Liefde in het Museum Dordrecht.
Ik heb mijn Museumpas weer eens wakker gemaakt. Zij was er blij mee en had wel zin in een excursie. Als liefhebber van het programma Nu te zien, ontdekte ik een tentoonstelling over alle aspecten van De Liefde. In Dordrecht. En mooi moment ook om weer eens gebruik te maken van de Waterbus. En zoals tegenwoordig kan: in Capelle bij het Rivium, parkeren naast het Zalmhuis.
Ik was hier al een tijd niet geweest en ja, dan verandert er zo het een en ander. Het in- en uitchecken gebeurde niet meer aan boord , maar op de steiger en het interieur was veranderd. Mooie strakke blauwe stoeltjes. Ook op het achterdek kon je nu zitten ( bij lekker weer dan wel ).
Mooi aan het raam gezeten zag ik ons over de golven van de Nieuwe Maas dansen en na ca. een half uur naderden we de Merwekade in Dordrecht.
Ik had van te voren wel even de looproute gepland, zodat ik ook echt De Liefde kon vinden. Merwekade, Blijenhoek, Veststraat, Vest, Steegoverstraat, Museumstraat. Het was gepiept in 10 minuten. Aan de buitenzijde zag het gebouw er weinig aantrekkelijk uit. Er was duidelijk een verbouwing, restauratie aan de gang.
Maar eenmaal door de deur werd ik met liefde en vreugde ontvangen. Hoefde niets te betalen en kreeg een kaartje toe en een gratis plek in de garderobe. Die bevond zich achter de uitgebreide Art Shop. Iets verderop lag het restaurant, dat er feestelijk uit zag.
Ik maak zulke uitstapjes graag vroeg. Dan loopt er niemand voor mijn voeten als ik wil fotograferen of kijken. Fraai was ook de grote verwarmde serre aan de buitenzijde van het gebouw, die een uurtje later goed bezet was.
Ik was inmiddels wel toe aan koffie en zie: na een stroeve start ( app ziekte van de serveerster ) werd ik na enig aandringen door meerdere dames in de watten gelegd. Uitstekende koffie trouwens.
Ik was er nu echt klaar voor. Lift gevonden en naar boven voor het grote thema van vandaag. Wel het was een bonte verzameling van beelden en objecten.
Een oproep om te kussen, erotische knuffelobjecten en een vrouw met kippenvel voor de man die echt kan liefhebben.
Een veelkleurige dame ( textiel is tegenwoordig in ) zag het allemaal niet meer zitten. Vol overgave aan datgene wat op haar was afgekomen. Heel verwarrend allemaal. Een oudere heer ( mogelijk een gepensioneerde hulpverlener ) was er verliefd op en bleef er met zijn camera maar omheen draaien. Gelukkig zat het goed bevestigd.
Intrigerende muurschilderingen die iets hadden van gekleurde schaduwen op een wand. Er werd heel divers aangeraakt en iedereen leek zich daar wel bij te voelen.
Hoe anders was het bij de man die zich diep schaamde voor datgene wat hij niet gedaan had. Dat kan ! Focus op zijn niet geringe voeten versterkte het beeld. Iemand had zijn nagels gelakt terwijl hij aan de liefde dacht. De aanwezige mantelzorger keek het allemaal nog even aan.
Kunst biedt een manier om de dingen opnieuw te zien, ook in je privéleven. Je dacht dat je je geliefde kende, maar klopt dat wel ( Alain de Botton ). Zeer toepasselijk bij dit beeld. Boven en beneden !
Er waren ook schaamlapjes te zien met als contrast een soort van mini-kazuifels met tal van heiligen daarop afgebeeld. Het aardse en het goddelijke dicht bijeen.
Over verwarrend gesproken: dit beeld loog er ook niet om. Alles bij de hand in zacht lindehout.
En er waren handige melkkolfjes en een liefdesappel met beentjes. Prachtig toch dat al die verschillende mensen op hun ateliers dit soort zaken uitbroeden en dan ook nog kunnen glasblazen ( hier een vereiste ).
Er was natuurlijk nog veel meer om te zien, maar ik voelde mij zo vervuld dat ik besloot ook nog elders te gaan kijken. Ik sloot deze expositie af met een toepasselijk beeld, waarmee nu eens niet creatief gerommeld is.
Er was namelijk nog veel meer te zien: oude meesters, jonge meesters en experimentele en heel actuele kunst. "Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste in Museum Dordrecht. Een intrigerend object waarbij jonge vrouwen typisch vrouwelijke bewegingen maakten. Ik werd er heel nieuwsgierig van. Alsof ik gluurde dor een verticale brievenbus.
Ook was er een wonderlijk futuristisch object ( had ook wel iets van een kerstversiering anno 2023 ), waar bij de smartphone een centrale functie had. Althans het beeld erop. Als ik mijn bril af zette had ik het idee in de Rotterdamse metro te zitten. Gelukkig stonden de apparaten wel in de vliegtuigstand.
Ik vond er ook een kinderhoekje. Kinderen gaan dan hun favoriete kunstwerk zoeken, natekenen en maken er dan gordijntjes voor. Zo komt er gelijk diepte in het beeld. Een lieve Oosterse dame, die Engels sprak, deed het mij voor. Zij opende voor mij haar geheime gordijntje ( figuurlijk natuurlijk ).
Het werd tijd om afscheid te nemen. Eerst nog een kopje koffie op dezelfde stoel aan dezelfde tafel ( fijn zo'n terugkerende zekerheid ). Daarna de wandeling terug naar de Waterbus. Ik had er nog niet aan gedacht of ik zag een waterbus uit vroeger tijden. Met mannen van staal aan boord. Een tijd toen je niet hoefde in te checken, maar je wel goed vast moest houden.
Met een laatste blik op het Huis van de Liefde ging ik terug. Het was weer mooi geweest. Een leuk museum , een aanrader, met alles erop en eraan.
Vervuld van liefde passeerde ik onderweg nog de oude St. Nicolaas kerk uit 1150 ( van voor de Beeldenstorm ). Daar kon je nu meubels shoppen en een cappuccino drinken. Beelden uit een veranderende wereld.
Eenmaal aan boord passeerde ik 2 jachten in aanbouw en concludeerde dat zelfs de 30 miljoen van de Oudejaarsloterij dit niet konden realiseren. Dan maar een Arabische prinses zoeken om mee te trouwen. Wonderlijk genoeg kwam het achterste schip vandaag in het nieuws. Het zou in de loods afgebouwd worden en is 111 meter lang en 16 meter breed.
Dordrecht, Rotterdam, 20 december 2023.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten