Naar de PAN in de RAI.

 Naar de PAN in de RAI.

Marjolijn had 2 toegangskaarten via Galerie Contempo voor ons en Karel en ik maakten daar graag gebruik van. En zo reden we op zondagochtend 10.00 uur richting Amsterdam. Het was even zoeken tussen P1 en P3. Het werd P1.9 en het was goed om dit te onthouden.

Bij de ingang van deze kunstbeurs van het duurdere segment ( soort tegenhanger van de TEFAF in Maastricht ) moesten wij alle metalen afleggen en door detectorpoortjes lopen. Wie een tasje mee naar binnen nam werd later "diepgaand in de tas" gecontroleerd. Wij hadden geen tas, goede bedoelingen en weinig metaal en mochten soepel door......eerst naar de koffie met een koekje of 2, nu daar nog ruimte was. Een uurtje later was dat vrijwel onmogelijk.

 Opgekikkerd begonnen we aan onze reis die langs schilderijen, beelden, iconen, edelstenen, keramiek, textiel, frutsels en bijzondere dingen zou leiden. Er waren meerdere stands met oude iconen. Dikwijls juweeltjes van fijnzinnig en gedetailleerd schilderwerk. En craquelé bladgoud. Opmerkelijk dat in deze ruimtes een serene stilte hing.

Even verderop sloeg al snel de verwondering toe. Schilderij-probeersels die wij al snel zouden seponeren hingen hier voor 10.000 den euro's aan de muur.

Er waren ook veel juweliers aanwezig. Niet echt waar wij naar op zoek waren, maar toch. Er was veel aandacht aan de presentatie besteed en er waren geen eksters in de Rai ( alhoewel ik zag er een met een zwart tasje rondschuiven ).

Inmiddels was er door bronsgieters flink geëxperimenteerd. Veel objecten met een "stof-print"die tot verwarring leidde.

 

Het meest opvallende vond ik deze. Een Drakenei, riep ik. Ik had er recent 3 gezien in een aflevering van The Game of Thrones. Toen ik goed keek zag ik de print en kleur van leren handschoenen. Van brons ! Minder vakmanschap was nodig bij dit object met een knipoog naar Marcel Duchamp. De reflector die normaal om het wiel zit heeft de taak van de band overgenomen. Een ludiek idee, maar niet erg praktisch.

Wat verderop was met textiel gewerkt. Het kleed aan de wand heeft een mooie warme uitstraling. Met zo'n kleed aan de muur hoef je minder te stoken. Anderzijds moet de spot wel aanblijven om de illusie en het gevoel in stand te houden.

Bij de buren ernaast gebeurt ook iets. Monsterachtige beelden. Geschikt om af te schrikken of jezelf mooier te vinden. Keramisch zo te zien.

Soms is kunst brutaal. Dat is hier te zien. De galeriehouder is te lui om de verpakkingsdozen weg te zetten en vraagt er vervolgens een kapitaal voor. Ik vind het confrontereend omdat ik bij de Action net 2 klapkratten heb gekocht voor 14 euro en niet voor 14.000.

Romantisch. Met zachte kleuren aan de muren en op tafel. Dat donkerrode ding had er van mij niet bij gehoeven.

Soms ook magisch, zoals deze doeken die volgens een mij onbekend procedé gemaakt zijn. Er ligt een craqelé- laag over het oorspronkelijke beeld. Aan het plafond de mistlichten.

Glaskunst was er ook. En dan kom ik al snel uit bij mijn favoriete Galerie Etienne uit Oisterwijk. Etienne Matisse verbood ons enige tijd geleden om zijn objecten te fotograferen, maar hier golden anderen regels: alles mag, zei de suppoost, behalve ergens opklimmen.

 

 

Of beetpakken en meenemen. Dat werd niet gewaardeerd !

Zoveel vakmanschap van de glasblazers. Zoveel arbeid om dit alles gepolijst te krijgen. Adembenemend mooi. En hoe anders was het weer even verderop: daar werd getoond wat je met je oude kwasten kon doen. Niet weggooien, maar vleugeltjes geven. Draken of engelenvleugeltjes ( daar komt Game of Thrones weer ).

Tussendoor wilden we nog wat drinken. Kunst maakt dorstig. Maar waar ? Het was inmiddels flink druk en zelfs aan de Oesterbar was alles bezet. Uiteindelijk vonden we 2 stoelen en wat is zitten dan fijn |!

 

Na de oesters werd het tijd voor de quartsen en fossielen Ook weer een wereld apart. Je kon er zelfs de linkerpoot van een brontosaurus kopen.

 

 

Er was ook een afdeling erotiek. Toen ik de beelden ervan zag moest ik onmiddellijk aan René van der Gijp en Johan Derksen denken. Zij zouden hiermee een avondvullend programma kunnen maken.

 

 

 

 

Spiritualiteit was er ook met portretten in een Renaissance-sfeer. Verlichte mannen met een waakvlam op de kruin.

 

Of een Sinterklaas extraordinaire.

Bijzondere meubels, die veel weg hadden van niet bestaande dieren. Ook fijn om aan te raken. En wat te denken van deze verplaatsbare hanglamp ? En andere artikelen voor in het interieur.

Het was inmiddels tegen half 3 op de klok en er was nog zoveel te zien. We probeerden nog wat, maar we begonnen echt kunstzinnig gevuld en vervuld te raken en verlangden naar ruimte om dit alles te verwerken. In een blog bijvoorbeeld.

 

 

Dit vonden wij echt het meest bijzonder. Het was ook zo onverklaarbaar. Japanse bloesem die groeit, bloeit en weer wegvalt. Ja PAN zei vriendin Malke en hoe terecht.

 

Een leuk idee om volgend voorjaar te gaan doen vonden we in dit New York van houtrestanten. Karel heeft een buurman, een decorbouwer voor de Kunsthal en die heeft veel van dit materiaal. Maar eerst moet het zomer en warm worden in het atelier. Liefst zo warm als deze bos bloemen. Ook een leuk idee om na te volgen.

 

Ineens was er licht aan het einde van de tunnel.

Tijd om onze jassen op te halen, wat niet eenvoudig was omdat er nog veel mensen bij de garderobe kwamen die nog moesten pinnen voor tas en jas. 

We moesten nog wel langs de controle bij Woefie, maar dat gaf geen probleem.

 

Buiten was het druilerig en nat. Karel had een formule gevonden on het parkeergeld ( legaal ) te decimeren, terwijl ik vast de auto op zocht op 1.9. 

Kunnen gaan zitten was ook op dat moment ook een hoogtepunt.

Het was weer mooi. Marjolijn, Karel, Contempo en PAN bedankt.
 

 

Mantra's zingen in Samaya.

 Mantra's zingen in Samaya.

 The more you sing, the more there is of you

The more you sing, the more there is.

Een juiste constatering zo lijkt mij. En dit weekend ook weer zo hoor-, zicht- en voelbaar. Het woordje sing kan ook vervangen worden door iets anders, zoals love, dance, etc. Hoorbaar en daardoor ook zichtbaar worden. Het gebeurde weer moeiteloos ( soms nog met wat kleine stapjes vooraf - Step by step, a little deeper, a little closer- en dat is goed ) dit weekend in Samaya.

Jan Hendrik Veenkamp organiseerde voor het eerst een weekend op deze prachtig gelegen locatie. Voorheen was het een priorij van de zusters Augustinessen ( aanvankelijk een gesloten orde ). Later werd het het conferentiecentrum wat het nu is.

 Met een "kloostertintje" natuurlijk. De oorspronkelijke soberheid had inmiddels plaatsgemaakt voor een luxe omgeving.

Bij binnenkomst meldde ik mij bij de receptie, waar ik na betaling een sleutel kreeg voor een ruime kamer die naar de naam Prunus luisterde. Iedereen sliep, zo begreep ik later, wel in een boom of vogelnest. De bedden waren al opgemaakt, de handdoeken gestreken en de cv op een aangename stand. En dat was handig, want we kwamen vooral om te zingen en dat deden we ook.

Onze basisplek was de kapel. Met op het hoge gedeelte het altaar ( en de piano ) en beneden het beeldscherm ,de accordeon, en de koorbanken, die voor ons waren omgezet in stoelen. Voor Jan Hendrik was het ook even wennen. Regelmatig moest hij van niveau wisselen ( letterlijk ). Van bovenaf was hij beneden niet altijd goed hoorbaar ( heeft wel iets symbolisch ), maar dat kwam door de akoestiek. We konden vrij door de hele ruimte bewegen, waardoor ons klankenpalet nog completer werd. Veelkleurig als de vele boeketten in het gebouw.

 

En de kunstwerken.

We zongen liederen uit allerlei culturen, die heel toegankelijk waren ( gemakkelijk meezingen ) en uitnodigden tot stilte ( A-ha-va ) en beschouwing ( Nada te turbe ) of tot gepassioneerd bewegen ( Every little cel ). Inhoudelijk steeds betrekking hebbend op de licht-aspecten van het menselijk bestaan. En de instroom van hogere energie in hart en ziel. Herhaling is daarbij een belangrijk aspect.

Naast de spirituele voeding werd ook op gezette tijden aandacht besteed aan een ander, ook noodzakelijk, deel van ons bestaan: eten. Dit vond plaats in het sfeervolle restaurant. Aan de vorm van de tafel te zien hebben de zusters hier ook gezeten. In dit geval voor het verrichten  van herstelactiviteiten ( ? ).

Tussendoor maakten we kennis met een geïnspireerde, vrolijke kok die het plezier dat hij uitstraalde ook overbracht naar zijn creaties. Smakelijk en mooi van kleurstelling ( al hielp ik daar zelf een beetje aan mee. Ik hou wel van een mooi paletje ).

In tegenstelling tot andere en eerdere accommodaties mochten we de afwas laten staan, zodat we weer snel naar de kapel konden. Intussen was er onbeperkt koffie, thee, choco of water voorhanden. Bijna volledig geautomatiseerd natuurlijk.

Terug in de kapel volgde het ene lied het andere. Jan Hendrik houdt niet zo van een lijst. Hij volgt zijn intuïtie, voelt wat er nodig is en pakt dat dan uit zijn inmiddels immense repertoire ( hij heeft wel alles bij zich ). De tekst verschijnt in beeld. Zijn piano, accordeon of de indiaanse trom zet de toon en daar gaan we weer. Veel van de deelnemers/sters kennen veel van het repertoire inmiddels vanuit hun hoofd en hart en dat werkt ook stimulerend. Soms is er gelegenheid voor een solo, duet of een groter groepje, terwijl de anderen luisteren. Tijdloos.

Het heeft voor het eerst dit jaar gevroren. Laarzen en paraplu's kunnen dus blijven waar ze zijn. De voeten blijven droog als Jan Hendrik zijn vroege vogels meeneemt op zijn ochtendwandeling. Eenmaal terug wil hij zo snel mogelijk weer naar buiten voor een Bolo Bolo moment. En dat werkte: de zon kwam kijken welke nachtegalen hem daar bij min 6 stonden toe te zingen. Een aparte ervaring. Ook voor de zon.

Daarna was het tijd voor het ontbijt. Ook daar was weer voor van alles gezorgd en kon iedereen zijn eigen bordje samenstellen.

De ochtendbijeenkomst in de kapel kon door een andere viering ( zo voelt het wel ) niet doorgaan. En dat bracht ons in de prachtige tuinzaal. Daar stond echter geen piano. Het inzingen gebeurde nu in de huiskamer. Met Ide were were en Let it go. Uni solo en als canon.

Van de beslotenheid rond de kerstboom verplaatsten we ons naar de tuinzaal. Een fijne ruimte met rondom.....de tuin. Daar nam de accordeon het over van de piano. Tussen het zingen was er ruimte om iets in te brengen of voor een stap voorwaarts.

 Toen er bij mij een blij jongetje ( energetisch ) achter de stoelen langs begon te huppelen had Jan Hendrik nog een toepasselijk liedje: Gopala gopala. Enzovoort.

Bij de lunch met Schotse soep met kardomon en amandelen realiseerden we ons dat het einde van het weekend nabij was.Vanavond moest er weer zelf gekookt en afgewassen worden ! Een goed moment voor een extra bordje.

Daarna was het tassen pakken en kamers verlaten en keerden wij terug naar de kapel voor een "Grande Finale" van dit weekend. Onderdeel daarvan was Chief Seattle. Wij zongen zijn lied in een beurtelings herhalen, waardoor het nog krachtiger werd. Tijd ook om afscheid te nemen, te omhelzen, handen te schudden en elkaar een tot ziens en veilige thuisreis toe te wensen.

Het was weer mooi en rijk geweest.

Jan Hendrik, Cieta , Samaya en iedereen bedankt.

 

Henk van der Veen.

Rotterdam. 21 november 2022.