bijna op was dacht ik aan een foto.
Inmiddels begon de lucht apocalyptische verschijnselen te vertonen en riep de ober dat het onweer om 19.00 uur zou losbarsten. Tijd dus om te vertrekken.
Na een korte tussenstop reed ik voor de duistere wolken uit naar Rotterdam.
En ja dan is het gek om te zeggen dat je hebt genoten van een zonovergoten dag.
En dat was het ook.
Henk.
Rotterdam, 13 augustus 2015.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten