Schildermiddag á la Wong.

Op zaterdagmiddag 4 mei gaan we schilderen. Als inspiratiebron dient de Canadees-Chinese schilder Matthew Wong. Dat betekent dat wij van tevoren gaan kijken naar zijn beeldtaal, kleurgebruik, perspectief, fantasie, etc.

Daarna laten wij Mr. Wong Mr. Wong en gaan we onze eigen weg, die naarmate deze vordert onze eigen beeldtaal en kleur laat zien. Die kan zelfs al vorm aannemen als Eugenie ons een verrukkelijke chocoladetaart met aardbeien en pistache voortovert. Een mooi begin van de middag met wat koffie en thee erbij.

En dan gaan we aan de slag met acryl en op een formaat van 50 bij 70 cm. In het begin is het altijd wat zoeken en soms wisselende keuzes maken. Soms heel bewust, soms volgen we de spontane lijn. Dan kan het gebeuren dat een schets als deze van Henk later alsnog voltooid wordt. Wordt vervolgd.

Het vervolg en wordt vervolgd.

 

 Bij Malke zie je vanaf het begin een duidelijke doelgerichtheid in de vormgeving. Zij kan zich dan heerlijk verliezen in het voortgaande schilderproces en krijgt het voor elkaar 2 schilderijen in één te maken ( meestal maken we op een middag 2 á 3 schilderijen ). Haar reis naar Japan klinkt hierin door. En een camouflage op haar best.

 Hoe anders is het beeld dat bij Eugenie verschijnt. De doorgang die zij brengt vindt zowel plaats in de diepte als in de hoogte. Er vormt zich een midden tussen 2 dualiteiten die elk hun eigen streven hebben ( de een reikt uit naar de zon, de ander naar de aarde ). De zon boven als spiritueel symbool. Beneden een verstilde figuur en een boom die in alle rust iets van zichzelf  loslaat. Het doet ons denken aan de pastels van Juke Hudig ( Divina Comedia ) als Dante de filosoof Vergilius achter zich laat en het hemelse gebied betreedt.

 Typerend in het werk van Wong zijn de vele plantvormen, groeisels en stippen. Ik ken ze vooral van de afbeeldingen van de Aboriginals of in de meer gestructureerde vorm van het Pointillisme. Het vraagt wel geduld.

Malke heeft in de voorbereiding voor deze middag een aantal smakelijke stippen ontwikkeld die heel aangenaam passen bij de strak gekoelde Grüne Veltliner. 

Koraalachtige structuren komen op Henks scherm. Het gebeurt via een voortdurend intuítief proces. Er komt wat er komt en gezien wil worden. Anders gezegd: het groeit. En bloeit.

Eugenie wil dan nog iets met bloemen, maar de tijd dringt. We zijn al uren bezig en willen ook nog een deels culinaire nabespreking. Het blijft bij een snelle aankondiging. Spontane schoonheid en intense kleuren. Wordt vervolgd.

 Rotterdam, 4 mei 2024, Henk.

Uit het schrijfcafé.

 Vandaag was het weer schrijfcafé. Deze keer op een bijzondere lokatie: Revalidatiecentrum Aafje in het St.Franciscus ziekenhuis. Inderdaad: het schrijfcafé gaat altijd door.

Janneke had weer wat opdrachten voor ons met als titel:

Ik ben tevreden.......

Ik ben dankbaar........

Ik ben gelukkig.......

Ja het is zo te zien goed toeven in schrijfcafé Aafje. Logischerwijze kregen veel van onze schrijfsels een medische of culinaire inslag.

Ik ben tevreden. Het is me zowaar gelukt om hier te komen. Er waren nogal wat weggebruikers die dat wilden belemmeren of vertragen. Neem nou die dame die in haar trapauto met wel 15 km per uur de Molenlaan tot wanhoop bracht. Nog nooit zag ik zoveel opluchting toen zij rechtsaf sloeg. De tijd drong, maar ineens zag ik Franciscus liggen. Mijn dooppatroon en liefhebber van natuur en dieren. Van die dieren was weinig te merken al had de slagboom wel iets van een giraffennek. Het verhaal gaat dat hij droomde dat hij een grootse kerk moest bouwen. Zo te zien is het een ziekenhuis geworden.

 Ik ben dankbaar dat ik zo'n dikke huid heb. De Chinese dermatologe constateerde het en moest eerst een sterkere naald halen om mij te kunnen hechten. Dat krijg je als je bij het onderwijs hebt gewerkt, gaf ik als feedback. Zij had er duidelijk zin in, want eenmaal thuis zag ik dat zij de touwtjes ( die zij bij de operatie in de hand had ) op speelse wijze geknoopt had. Ik zou er kraaltjes aan kunnen hangen ( mits ik erbij kon ), Ik voelde mij genaaid in de goede zin van het woord. Wel fijn dat de hechtingen er volgende week uit mogen, zodat ik weer kan vliegen zonder beperking.

Ik ben gelukkig van de Edufix af. Nuttig spul om mijn huid te transformeren, maar het vroeg wel om een andere instelling bij het aangaan van sociale contacten: zelfacceptatie met een veelbelovend vooruitzicht. De dokter zei het nog: ga smeren in een rustige periode. Niet als u bv gaat trouwen of een nieuw paspoort aanvragen. Ik moest oppassen met waar ik het smeerde en dat klopte want op plekken waar ik het niet verwachtte verschenen plekjes die rood aan gingen lopen. De dokter zei dat ik er naar haar wens uitzag en dat gaf vertrouwen. Bent u gevallen ? werd mij meerdere malen gevraagd. Ja antwoordde ik dan : op 2 kanten tegelijk. Ja, humor is in zo'n geval onontbeerlijk. Waar het vandaan kwam ? Ik zag mijzelf als kind super verbrand en met een zonnesteek in bed liggen. Ja, er waren nog geen beschermingsfactoren......en het was nog wel zo leuk in de zandbak. Als troost kreeg ik een poesje en dat hielp. Na 2 weken waren alle velletjes weg en zat ik onder de nagelkrabbeltjes van mijn kleine vriend. Ook een transformatie.

Na de theepauze werd het tijd voor een neverending story: beschrijf wat je kort geleden heel erg lekker vond en hoe je ervan hebt genoten.

Het is zondagochtend 10.00 uur en ik sta bij de Carrefour in Meer. Gelukkig ligt de bak met versgebakken roombotercroissants nog helemaal vol. Ik neem er 3. 2 voor de lunch en 1 voor de grote trek. Dan ontdek ik een verdieping lager een eenzame dikke dubbelroombotercroissant met rozijnen. Die is voor mij ! Voor bij de thee !

Ik ga verder door de winkel voor bier, kaas en mineraalwater. Ik blijf even hangen bij de vleeswaren. De Ardenner ham lacht mij toe. Neem mij ! Neem mij ! en het is alsof de lipjes ( plakjes ) mij toespreken. Laat mij smelten in uw mond ( ja het blijven Belgen ) ! Ik bekom een gevoel van verliefdheid, ja liefde op het eerste gezicht en ik haal haar uit het schap. Ik neem haar mee naar buiten, mijn hammetje !

 

Een kwartier later ben ik in het bos en breng mijn mobiel in de lunchstand. Eerst even de verse koffie opschenken en dan is het zover: het eerste croissantje laat ik vrij uit het vetvrije bruine zakje. Ze vliegt a.h.w. naar mijn mond: hap mij ! bijt mij ! hoor ik haar zuchten. Ik zeg: Ho ho ! en ik leg eerst een dikke plak Ardenner ham als een dekentje op haar mooi gebruinde ruggetje. Dan stel ik mij open voor het genot en op zinnelijke wijze laat ik de zoeten en zouten van beiden in mijn mond ronddansen. Mijn smaakpapillen kietelen als nooit tevoren en ik ervaar een heel lang ( croissantlang ) geluksmoment. Helemaal in het hier en nu.

Het is echter oppassen: gulzigheid ligt op de loer, maar daar trap ik niet meer in !  Mijn milde criticus zegt: Die ham haalt Rotterdam vandaag niet ! Ik besluit nog een slokje verse koffie aan het geheel toe te voegen en luister naar mezelf en mijn diepere wensen: Nog één ! Nog één ! Ik zie het tweede broodje lonken en als door de wind gedreven gaat mijn hand naar de ham. 

Alles vol overgave.

Op dat moment passeert een vader met zijn zoontje. De deur staat open , zij groeten en de jongen vraagt: Gaat u ook vissen ? Ik glimlach. Wat ik ga doen heeft niets met vissen te maken, maar het staat je vrij om ernaar te vissen.

Met dank aan Aafje, Janneke, Theo, Marjanne en mijzelf. Rotterdam, 6 mei 2024.