Chanting for peace bij Savita.

 Chanting for peace bij Savita.

Ik had er zin in en ik kon om 16.30 uur instromen bij Savita in Niedersfeld - Winterberg. Lekker bijtijds weg en de omgeving daar wat verkennen, zo dacht ik. Dat viel tegen, want bij Wesel was iets wezenlijk fout. Alle auto's stonden aan beide zijden van de weg, zodat er een Rettungs-gasse entsteht. Iedereen hield zich er aan, behalve een ronkende bevolkingsgroep die zich graag buiten de afspraken plaatst.

Het vroeg natuurlijk wel om geduld, vooral toen duidelijk werd dat de wachttijd opgelopen was tot 38 minuten. Gelukkig was er een afslag. Wat een opluchting. En wat een domper: de oprit was afgesloten en daar zat ik vast in Wesel. Ik was zo teleurgesteld dat ik de gordijnen sloot en ging slapen ( ja, dat is handig met een bed achterin ). Verkwikt werd ik wakker, kopje thee en een broodje en zie: oprit vrij. Ik kon verder.

Vervolgens kwam ik langdurig in de regen en leek mijn reis de vorm van een pelgrimage aan te nemen. Gelukkig stopte de waterval bij Niedersfeld en kon ik op een swingende manier de steile oprit van Savita nemen. Net op tijd. Uitstappend ontmoette ik Erik die mij welkom heette. Binnen ontmoette ik Liesbeth, die over de kamers ging en die welwillend mijn verzoek voor een traploos verblijf honoreerde. Op de deur van mijn kamer stond ook welkom. Ik mocht er zelfs mijn naam op schrijven. Zo bevestigde ik dat ook.

 

 Het uitzicht vanuit mijn kamer deed mij denken aan de visualisatie van de boom: 

Daar stond-ie. Goed geworteld. 

 

 

Ik had ook een mini terrasje, net als velen met mij. De gekleurde inkepingen in het hout riepen Tibetaanse herinneringen op. De kamer was voorzien van douche, toilet en , niet onbelangrijk: een bed, dat ik zelf mocht opmaken. Een thuisgevoel dus.

Om 18.00 uur ging de bel en dat betekende in dit geval: eten. In mijn maagdelijke onschuld liep ik de eetzaal binnen om de bloemrijke salades voor mijn nageslacht vast te leggen. Ik werd onmiddellijk tot de orde geroepen: geen smartphones in de eetzaal. Ik dacht even aan angst voor bedrijfsspionage, maar het had te maken met de stralingsgevoeligheid van sommige mensen. En ja, die wil je geen pijn doen.

Ook werd er een appel gedaan om deze week twee keer af te wassen en daar ik mijn oude maatje Sjaak zag ( een man die alles van afwasmachines en snel doorspoelen weet ) stelden wij voor dat samen te doen. Een geweldige klus omdat we wat extra man dan wel vrouwkracht konden gebruiken. Na een uur was het genoeg en glipten we de keuken uit, de vette pannen ongezien achterlatend voor de volgende.

De tweede dag.

Na het ontbijt was er de vrijwillige ochtend meditatie. Daar was veel belangstelling voor en begrijpelijk. Ik ervoer een sterk energetisch veld. Zag gelijk een grote witte kaars met een stille vlam op de pit. Alsof ik terug was in de Muurhuizen in Amersfoort.Ook de visualisatie met het witte onderkleed, het rode bovenkleed en de gouden mantel komt in beeld. Een kind komt in beeld, symbool van onschuld en kwetsbaarheid.

De rest van de dag was ik getuige van een soort stoelendans. Meerdere keren als ik mijn stoel even verliet, zat er een ander op mijn plek. Had ik toch een handdoek mee moeten nemen ? Het bleef niet onopgemerkt. Ik bleef mij verwonderen.

Die middag is er geen activiteit. Ik probeer met stijve benen naar het dorp te lopen. Dat valt tegen. Het is knap steil. Op ski's zou ik hier geen probleem mee hebben. Ineens krijg ik trek in vlees ( nu al ? ), terwijl ik aan de overkant een slager zie. Maar de roep is onmiskenbaar en ik loop bij de bakker op de hoek naar binnen met de vraag of zij een broodje wurst kunnen leveren.

 Dat kan: een Panini met salami. Ik neem er koffie bij met een hartvormig koekje wat zo lekker is dat ik ervan smelt. Een ongekende smaakervaring. Nu ben ik klaar voor mijn vegetarische reis. 

De terugweg gaat mij een stuk beter af. Dat komt vermoedelijk omdat ik iets in mijzelf bevredigd en gerustgesteld heb. De vegetarische keuken van Savita vind ik overigens prima.

Na het avondmaal gaan we zingen. Ik ga steeds meer namen onthouden, nou ja, meer de gezichten en de lichaamstaal. Dat is hier niet anders als thuis. Het is in de blauwe zaal, een prettige ruimte , waar Jan-Hendrik en Judith voor de juiste sfeer hebben gezorgd. Ik zing mijn eerste duet met Kees, een mix van mantra en shanti. Onze stemmen passen naadloos, iets dat ik later ook met Maike en Saskia ervaar, maar dan subtieler.

Om 22.00 uur gaan de meesten slapen ( vroeg weer op ), maar omdat het badderen en ordenen wat gerommel geeft ga ik met Kees en Kerstin naar de bar, waar ( voor mij net iets te grote ) flessen bier de stembanden van een goudgele coating voorzien.

De derde dag.

Samen zingen, maar voor wie wil, ook individueel of met een ander. Bij het zingen vanuit binnen knal ik er een Vem Kan Segla uit. Althans zo voelt het. Die komt echt vanuit mijn lijf. 

Het wil er uit en is verbonden met zoveel eerdere ervaringen. Later gaan we met dit lied aan de slag in meerdere talen. De ochtend wordt afgesloten met zingen in het trappenhuis. Echt te gek. De kleuren van onze stemmen zijn terug te vinden in het glas en lood. Lichtdoorlatend.

 Het repertoire.

Jan Hendrik neemt ons mee in een uitgebreid repertoire van spirituele liederen uit verschillende disciplines. Mantra's uit India, Native-songs uit Amerika, Taizé-liederen , Joods en Islamitisch. Gospels. Hij weeft ze door elkaar heen in een organische gebeuren en begeleidt het met de piano, accordeon of de native-drum. Voor wie wil en wie het past heeft hij ritme-instrumenten. De liederen richten zich op de hogere en lichtere kwaliteiten van het menselijk bestaan, zijn snel mee te zingen en maken gebruik van veel herhaling. Bij mij roept het het beeld op van een wiel, dat in gang gezet wordt, draait en blijft draaien. Jan Hendrik leeft dit met hart en ziel. En wij leven het - in ieder geval op dat moment - mee.

Ik vind hem de dirigent van de mildheid. Hij bewaakt de grenzen zonder dat begrenzingen voelbaar zijn. Hij maakt en geeft ruimte. Aan de liederen, aan de deelnemers, hun "mantra's" en daardoor ook aan zichzelf. Dienstbaarheid is wat bij mij op komt . En dat trekt mensen aan. Even weg van de kakofonie en het getrek van de huidige maatschappij. Een verademing.

Niet voor niets loop ik de dag erna aan tegen een uitspraak van Joseph Campbell:

Het uiteindelijke doel van de zoektocht
moet geen bevrijding of triomf voor iemand zelf zijn,
maar de wijsheid en de macht om anderen te dienen.

En dan verder.......

Ik slaap hier goed. Geen hondengeblaf, zoemende ventilatie of dreunende verkeersstroom. Toch slaan 's ochtends de stoppen door. Gelukkig betreft het mijn waterkoker die ik in de vroege ochtend aanwendt om thee te zetten. Behulpzame technici helpen oorzaak en probleem op te lossen. Zij doen dat met plezier, zo valt mij op. De rest van de tijd red ik mij met een dompelaar. Hoe toepasselijk in deze week.

In de meditatie word ik me bewust dat er naast licht ook schaduw is. Ik beland in de wereld van Tolkien, van Gandalf en Sauron, zie de Dwergenkoning heel helder voor mij staan. Hij stelt zich afhankelijk op. Ik kijk uit over de zee. Vikingen. Ik blijf er nog wat in hangen als wij op het buitenterras vrolijk gaan zingen ( ingeleid door een uitgebreide stoelendans en ontdek je plekje ritueel ). Dat alles onbedoeld.. Monique merkt het op en trekt mij er via speels handjeklap uit. Ik schrik van haar en heb ook snel door dat dit toch wel een heel leuke "schildmaagd" is. Ik ben er weer bij.

Na de pauze komt er ook meer vuur in de en mijn zang. Enthousiasme en blijdschap vullen de ruimte. Mijn bas komt op stoom en dat vinden een aantal dames fijn en volgens mij ook geruststellend. Ik kan ervan genieten.

 

's Middags wil ik er even uit en de omgeving verkennen. Ik beland aan de dichtbij gelegen Hillebachsee. Een recreatiegebied dat met Deutsche Gründlichkeit aangelegd is. Inclusief bankjes, zodat ik het meer kan ronden zonder daar schade van te ondervinden ( klinkt wat overdreven ).

En dat alles voor 1 euro per uur.

Als ik mij de volgende ochtend meldt voor de afwas, blijven mijn helpers weg. Een noodlottig bericht heeft hen naar huis geroepen. En dan komt er een engel: Nora. In een goed afgestemd ritme reinigen wij het servies.

Het bericht bepaalt die dag de sfeer. Zeker als er nog een ander bericht volgt. Jan Hendrik besluit het programma die dag af te stemmen op de gebeurtenissen. De bedoelde bonte avond met medewerkers van Savita groeit uit tot een meditatief gebeuren met veel stilte en schoonheid. De zachte zang, het verhaal van Rien over de laatste momenten van Tsjaikowski en het troostende spel op de kora ( een Afrikaanse harp ) door een van de gasten. Zo'n herdenking wil ik ook wel als ik afscheid neem van deze wereld, zo ging het door mij heen. We sluiten de avond af bij het kampvuur dat Erik voor ons heeft ontstoken.

Ik had het instrument nooit eerder gezien. Dacht eerst aan een sitar. De bespeler was een nogal gesloten en verstilde oudere man die ik dagelijks Tai Chi zag beoefenen. Ik ging bij hem zitten en hij speelde heel relaxed. Weer in het gebouw begon iemand in mij te zingen: Where are you going now my love, where will you be tomorrow. Ik ging terug en vertelde het hem. Een glimlach verscheen, hij was verrast en zei ermee aan de slag te gaan.

Dat deed ik ook. Het was het tweede deel van Carry On van Crosby, Stills en Nash. De volgende ochtend zat ik in de meditatieruimte tegenover hem en daar kwam het weer. Het ging echter verder: de akkoorden liepen synchroon met In A Gadda da Vida van Iron Butterfly. Vrij vertaald: in de tuin van het leven. 1968. Ik belandde aan de Costa Brava, het avontuur, het intense leven en de onvergetelijke drumsolo. Hij had Iron Butterfly zien optreden.

De verbinding met de Kora-speler werd opener. Meer glimlach en herkenning. Toen ik wilde vertrekken kwam hij langs en zei: Carry On. Ik: Love is coming. Zijn glimlach werd nog breder.

Donderdag.

Na de gebruikelijke ochtendrituelen van vrij wandelen met Jan Hendrik, ontbijten en meditatie, gaan wij ons nestelen in de erker beneden.

We beginnen met een warming up in het gras en daarna gaan we zingen. Tussendoor is er, zoals ook eerder, een mogelijkheid om een eigen klank, een eigen lied te laten klinken ( soms alleen, soms met anderen ). Het is een van de momenten om in alle veiligheid en respect bestaande schroom te overwinnen en met het eigen geluid naar buiten te komen. Een waardevolle en diepe ervaring.

 Ook zijn er op dat moment symboolkaarten om gevoelsmatig op te pakken en de betekenis ervan met elkaar te delen. Ik krijg 2 witte bizons in een winterlandschap. Met Petra wissel ik tijdens de lunch uit wat zij de betekenis van haar schildpad vindt. Op donderdagavond in de disco neemt deze schildpad zowaar de vorm van een sjamanistische wervelwind aan. Geweldig  ! Dancing with turtles schiet door mij heen.

 The more you sing the more you ..........

Een lied met veel mogelijkheden om er een feest van te maken en dat werd het ook. Steeds werd sing door iets anders vervangen....love, eat, Sjaak, dance, etc. 

Liederen.

Er zijn er deze week heel veel voorbij gekomen.: adonai elo helo, gospodi, wind spirit, asalam, dans nos obscurités, ahava, durme durme, do lord remember me, home is where the heart is. Soms verstild en zacht, soms uitbundig en krachtig. Er was echter een song "Chief Seattle" die Jan Hendrik erbij wilde halen. Het was verbonden met een toespraak die deze chief in 1854 hield voor het Amerikaanse congres. Met een wat kleine groep werd het ingeoefend, maar echt soepel ging het niet. Het had deels met tekst en compositie te maken en er was ook iets met de vormgeving.

De volgende dag met de hele groep lukte het wel. Chief JHV zong en speelde het per zin voor en wij beaamden / bevestigden dat door het te herhalen. Hierdoor werd het krachtiger en krachtiger. Mijn weerstand van het eerste uur verdween en ik werd enige tijd Chief Seattle. En dat is mooi !

Op een zeker moment werd gemeld dat het verdwijnen van de dieren de consequentie met zich meebrengt dat de Indianen hun spiegels ( totems, totemdieren  ) van hun ziel en de verbinding met hun spiritualiteit verliezen En daardoor verloren raken.

Hoe mooi zou het zijn om hier een schilder- boetseer workshop aan te verbinden en te organiseren. Iets voor mij om bij stil te staan.

Tijd om gedag te zeggen.

Na de lunch op vrijdag werd het tijd om gedag te zeggen aan allen met wie ik in een paar dagen zo verbonden geraakt was. Altijd lastig. Wat hielp was dat Liesbeth mij een extra nacht kon aanbieden, waardoor het afscheid van de plek milder werd. Van slapen kwam niet veel, want voor het eerst denderden de mantra's in mij voorbij. De een na de ander. Mijn buurvrouw, ook een nablijver had dezelfde ervaring en zo stonden we met dikke mantra-ogen aan het volgende ontbijt.

Carry on, zei de Kora-speler.

 Love is coming, was mijn antwoord.

Bij de bakker en het tankstation haalde ik brandstof voor onderweg. De spontane optie om via Broekhuizenvorst te reizen verviel door omstandigheden, dus op naar Rotterdam. Na 15 km had ik het slecht naar mijn zin. De bergen werden lager en het verkeer drukker.

"Freedom, George Michael" welde in mij op en ik reed terug om naar het boven Savita gelegen natuurgebied Das Goldene Pfad terug te keren. En de Clemensberg te beklimmen. Daar was het fijn tot het genoeg was. Na een relaxte siësta was ik wel bereid om naar huis te gaan.

Waarom deze foto ?

Voor mij is hier zichtbaar wat er in deze week is gebeurd. Uit het oude is het jonge, vitale geactiveerd. Een groeiproces.