Wat je zoekt zoekt jou.

Rumi.

Ik kwam recent de novelle van Kader Abdollah over het leven van de Perzische dichter Rumi tegen. Goed geschreven en goed leesbaar. Een dik boek ook. Nu ik er aan begonnen ben kom ik steeds stukjes tegen die de moeite van het onthouden waard zijn. Ik breng ze in mijn blog, zodat ze gemakkelijk terug te vinden zijn ( wat bij notities elders dikwijls niet het geval is ).

Rumi was een dichter, filosoof en mysticus van Perzische komaf. Zijn gedichten zijn in vele talen vertaald en wereldwijd verspreidt . Hij is in 1207 in Balch ( nu Afghanistan ) geboren en in 1273 overleden in Konya ( nu Turkije ). Hij stamde uit een oude stam van vertellers, dichters, filosofen en mystici. Zijn vader was mystiek leider. In de achtergrond was er de afstamming van de eerste kalief van het Islamitische Rijk ( vader ) en de koningen van het Perzische Kharazmiden-dynastie ( moeder )..

Een mooi begin van zijn leven dus. Minder mooi was de vlucht die hij en zijn familie moesten ondernemen vanwege de allesvernietigende veroveringen van Dzjengis Kahn en zijn Mongolen.

 Het maakte dat hij in aanraking kwam met tal van culturen. Ook de Griekse. Hij kon zich heel goed vinden in de Grot van Plato. In deze allegorie laat Plato zien dat de meeste mensen in een illusie leven. Zij zijn niet in de werkelijkheid, maar kijken naar een afspiegeling daarvan. Hij ervoer dat ook zelf en verlangde naar de weg om volledig te kunnen leven in het licht.

Rumi schrijft hierover:

Een vogel vloog hoog in de lucht.

en zijn schaduw viel op de grond

een dommerd begon achter de schaduwvogel aan te rennen om hem te vangen.

hij rende tot hij niet meer kon en besloot met pijlen op de schaduw te schieten.

de pijlen raakten op.

onwetend dat hij naar een reflectie schoot waarvan de bron

hoog in de lucht vloog.

Op zekere dag werd hij in de bazaar van Konya aangesproken door een man die zijn leven zou veranderen: Shamse Tabrizi. In zekere zin een rebel, hij keerde zich af van de traditionele interpretaties van de islam ( de koran ). Hij vond dat gekakel en geneuzel en wilde meer. Hij zei letterlijk op zoek naar God te zijn en wilde hem zien, zodat hij de betekenis van het leven kon begrijpen ( grot van Plato ? ). Dat kon alleen via een innerlijke reis. Anders gezegd op zoek naar God in jezelf en dat was ronduit revolutionair en werd ook niet gewaardeerd.

Rumi verdween lange tijd met Shamse uit het dagelijks leven. Terug in het openbare leven ging hij in de bazaar op het ritme van de koperslagers dansen ( om zijn as ), om zo zijn gevoelde bevrijding te vieren. De Soefi Rumi  ( zijn vader was al een navolger van de Perzische soefi-mysticus Ghazali ) werd geboren en vond steeds meer navolging. De negatieve reacties bleven niet uit en werden vooral op Shamse gericht, die vluchtte tot groot verdriet van Rumi, die daarover veel mooie weemoedige liefdesgedichten maakte ( dat weer wel ! ). 

Hij verzamelde musici om zich heen, die de ( derwisj- ) dans begeleidden. Tijdens het rond de as draaien is het middelpunt van de danser ( God ) in stilte, terwijl het leven eromheen draait. Door dit langdurig te doen, terwijl men de naam van God aanroept, kwam men in extase / trance, hetgeen een geluksgevoel bracht.

WAT JE ZOEKT ZOEKT JOU. 

Na de terugkeer van Shamse bij Rumi richtten zij een abdij op: De Molana-Rumi-Adbij. Daarmee ontstond een historische breuk met de traditionele islam. Hun visie:

Om God te zoeken hoef je niet naar een bepaalde plek te gaan. God zit in jou, op de plek waar zich jouw ware ik bevindt. Via de dans kun je die plek bereiken en ervaren ( samaritueel ). Er werden nieuwe muziekinstrumenten ontwikkeld zoals de Daf ( "de roep van de liefde").

Er kwamen extra snaren op de snaarinstrumenten, de drums kregen een zachter vlies en voor de sitar zocht men beter klank-hout.

 

Ook vernieuwend was dat er vrouwen tot de abdij werden toegelaten ( hetgeen de traditionele imams echt grijze haren bezorgde ). Shams moest weer vluchten, maar werd desondanks vermoord en in een waterput gedumpt. 

Maar voor Rumi leefde hij elders voort, gezien zijn gedicht:

Mijn leven, mijn ziel, mijn dag, mijn nacht !

Kom, kom nog een keer langs !

Vertellen , wensen, roepen, eisen

Is genoeg geweest.

Kom dan !

En als de deur dicht is, klim over de muur.

Kom !  

Kader Abdolah brengt na de levensloop van Rumi negentig gedichten en vijftig verhalen van zijn hand. Kader heeft hard gewerkt en het is een boeiend boek geworden.

Rumi zelf heeft heel veel werk nagelaten, zoals "Gedichten " waarin al zijn mystiek getinte poëzie samenkomt. Deze gedichten overbruggen ruim 700 jaar en zijn tijdloos.Hij is de grondlegger van de Soefi-orde van de Mevlevi ("orde van de dansende derwisjen "). Zij brengen en tonen groot respect voor de waarde van elk mens, elke cultuur en religie.

 Rumi ligt begraven in een mausoleum in Konya, Turkije. Het is een bedevaartsoord  ( vgl. Mekka ) geworden en wordt zeer druk bezocht/

Rotterdam, 30 december 2023.

Op naar 2024.

Stille Nacht in Gouda.

 Lambert Mutsaers organiseerde op vrijdagavond 22 december weer een mantra-zang-avond, die in het teken stond van Kerstmis. Dit vond plaats in de fraaie balletzaal van de gerenoveerde Koninklijk Naaigaren-fabriek in Gouda. De opkomst was groot. Ik telde ca. 50 - 60 deelnemers.

 Om 20.00 uur nam Lambert plaats achter de vleugel met een gevleugeld intro. Daarna volgden wat opwarm- en klankoefeningen. De te zingen liederen werden op papier rondgedeeld en het kon beginnen. Zingen vanuit je hart betekent dat je voor jezelf ( en aan jezelf ) zingt. Van daaruit kun je verder verspreiden naar anderen. Het hoeft niet mooi te zijn. Het mag wel. Verbonden zang samen met anderen. Een belevenis van 1,5 uur.

De teksten staan hieronder, met uitzondering van de laatste twee: Stille Nacht en Amen.

Het Stille Nacht is hier te beluisteren. Meezingen mag.

Om half 10 werd de avond afgesloten met een collectief en intens gezongen Amen. Dicht rond de piano. Daarna nestelden we ons in de foyer voor een stembevloeiende afronding. Iedereen blij. Dat is wat dit zingen tot stand brengt.

Gouda, 22 december 2023.

Liefde in Dordrecht.

 Liefde in het Museum Dordrecht.

Ik heb mijn Museumpas weer eens wakker gemaakt. Zij was er blij mee en had wel zin in een excursie. Als liefhebber van het programma Nu te zien, ontdekte ik een tentoonstelling over alle aspecten van De Liefde. In Dordrecht. En mooi moment ook om weer eens gebruik te maken van de Waterbus. En zoals tegenwoordig kan: in Capelle bij het Rivium, parkeren naast het Zalmhuis.

 Ik was hier al een tijd niet geweest en ja, dan verandert er zo het een en ander. Het in- en uitchecken gebeurde niet meer aan boord , maar op de steiger en het interieur was veranderd. Mooie strakke blauwe stoeltjes. Ook op het achterdek kon je nu zitten ( bij lekker weer dan wel ).

Mooi aan het raam gezeten zag ik ons over de golven van de Nieuwe Maas dansen en na ca. een half uur naderden we de Merwekade in Dordrecht.

Ik had van te voren wel even de looproute gepland, zodat ik ook echt De Liefde kon vinden. Merwekade, Blijenhoek, Veststraat, Vest, Steegoverstraat, Museumstraat. Het was gepiept in 10 minuten. Aan de buitenzijde zag het gebouw er weinig aantrekkelijk uit. Er was duidelijk een verbouwing, restauratie aan de gang.

Maar eenmaal door de deur werd ik met liefde en vreugde ontvangen. Hoefde niets te betalen en kreeg een kaartje toe en een gratis plek in de garderobe. Die bevond zich achter de uitgebreide Art Shop. Iets verderop lag het restaurant, dat er feestelijk uit zag.

Ik maak zulke uitstapjes graag vroeg. Dan loopt er niemand voor mijn voeten als ik wil fotograferen of kijken. Fraai was ook de grote verwarmde serre aan de buitenzijde van het gebouw, die een uurtje later goed bezet was.

Ik was inmiddels wel toe aan koffie en zie: na een stroeve start ( app ziekte van de serveerster ) werd ik na enig aandringen door meerdere dames in de watten gelegd. Uitstekende koffie trouwens.

Ik was er nu echt klaar voor. Lift gevonden en naar boven voor het grote thema van vandaag. Wel het was een bonte verzameling van beelden en objecten.

Een oproep om te kussen, erotische knuffelobjecten en een vrouw met kippenvel voor de man die echt kan liefhebben.

Een veelkleurige dame ( textiel is tegenwoordig in ) zag het allemaal niet meer zitten. Vol overgave aan datgene wat op haar was afgekomen. Heel verwarrend allemaal. Een oudere heer ( mogelijk een gepensioneerde hulpverlener ) was er verliefd op en bleef er met zijn camera maar omheen draaien. Gelukkig zat het goed bevestigd.

Intrigerende muurschilderingen die iets hadden van gekleurde schaduwen op een wand. Er werd heel divers aangeraakt en iedereen leek zich daar wel bij te voelen.

Hoe anders was het bij de man die zich diep schaamde voor datgene wat hij niet gedaan had. Dat kan ! Focus op zijn niet geringe voeten versterkte het beeld. Iemand had zijn nagels gelakt terwijl hij aan de liefde dacht. De aanwezige mantelzorger keek het allemaal nog even aan.

Kunst biedt een manier om de dingen opnieuw te zien, ook in je privéleven. Je dacht dat je je geliefde kende, maar klopt dat wel ( Alain de Botton ). Zeer toepasselijk bij dit beeld. Boven en beneden !

Er waren ook schaamlapjes te zien met als contrast een soort van mini-kazuifels met tal van heiligen daarop afgebeeld. Het aardse en het goddelijke dicht bijeen.

Over verwarrend gesproken: dit beeld loog er ook niet om. Alles bij de hand in zacht lindehout.

En er waren handige melkkolfjes en een liefdesappel met beentjes. Prachtig toch dat al die verschillende mensen op hun ateliers dit soort zaken uitbroeden en dan ook nog kunnen glasblazen ( hier een vereiste ).

Er was natuurlijk nog veel meer om te zien, maar ik voelde mij zo vervuld dat ik besloot ook nog elders te gaan kijken. Ik sloot deze expositie af met een toepasselijk beeld, waarmee nu eens niet creatief gerommeld is.

Er was namelijk nog veel meer te zien: oude meesters, jonge meesters en experimentele en heel actuele kunst. "Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste in Museum Dordrecht. Een intrigerend object waarbij jonge vrouwen typisch vrouwelijke bewegingen maakten. Ik werd er heel nieuwsgierig van. Alsof ik gluurde dor een verticale brievenbus.

Ook was er een wonderlijk futuristisch object ( had ook wel iets van een kerstversiering anno 2023 ), waar bij de smartphone een centrale functie had. Althans het beeld erop. Als ik mijn bril af zette had ik het idee in de Rotterdamse metro te zitten. Gelukkig stonden de apparaten wel in de vliegtuigstand.

Ik vond er ook een kinderhoekje. Kinderen gaan dan hun favoriete kunstwerk zoeken, natekenen en maken er dan gordijntjes voor. Zo komt er gelijk diepte in het beeld. Een lieve Oosterse dame, die Engels sprak, deed het mij voor. Zij opende voor mij haar geheime gordijntje ( figuurlijk natuurlijk ).

Het werd tijd om afscheid te nemen. Eerst nog een kopje koffie op dezelfde stoel aan dezelfde tafel ( fijn zo'n terugkerende zekerheid ). Daarna de wandeling terug naar de Waterbus. Ik had er nog niet aan gedacht of ik zag een waterbus uit vroeger tijden. Met mannen van staal aan boord. Een tijd toen je niet hoefde in te checken, maar je wel goed vast moest houden.

Met een laatste blik op het Huis van de Liefde ging ik terug.  Het was weer mooi geweest. Een leuk museum , een aanrader, met alles erop en eraan.

Vervuld van liefde passeerde ik onderweg nog de oude St. Nicolaas kerk uit 1150 ( van voor de Beeldenstorm ). Daar kon je nu meubels shoppen en een cappuccino drinken. Beelden uit een veranderende wereld.

Eenmaal aan boord passeerde ik 2 jachten in aanbouw en concludeerde dat zelfs de 30 miljoen van de Oudejaarsloterij dit niet konden realiseren. Dan maar een Arabische prinses zoeken om mee te trouwen. Wonderlijk genoeg kwam het achterste schip vandaag in het nieuws. Het zou in de loods afgebouwd worden en is 111 meter lang en 16 meter breed.

Dordrecht, Rotterdam, 20 december 2023.

Met liefde.

Seizoensafsluiting Rootskoor.

15 december 2023. 

 

  Met het naderen van de Kerst kwam ook weer het idee en het verlangen naar een mooie afsluiting van dit zangseizoen. In het verleden gebeurde dat met een verzorgde maaltijd ( door anderen of onszelf ). Deze keer kwam het seizoen-einde wat sneller dan verwacht: 14 december i.p.v. 21december. Ook waren we recent verhuisd van Pro Rege naar de Witte Zaal in de Hoflaankerk.

De diverse commissieleden besloten na overleg het dit jaar anders te doen: een vroege start met een voorzitronde in de bar. Theo liet het ons weten. Het liefst met een rood accent.

 Sommigen namen dit heel serieus ( totaal rood ), anderen iets minder. Het maakte niet uit, de sfeer was gelijk optimaal. Daarna officieel zingen, een drankpauze met tot slot een bonte Kerstavond o.l.v. het duo Marjanne ( speciaal ingevlogen ) en Hans.

Over het officiële repertoire bestond geen twijfel. Onze Amsterdamse engel stuurde ( heel modern ) zijn aankondiging via de app.

Inmiddels werd de zaal door andere engelen in de juiste sfeer gebracht met lichtsnoeren die van overal bijeen waren gekomen voor deze viering.

Nadat Herbert ons met toepasselijke oefeningen  stem- en andere banden liet oprekken werd het tijd voor een in-dance. Dit maal op Stuck in the middle van Steelers Wheel. De onmiddellijke herkenning van dit wat leeftijdsgebonden lied droeg bij aan de sfeer tijdens de uitvoering. Er kwam ook veel ter sprake.

Daarna begon het serieuzere werk. Een combinatie van instuderen en tegelijk uitvoeren, met een Herbert die strooide met toonaarden zodat het uiteindelijk harmonisch klonk. Daarna had iedereen dorst en daar kwamen Marjolijn, Peter en hun onafscheidelijke assistent in beeld.

Zij schonken een aantrekkelijk ogende en verwarmende Glühwein voor ons in, voorzien van een vitaminerijk waaiertje. Er waren Frankiaanse groentesnacks, marsepeinen bolletjes ( ja, zoet kan ook heel goed ), maar het hoogtepunt lag ook nu weer bij de schier eindeloze stroom bitterballen van Peter. 

 

Een tweede glas Glühwein ( door Peter omgetoverd in een soort van vloeibare rumboon ) deed het goed. Ik kreeg een rendiergevoel en wilde snel naar boven om met de belletjes ( ja Marjanne en Hans hadden alles uit "de kindertijd" als hulpstukken meegenomen ) te spelen. 

Echt een rammelaar voor iedereen. 

Zij hadden ook een leuk boekje gemaakt met allerlei kerst- en andere liedjes speciaal voor deze community-singing. Tussendoor deden we wat zoekoefeningen, maar dat maakte alleen maar nieuwsgierig. Hans en Marjanne speelden en zongen en na het lezen van de tekst deden we allemaal van harte mee.

Dat gold ook voor de aanwezige bekroonde bestuursleden.

Daarna was er nog tijd voor wat nazingen in de zaal of nazitten in de bar. Tot in de kleine uurtjes.

Het was weer top geweest. Met dank aan alle scheppers daarvan. Als verlichte sterren verdwenen wij in de nacht om elders verder te stralen.

Rotterdam,14 december, Henk van der Veen.

Fotografie: Theo, Henk.