Intuïtief schilderen: een workshop.

Intuïtief schilderen: een workshop.

Deze middag namen wij vooraf als inspiratiebron de prehistorische grotschilderingen van Lascaux en Corneille. Dit naar aanleiding van een verzoek van een deelneemster: intuïtief schilderen van dieren, waarbij iets van familiegeschiedenis in beeld komt.

Bij Lascaux-sfeer kom je al snel uit bij aarde-kleuren. Bij de Corneille-sfeer meer bij de fellere, harde tinten. Leuk om die gedurende de middag voorbij te zien komen.

Dat er sprake is van een prehistorie wordt al snel zichtbaar in de beelden. Zelfs het zichtbare vraagt om "goed kijken", gevolgd door "zien". Er valt dan veel te ontdekken. En dan verschijnt er een nieuw beeld ( hieronder ), lichter dan de eerste. Een beeld dat niet ontstaan zou zijn als de eerste er niet geweest was. Dat is zo mooi aan deze werkwijze: open een deur en je vindt een volgende die om opening vraagt, enz.

En dan kan de weg overal naar toe leiden: naar een heel lieflijk tafereel, waarbij 2 vogels vrij en vrolijk door het luchtruim scheren terwijl een kleinere vol bewondering en verwachting de kunst af kijkt.

 Of in een donker bos, waar achterin de dageraad gloort; een verstild en veelbelovend beeld.

Of temidden van de bergen. Mogelijk die van Lascaux ? Met aan de onderzijde de grotten, waar kleine mensen zich voor het eerst warmen aan een vuur. Hoe pre-historisch.

Maar waar bleef inmiddels Corneille ? Het leek meer Appeliaans wat hier gebeurde.

Maar dan is-ie er wel. Een vogel, die waar zij ook gaat licht om zich heen draagt. Met een verbinding naar de aarde en een drietal kleintjes in haar draagmand.

Wat een familieverband.

O ja, Marjolijn had vanuit de natuur het een en ander verzameld ( zoals de prehistorische jagers ). Echter deze keer geen hert, maar wel erg lekker.

Het was weer mooi geweest.

Keramiek en gekleurd glas.

 

Keramiek en gekleurd glas.

 

De afgelopen weken had ik er weer zin in : het maken van keramische objecten. Voor het eerst sinds tijden weer eens verse klei gekocht. En een glazuur met de prachtige naam van Schelpenluster.

 

Voordat ik hiermee aan de slag ging had ik nog een slapend project liggen en om dat te realiseren had ik een chassis nodig, waarin ik met gekleurd glas werkte.

 Eenmaal gebakken konden de eerder gemaakte wielen met de assen verbonden worden:

Mijn Boeddhawagen was klaar.

Met de feestdagen voor de boeg begon ik een object ( waar eerder veel belangstelling voor was ) opnieuw te maken. Waren de vorige versies nog wat experimenteel, deze keer nam ik wat meer tijd voor de afwerking en verfijning.

Op zich ziet dit er al fraai uit, echter een mooie kaars erin misstaat ook niet en in een donkere kamer dansen de figuren mee op de muur ( tenzij het windstil is ).

Inmiddels was de verwarming weer aan en dat betekende: droge of te droge lucht in de kamer. De standaard condensbakken had ik inmiddels wel gezien en dus ontwierp ik er twee. Heel praktisch ook. In het voorjaar gaan ze weer de oven in en komen er dan ontkalkt uit.

Pootjes eronder, zeilbootje erin en zo is er behalve een goede luchtvochtigheid ook humor op de cv.

 

Vervolgens ontwikkelde ik het idee om een soort van "lichtorgel" te maken. Eenvoudige vormen, geglazuurd met het eerder genoemde schelpenluster.

En natuurlijk met gekleurd glas aan de bodem.

Dat is op zich prima. Echter met kaarsjes erin.....

En voor wie zich afvraagt hoe dat zit met de oven: als de klei goed droog is wordt deze gebakken op ca. 990 gr. C. Daarna wordt het glazuur en het gekleurde glas aangebracht. Vervolgens wordt de oven opnieuw gestookt. In dit geval tot 1045 gr.C.

Dat ziet er van binnen zo uit....

Voor aankoop, informatie of bestelling, mail even naar arto.hotze@hotmail.com.

Op woensdag in Museum Voorlinden.

Voorlinden.

Voor onze jaarlijkse kunstzinnige excursie besloten Albert en ik een bezoek te gaan brengen aan Museum Voorlinden in Wassenaar. Goede berichten vooraf motiveerden ons optimaal.

Helaas regende het vandaag vroeger dan beloofd en zou een verblijf in de fraaie landschapstuin van korte duur ( de lengte van een "uitlatertje" zal ik maar zeggen ) zijn.

Wat onmiddellijk opviel waren de grote ruimtes in het gebouw: meestal grote witte zalen met veel licht en ruimte voor objecten.

Ook was er een bibliotheek die een zeer complete indruk maakte ( inhoudelijk: alle boeken over de exposerende kunstenaars ).

Met museum- of andere kaarten kwamen we niet binnen. Dat kan wel voor 15 euro per persoon en dan krijg je ook wat te zien en te ervaren. Zo is er een zwembad waar je naar mensen onder water kunt kijken.......

....of zelf onder water kunt gaan, waarbij anderen weer naar ons kijken.

Vlak daarbij is een strandje waar badgasten liggen die buitenproportioneel zijn. Nog nooit zag ik zulke grote voeten van dichtbij. Ook niet toen ik klein was.

In de ruimte daarnaast was het nudistenstrand.

Ik herkende onmiddellijk de dame die recent in de Kunsthal had gezeten.

Hoe anders was het in de zaal van Rhapsodie in Blue, waar Maria een lichtend voorbeeld vertolkte van de muziek van Gershwin. Ja, Voorlinden kent grote contrasten.

 Zo was er een puntige collage van foto's van alle vormen van beharing op het menselijk lichaam. En dat is absoluut veel meer dan een snor en een baard.

Tijd inmiddels voor het grotere werk. Richard Serra had een enorm groot stalen object geplaatst, dat klonk als keramiek ( als je erop klopte ).

En dat wilden we eens goed bekijken.

Je kon er in lopen, maar op het moment dat je er dacht uit te gaan, moest je afbuigen en teruglopen alwaar ook geen uitgang was. Een groot stalen doolhof ( deed aan scheepswanden denken ) dat een sterk gevoel van vervreemding opriep. Ook wel te gek om te ervaren !

Opmerkelijk ook waren de prachtige kleuren van het geoxydeerd staal.

Voor wie even moe werd van het lopen en innemen was er een grote ruimte, waar je naar buiten kon kijken. Er stonden gemakkelijke banken en wie wat langer bleef kon daar de opeenvolgende seizoenen ervaren.

En er was een ruime filmzaal, waar ook naar buiten gekeken kon worden. Niet echt interessant, want er draaide een film waarin een kunstenaar gedurende een half uur ons liet genieten van zaken als oorzaak en gevolg. Ook heel leuk voor kinderen.

Een speciale ruimte was gerelateerd aan het hart en de liefde. De rode kamer zal ik maar zeggen. Waar enorme rozenblaadjes ons pad effenden ( nou ja, zoiets ).

En toen kwamen we bij Dong Song, een Chinese kunstenaar die deuren, ramen en spiegels had verzameld in een oude sloopwijk in Peking ( Bejing ). Hij had hier een holle muur van gebouwd en aan de buitenkant zag het er al heel boeiend uit.

Naar binnen kijken ging niet.

Naar binnen gaan wel. Aan beide zijden waren deurtjes. Eenmaal daar doorheen kwam je in een soort kosmische wereld vol spiegels, kleuren en licht. De eerste stapjes waren voorzichtig....immers het was alsof je in een groot gespiegeld gat stapte.

Dit vonden we een mooie afsluiting van onze excursie. Armando had ook ergens nog een expo, maar die hadden we al eerder gezien.

Naar buiten dus, opweg naar het restaurant dat aan de overkant lag.

De broodjes daar waren zo exclusief Wassenaars dat wij besloten er een "vastendag" van te maken.

De tijd raakte ook op, immers er zat elders ook nog een meisje op onze terugkeer te wachten.

Bovendien bleek Wassenaar vandaag de niet de soepelst bereikbare en te verlaten plaats van de Randstad te zijn.

Het leek wel een eindeloos automuseum en daar had ik geen trek in. Zelfs niet gratis !

Uiteindelijk ontsnapte ik via Zoetermeer, Zevenhuizen en de Nesselanderpolder.

Het was weer mooi geweest.

In de beelden- en meditatietuin van Bergschenhoek.

Artihove meditatietuin.

 

Het was weer mooi weer en tijd voor een fietstocht door en langs het Lage en Hoge Bergse bos. Op zondagochtend is het altijd goed de doorgaande fietspaden te vermijden omdat daar permanent de wereldkampioenschappen wielrennen terwijl je heel hard schreeuwt plaatsvinden.

Wegblijven dus en fijn binnendoor via Bergschenhoek.

 

 

En dan tijd voor een pauze bij Artihove, waar altijd wel iets moois beeldends te zien is.

Dikwijls ook als bron van inspiratie, zoals bij deze liefdestempel waarbij de partners verlangend en gescheiden zijn door een glazen wand. Het komt voor en wie slim is stapt even naar buiten om om te lopen ( tenzij je dat niet wilt ). 

Omdat de zon zo lekker scheen had ik weinig behoefte om naar binnen te gaan. Neen, dan liever verderop naar de meditatietuin.

Daar was verder niemand en het enige geluid dat weerklonk was dat van de kleine fonteintjes in de diverse vijvers. Her en der stonden bankjes in de zon. Een ideale plek om stil te worden en mijn creatieve ideeën voor de komende tijd te laten opkomen.

Om passanten een beetje te helpen stonden hier en daar diepzinnige tekstjes en er waren 2 houten wenshutten, waar je je wens aan een touwtje kon ophangen. Ik wenste mijzelf een pen en papier. Een wens die thuisgekomen ingewilligd werd.

Her en der waren plekken waar in de zomer gefeest kon worden, maar niet nu. Alles was verlaten. Dat gaf mij de unieke mogelijkheid om in een van de ronde houten huisjes te gaan kijken. Er was verlichting, een muziekinstallatie, boeddhakussentjes en .....centrale verwarming.

Omdat de zon scheen was het binnen behaaglijk en gunde ik mijzelf een korte vakantie met uitzicht op het riet.

 Het riep herinneringen op aan het huis van Monique in Nogent en met een beetje fantasie kwam dat gevoel weer helemaal terug. 

Tijd om verder te gaan, Over de nogal organische brug naar de galerie.

Rondom stonden ook wat nieuwe keramische beeldjes.

 En binnen was er weer van alles wat. Soms kwalitatief van hoog niveau, maar ook nogal eens commercieel ( massaproduktie ).

Buiten had ik nog naar mooie paddenstoelenformaties gezocht. Niets gezien.
Dit jaar groeiden ze wel binnen.

Ik kreeg zin in boerenbrood met champignonragout.

Tijd dus om op de fiets te stappen en terug te rijden. Nog een laatste foto.
Helaas het verlangde was op, maar de bitterballen met mosterd waren een goede vervanging.
Het was weer mooi geweest.