Woensdag in Westerschouwen geweest. Wat een heerlijk relaxed strand. Wat een ruimte. Waar vind je dat nog op een mooie zomerse dag..............
Daar komt nog bij dat je kunt wandelen naar en op de Oosterscheldekering. Inmiddels voor mij onverbrekelijk verbonden met de Touretappe van dit jaar van Utrecht naar de Neeltje Jans. Alleen het weer was nu stukken beter.
Zoals gezegd. Heerlijk stil met opkomend water, waardoor we ook nog konden zwemmen.
Voor onze spullen hoefden we niet te vrezen. Er was bijna niemand in de wijde omgeving.
Terwijl ik daar zo zat kreeg ik gezelschap van een meeuw. Een mooi dier, statige houding, alles scherp ziend en absoluut niet schuw.
Jonathan Livingstone Seagull kwam in mij op. Ik kon de titelsong spontaan terughalen, zelfs zingen. Jonathan zelf vond het allemaal prima.
Ik werd blij van hem. Deelde mijn cashewnoten en genoot van zijn onverstoorbare aanwezigheid.
Nou ja, behalve die ene keer dat een verdwaald soort zwart bulldogje voorbij kwam, maar verder......
Of het door het ruisen van de branding kwam, het windstille weer, de zachte zomeravondzon, ik weet het niet. Wel kreeg ik steeds meer het idee dat dit geen gewone meeuw was, maar een reïncarnatie van een goede geliefde bekende, die altijd naar het water zat te turen. Zelfs Jonathans verhaal paste bij hem.
Mooi verhaal trouwens. Jonathan past niet in de clan. Hij wordt uitgestoten en is vrij. Hij trekt er alleen op uit om zijn unieke leven te leiden. Hij ontwikkelt nieuwe manieren van vliegen en zweven op de luchtstromen. Neil Diamond zong er prachtig over en de cd is weer wat dichterbij gekomen.
Wat was het heerlijk geweest om hier op het strand iets te koken en zo de zonsondergang mee te maken. Helaas. Wij trokken verder, Jonathan achterlatend. Die ging ongetwijfeld doen wat wij ook deden:
Mosselen eten.
Als Seagulls onder elkaar zal ik maar zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten