Een dagje Oisterwijk en Galerie Etienne.

 Een dagje Oisterwijk.

Wij hadden elkaar al een lange tijd niet gezien, Albert, Thea en ik. Terwijl ik achterbleef op het laagste punt van Nederland, nestelden zij zich in het hoge Limburg. Ja, dat krijg je met de klimaatdiscussie.

Ja, er stonden leuke bankjes in het park.
 

Vandaag echter zochten wij elkaar halverwege op in het gezellige plaatsje Oisterwijk ( waar ik heel goede herinneringen aan had ). 

Een van die goede herinneringen was Galerie Etienne aan De Lind. En dus spraken we af om gratis te parkeren ( waar kan dat nog ? ) op de Balbina Vesterweg ( wat een naam ! ), niet ver van alles waaraan wij ons konden gaan laven.

Koffie ! was het eerste dat opkwam en wij vonden een plek op het terras van "DE LENTE" waar wij aan de bovenzijde elektrisch verwarmd werden, terwijl wij onze lagere delen in een dekentje verpakten. Ze hadden alles: koffie, cappuccino en latte, dus bestelden we het allemaal.

Onze serveerster was wat gehaast ( daar kun je heerlijk over fantaseren ), deed haar best en werkte aan haar en ons geluk door een glas in onze nabijheid te breken. Scherven.......nou ja, dat is bekend. Of wij ook iets wilden eten en ja, daar kwamen de vegaburger in het groen en de kalfskroketten op onze tafel. Van boven, van onder en van binnen verwarmd werd het tijd om de straat over te steken naar Galerie Etienne. Ik was uitgenodigd om te komen kijken naar een preview van hun bijdrage aan de PAN kunstbeurs in de Rai, Amsterdam.

Voor de etalage was er even tijd voor een statieffoto voor het werk van Zhuang Hong Yi, waarvan binnen nog veel meer te zien zou zijn.

Eenmaal binnen zagen we zeer ruime, pas gesausde grote witte ruimtes met tientallen spots, die het geëxposeerde werk mooi uitlichten. Dat nodigde natuurlijk uit om te fotograferen, wat zo bleek later, niet mocht ( nou ja onder onmenselijke voorwaarden mocht het wel ). 

Dhr. Etienne vertelde dat er een door ons niet gezien bord voor de ingang stond en dat er een kans was op bedrijfsspionage via geraffineerde fotografie. Wij werden echter niet gedreven door deze motivatie en geraffineerd zijn wij ook niet ( toch ? ). 

Zora Palova

Als psychologen onder elkaar vonden wij het niet erg wat water in de wijn te doen en ons te onthouden van. Wat een prachtig optisch glaswerk stond er, al kon er niet uit gedronken worden. Met soms fascinerende vormveranderingen bij het rond gaan.

Andrej Jakab

 

Van de eerder genoemde Zhuang Hong Yi hing veel werk aan de muren.

 Hij werkt met geplooid zijdevloei dat hij vervolgens bespuit en acrylverf. Hij doet dat zodanig dat de kleur van de doeken verandert als je vanuit een andere hoek kijkt. Knap gedaan Zhuang. In zijn nieuwere werk verschijnen ook bloesems. 

De vormgeving en de kleuren geven mij associaties met een kimono-expositie die ik ooit in Rotterdam zag. Kimono's door de seizoenen heen.(' Itchiku Tsujigahana ).

Ook heel apart was het werk van de een-eiige tweelingzusjes die onder de naam Fabrizius 2 opereerden.

 

 

Zeer strak geschilderde landschappen in kleurbanen. De beiden dames werken daar tegelijk aan. Zij kunnen het goed met elkaar vinden. Geen dissonant in beeld. Nou ja, ik zag een vage kwaststreek, terwijl een vriendelijke mevr. Etienne zei dat je dat eigenlijk niet kon zien. Tsja, maar het oog van de meester......het gaat hier om de glaceer-techniek.

De glaceertechniek is een oude schildertechniek voor olieverf waarbij laag over laag zeer diepe en glansrijke schilderijen kunnen worden gemaakt. Deze techniek werd dan ook veel gebruikt in de Vlaamse en Nederlandse schilderkunst uit de 17e eeuw.  

 Al met al fascinerende doeken. Zij maakten ook grote kleurvlakken met in het midden een lichtend punt. 

 

Goed voor een meditatief moment, dacht Thea en zij nam plaats ( niet bij deze, maar bij de groen-witte ) en wilde er het liefst blijven zitten: een lichtpunt pur sang was er te zien.

Javier Gómez

Er was nog veel meer moois, maar omdat we hier geen koffie kregen begaven wij ons weer naar de overkant om op het verwarmde terras van ZININ na gezellig wat na te praten bij een warm drankje.

Daarna namen we afscheid. Het was mooi geweest. Zelf reed ik nog even langs de Gemullenhoekenweg waar ik ooit jaren gewerkt had ( bloed, zweet en tranen ) aan mijn wonderlijke beeldend vermogen. En dan verder naar de bossen bij Groot Speijk. 

Leuk voor een volgende keer.

Rotterdam. 7 november 2022.

Henk.