Mantra's zingen in Samaya.
The more you sing, the more there is of you
The more you sing, the more there is.
Een juiste constatering zo lijkt mij. En dit weekend ook weer zo hoor-, zicht- en voelbaar. Het woordje sing kan ook vervangen worden door iets anders, zoals love, dance, etc. Hoorbaar en daardoor ook zichtbaar worden. Het gebeurde weer moeiteloos ( soms nog met wat kleine stapjes vooraf - Step by step, a little deeper, a little closer- en dat is goed ) dit weekend in Samaya.
Jan Hendrik Veenkamp organiseerde voor het eerst een weekend op deze prachtig gelegen locatie. Voorheen was het een priorij van de zusters Augustinessen ( aanvankelijk een gesloten orde ). Later werd het het conferentiecentrum wat het nu is.
Met een "kloostertintje" natuurlijk. De oorspronkelijke soberheid had inmiddels plaatsgemaakt voor een luxe omgeving.
Bij binnenkomst meldde ik mij bij de receptie, waar ik na betaling een sleutel kreeg voor een ruime kamer die naar de naam Prunus luisterde. Iedereen sliep, zo begreep ik later, wel in een boom of vogelnest. De bedden waren al opgemaakt, de handdoeken gestreken en de cv op een aangename stand. En dat was handig, want we kwamen vooral om te zingen en dat deden we ook.
Onze basisplek was de kapel. Met op het hoge gedeelte het altaar ( en de piano ) en beneden het beeldscherm ,de accordeon, en de koorbanken, die voor ons waren omgezet in stoelen. Voor Jan Hendrik was het ook even wennen. Regelmatig moest hij van niveau wisselen ( letterlijk ). Van bovenaf was hij beneden niet altijd goed hoorbaar ( heeft wel iets symbolisch ), maar dat kwam door de akoestiek. We konden vrij door de hele ruimte bewegen, waardoor ons klankenpalet nog completer werd. Veelkleurig als de vele boeketten in het gebouw.
We zongen liederen uit allerlei culturen, die heel toegankelijk waren ( gemakkelijk meezingen ) en uitnodigden tot stilte ( A-ha-va ) en beschouwing ( Nada te turbe ) of tot gepassioneerd bewegen ( Every little cel ). Inhoudelijk steeds betrekking hebbend op de licht-aspecten van het menselijk bestaan. En de instroom van hogere energie in hart en ziel. Herhaling is daarbij een belangrijk aspect.
Naast de spirituele voeding werd ook op gezette tijden aandacht besteed aan een ander, ook noodzakelijk, deel van ons bestaan: eten. Dit vond plaats in het sfeervolle restaurant. Aan de vorm van de tafel te zien hebben de zusters hier ook gezeten. In dit geval voor het verrichten van herstelactiviteiten ( ? ).
Tussendoor maakten we kennis met een geïnspireerde, vrolijke kok die het plezier dat hij uitstraalde ook overbracht naar zijn creaties. Smakelijk en mooi van kleurstelling ( al hielp ik daar zelf een beetje aan mee. Ik hou wel van een mooi paletje ).
In tegenstelling tot andere en eerdere accommodaties mochten we de afwas laten staan, zodat we weer snel naar de kapel konden. Intussen was er onbeperkt koffie, thee, choco of water voorhanden. Bijna volledig geautomatiseerd natuurlijk.
Terug in de kapel volgde het ene lied het andere. Jan Hendrik houdt niet zo van een lijst. Hij volgt zijn intuïtie, voelt wat er nodig is en pakt dat dan uit zijn inmiddels immense repertoire ( hij heeft wel alles bij zich ). De tekst verschijnt in beeld. Zijn piano, accordeon of de indiaanse trom zet de toon en daar gaan we weer. Veel van de deelnemers/sters kennen veel van het repertoire inmiddels vanuit hun hoofd en hart en dat werkt ook stimulerend. Soms is er gelegenheid voor een solo, duet of een groter groepje, terwijl de anderen luisteren. Tijdloos.
Het heeft voor het eerst dit jaar gevroren. Laarzen en paraplu's kunnen dus blijven waar ze zijn. De voeten blijven droog als Jan Hendrik zijn vroege vogels meeneemt op zijn ochtendwandeling. Eenmaal terug wil hij zo snel mogelijk weer naar buiten voor een Bolo Bolo moment. En dat werkte: de zon kwam kijken welke nachtegalen hem daar bij min 6 stonden toe te zingen. Een aparte ervaring. Ook voor de zon.
Daarna was het tijd voor het ontbijt. Ook daar was weer voor van alles gezorgd en kon iedereen zijn eigen bordje samenstellen.
De ochtendbijeenkomst in de kapel kon door een andere viering ( zo voelt het wel ) niet doorgaan. En dat bracht ons in de prachtige tuinzaal. Daar stond echter geen piano. Het inzingen gebeurde nu in de huiskamer. Met Ide were were en Let it go. Uni solo en als canon.
Van de beslotenheid rond de kerstboom verplaatsten we ons naar de tuinzaal. Een fijne ruimte met rondom.....de tuin. Daar nam de accordeon het over van de piano. Tussen het zingen was er ruimte om iets in te brengen of voor een stap voorwaarts.
Bij de lunch met Schotse soep met kardomon en amandelen realiseerden we ons dat het einde van het weekend nabij was.Vanavond moest er weer zelf gekookt en afgewassen worden ! Een goed moment voor een extra bordje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten