Klunen met Bruce Springsteen.

 Klunen met Bruce Springsteen.

Toeval of niet ? Ik was op zoek naar dansmuziek voor Roots en daarbij ontmoette ik de beelden van een optreden van Bruce Springsteen in New Orleans. Vet ! zou de jeugd van nu zeggen. Energiek, vrolijk, humoristisch en meeslepend. En dan die heerlijke tuba. Kort daarna vroeg Karel of ik zin had mee te gaan naar een avond in het Isala Theater. Kluun, de schrijver en ene Leon Verdonschot zouden daar hun hogepriester van rock eren met persoonlijke verhalen en muziek.

Ik vind de persoonlijkheid van Bruce ( lang geleden was ik bij een optreden van hem in het Rotterdamse Ahoy, waarbij ook de donkere saxofonist Clarence Clemons een overdonderende indruk maakte ) van een aparte orde. Met zijn muziek ( uitzonderingen daargelaten, zoals bij Pay Me en zijn mildere songs ) heb ik niet zoveel. Nogal ruig, moeilijk verstaanbare teksten en "het blijft bij mij niet hangen". En dat laatste gebeurt mij niet snel.

 Ik was dan ook benieuwd hoe deze presentatie vol flashbacks zou verlopen. Het begon bij de buitendeur als een reünie met Karel, Theo en Janneke en haar zussen ( begenadigde fotografes ). Karel had mooie plaatsen geregeld en het feest kon beginnen. Nog natrillend van de pre-corona optredens van Johan Derksens Blues Collectief had ik voor de zekerheid 2 soorten oordoppen meegenomen: dure ( Alpine Sleep Deep ) en goedkope ( vettige behaarde Kruidvaatjes ). 

 

Toen de band, inclusief de bas, inzette, gokte ik op het Kruidvat en dat was voldoende om te muziek te genieten. Bij de vertellingen, de solo met piano, de zang van de enige dame en de verhalen van de vrienden konden ze uit. Zo bleef ik goed in beweging. Net als de stoelen die mee leken te dansen op het ritme.

Het was wel even wennen. Kluun en Leon vertelden wat Bruce met hun leven had gedaan en hoe zij hem ( samen met vrienden Art en Eric ) vanaf hun jeugd zijn blijven volgen. Voor Leon was het een vervangende vader geworden ( Bruce reed overigens ook motor ). Mooie verhalen, maar ook wel wat veel van het goede als er een band op de achtergrond staat en zwijgt.

Na de pauze was er wat meer ruimte voor de muziek. Tussendoor lazen de heren wat voor uit eigen werk en liet Leon zien te kunnen drummen.

De man die ons Bruce moest doen vergeten was zanger Joost Marsman. Hij deed zijn best, kon zeker ook goed zingen maar was zeker geen Bruce. M.i. had hij hem goed bestudeerd. Mogelijk zo goed dat het veel leek op het nadoen van Bruce. Ik zag ook een uitzondering: de solo samen met de piano . De saxofonist ( klein en blank ) vond ik grappig in contrast met de in 2011 overleden Clarence. Bijna karikaturaal. Ook hij deed zijn best.

Bij eerder bezoek aan cover-bands had ik nooit de oorspronkelijke artiesten gemist. Zij brachten b.v. de Eagles, Beatles, Creedence Clearwater Revival, Crosby, Stills e.a. Heerlijk om massaal bij mee te zingen. Ik hoorde de muziek, de teksten en werd dan "deel van de band". Dat lukte mij nu niet, al zag ik sommige dames voor mij die het heerlijk vonden.

Wat een heerlijke stem had overigens het enige vrouwelijke lid van de band. Bij mij vertaald zich dat als ik voel dat ik met haar wel een duet wil zingen ( nog wel even naar de tekst kijken ). Als zij aan de beurt kwam vielen de watjes spontaan uit mijn oren. En dat is fijn.

Nog vol van de diverse ervaringen gingen velen snel naar huis ( dancing in the dark ) om het daar te vertellen. Karel en ik besloten Bruce op onze eigen wijze te vieren. Bruce een man met veel lef.....daar paste een schuimende Leffe bij. Het was weer een bijzondere avond. Karel bedankt.

 

Tekst : Henk

Fotografie: Studio Hoek.

, Capelle aan de IJssel, 17-11-2022.