A place to be.................
gisteren ben ik naar Gouda geweest voor een workshop in het atelier / studio van Ingeborg Horst, architect, ontwerper,counselor en coach. Zij supporteert - aan de hand van oefeningen - deelnemers om zichzelf een beeld te vormen van "een plek waar je je thuis kunt voelen / voelt".
Zij formuleert het als volgt:
Ben je al een tijdje niet
meer blij met hoe je woon- of werkplek er uit ziet? Heb je al langer het gevoel
dat de bestaande sfeer je niet meer past? Heb je gewoon zin in veranderingen
en/of ben je het zat om het realiseren van je droomplek nog langer uit te
stellen, dan is deze inspiratiemiddag wellicht iets voor jou.
In
mijn werk als ontwerper merk ik altijd weer hoeveel tijd en energie er aan
voorafgaat, voordat mensen eindelijk voor ‘hun droomplek’ gaan. Soms zelfs
haken ze in zo’n periode af. Laten ze de boel de boel omdat ze eenvoudig te
veel beren op de weg zien. Vaak ook hebben mensen moeite om keuzes te maken. En
hoe begrijpelijk! Er is immers zó veel te kiezen. Soms wordt er ten lange leste
‘iets’ gedaan, maar net niet datgene waardoor de droom dichterbij komt.
Allemaal situaties die voor veel frustratie kunnen zorgen !
Met
dit gegeven voor ogen, heb ik een programma gemaakt om je te helpen hòe de
frustratie voorbij te komen. We gaan niet gaan ontwerpen (!), maar je zult door
bepaalde oefeningen en feedback wel meer zicht krijgen op relevante keuzes, hoe
jij deze keuzes concreet kunt maken en hoe je met meer flow de droom voor je
huis, je tuin, keuken, werkkamer of wat ook’ kunt realiseren.
Als kind al vond ik het heerlijk om ergens onder de tafel of onder een tentdoek bezig te zijn met mijn verbeelding in mijn eigen wereld.
Even weg van wat er allemaal moet en nodig is.
Gewoon mijn fantasie de ruimte geven.
Als kind kwam mijn oom Frans een keer aan met een huis dat hij voor mij had gemaakt van triplex. Met demontabel dak. Daar zat veel werk en toewijding in. Hij had het met liefde gedaan, dat kon ik - vooral later - zien.
Lange tijd was dat de plek waar mijn eigen imaginaire leven zich afspeelde.
Mijn authenticiteit, mijn speelgoed, mijn voorkeuren.
Recent nog mocht ik in zijn voetsporen treden om iets dergelijks voor de kleinkinderen van een goede vriendin te doen. En nu vandaag was de beurt opnieuw aan mij: het grotere werk.
Tijdens een stilteoefening vroeg Ingeborg ons gedachten, beelden, gevoelens, etc. op te laten komen die te maken hebben met dit thema. Waarna wij deze gingen uitschrijven. Dit bracht al snel een aantal associaties van "wat men zou willen", "van wat men denkt wat toch niet realiseerbaar is" en de irritaties waar dat mee gepaard kan gaan.
"Blijf zitten waar je zit, hou je adem in, maar stik niet", kwam zo op.
Herkenbaar. Dikwijls kost het veel tijd en inspanning om een thuis te scheppen.
Een "comfortzone", die het mogelijk toch niet helemaal is.
En daaruit breken ( hoe doe je dat ? ) brengt naast mogelijkheden ook risico's.
Uit mijn werk als docent ruimtelijk vormen weet ik nog hoe heerlijk het gevonden wordt om een eigen plek te bouwen, zoveel mogelijk naar eigen beeld en gelijkenis natuurlijk.
In alle vrijheid en met alle ruimte.
Ingeborg vroeg ons dan om opnieuw de stilte in te gaan en ons een voorstelling te vormen van de ideale situatie, omgeving, etc.
Liefst tot in detail.
Ik zie mijzelf dan mijn 55+ appertement verlaten en naar het dak van het complex verhuizen: een penthouse met een groot terras. Dat herken ik. Tijdens het huizen zoeken, voorafgaand aan een verhuizing, kwam ik een dergelijk en ook nog redelijkerwijs betaalbaar huis tegen ( niet op deze foto ).
Toen ik de woning binnenkwam liet ik de makelaar en zijn verhaal voor wat het was en wilde ik het ruime terras op. Daar wilde ik zijn. Die ruimte, buiten, seizoenen, planten, etc.
Mijn droom werd buiten helaas ernstig verstoord door de intense herrie van de nabijgelegen snelweg en de sportschool beneden. Ook trokken er groepen opgewonden scholieren in grote getale langs.
Mijn droom verdween en ik belandde in een de zgn. concessie- huis , waar ik nu al weer bijna 5 jaar woon. Ik kan me er wel thuisvoelen en ervaar ook de beperkingen. De behoefte aan echte ruimte en stilte vind ik in de nabijgelegen polders.
Ineens bespeur ik een zin in reizen. Ik ze mezelf met 2 anderen in een warm en zacht glooiiend landschap. Het zit er Toscaans uit, maar wellicht zou het ook in Frankrijk kunnen zijn, waar ik in de loop van tijd bijna traditioneel terugkom op "the places I want to be ". Heerlijk en ook tijdelijk.
Bij vrienden die hun droom wel vorm hebben kunnen en vooral durven geven.
Tijdens het rondje "mijn ideale plek / context" werden een groot aantal items ingebracht.
Van schitterende uizichten tot de oude lichtschakelaar, die aan vervanging toe was.
Ingeborg adviseerde ons om KLEIN te beginnen, b.v. met een tafel die je graag wilt.
Wat voor materiaal, kleur, wat voor stoelen ? En dan te gaan kijken in welke ruimte dat goed past. En hoeveel mensen wil je ontvangen ?
En b.v. wat wil je aan de muur ?
Stapje voor stapje, ook in het realiseren.
Iets kleins laten groeien hoor ik erin.
Vervolgens vroeg zij ons wat wij zouden kunnen ervaren als wij onze wensen / dromen gerealiseerd zouden hebben.
Dat laat zich raden: een gevoel van blijdschap, dankbaarheid, inspiratie, vervulling, geluk. Het kunnen genieten van de eigenheid die gerealiseerd is.
Kortom: Tof ! of als je wat jonger bent: Cool !
En dan komen we al visualiserend op het wat lastige terrein van de hindernissen, ontkenningen, frustraties.
Immers als je je deze niet bewust bent laten ze je onbewust steeds weer struikelen.
De zwakke schakel in het wilsproces zou Roberto A. zeggen.
De beren op de weg !!!!
En hoe heerlijk ....wij mochten onze beren ( bijna ) allemaal in het voetlicht brengen en ja hoor daar waren ze: financieel, materiaal, gebaseerd op teleurstellingen, ( vermeende ? ) verkeerde keuzes en gebrek aan vertrouwen, angst voor het nieuwe.
Immers: Kom ik in het licht te staan, dan......
maak ik ook een sprong in het duister...
( Henk ).
Als ik voor mijn ideale huis ga......wordt het dan echt zoals ik wil.Of pakt het weer anders uit........?
Tot slot vroeg Ingeborg ons een tekening te maken waarin de realisatie van het verlangen een feit was geworden ( de belemmeringen voorbij ). En daar ook woorden bij te vinden.
Bij mij zag dat er zo uit:
De belemmeringen voorbij, open staand voor het veld van mogelijkheden, de ruimte, me uitgenodigd voelen om nieuwe paden te betreden .....
kom ik tot vervulling van mijn liefste / diepste wens.
Stapje voor stapje.
Het had trouwens wel veel weg van een recent schilderij .
Ik vond het een heel prettige en leerzame middag. Ingeborg bood op een warme en open wijze alle ruimte en heerlijk rozijnenbrood met roomboter ( ook zichtbaar in haar leef- en werkruimte ).
Een aanrader.
Om alles nog even goed te laten doorstromen wandelden we in klein gezelschap nog even door historisch Gouda en daar werd het meteen zichtbaar:
Je op glad ijs begeven kan zeker ook tot heel veel plezier leiden.
Henk, 15-01-2017.
www.ingeborghorst.nl
