Zitten als een berg.

Kijk......de berg danst

Dat is wat licht doet met een berg.

( Ben Bos ).

Ca. een jaar geleden kreeg ik van een vriendin een cd waarop de Belgische psychiater Max Edel mindfulness-oefeningen aanreikt aan de hand van beelden. Sindsdien doe ik deze oefeningen met enige regelmaat.

Een ervan is : 

ZITTEN ALS EEN BERG.

Het gaat er niet zozeer om mijzelf voor te stellen dat ik een berg ben. Ik ben geen berg. Waar het om gaat is verbinding te maken met de meest wezenlijke eigenschappen ervan.

Een interessante ervaring.

Of het nu daar door komt weet ik niet, maar mijn interesse voor de berg als symbool is heel levend op dit moment. Ik gebruik het in meditaties, in schilderworkshops en in mijn verlangen een paar dagen te gaan skiën.

Tegelijkertijd kom ik films tegen waarin o.a. de Vesuvius en de Ventoux een belangrijke rol spelen. Of de 3 heuvels uit The Fantastic Mr. Fox.

En dan komt ook de inspiratie om te gaan schilderen. Niet het kant en klare ( en soms o zo mooie ) beeld van de "buitenberg". Daar heb ik immers mooie foto's van. 

Neen, het schilderen van de bergen die in mij leven: "de binnenbergen" zal ik maar zeggen. Als een avontuur, niet eerder gezien en nu wel.

Met acryl, kwast en paletmes. Laag over laag, als een berg. Aan de oppervlakte steeds veranderend. Binnen echter sterk en stabiel ( tenzij deze zich een vulkaan aandient ).

Soms ook beschouwend. Kijkend vanaf afstand naar de schoonheid en vitaliteit van het landschap verderop.

Of zomaar ineens een sterk contrast in kleur en sfeer. 

En dan geleidelijk aan wordt er iets binnen in de berg zichtbaar. Iets wat tijd vraagt om te beschouwen en ook de verbeelding de vrije loop te laten. Zonder oordeel.
 

En dan weer verder te gaan op weg naar een nieuwe, die er altijd weer is en tevoorschijn komt. Moeiteloos zo lijkt het. Wat nodig is is het besluit ze te schilderen, zomaar, meer niet.

Wordt vervolgd.