Vruchten uit het schrijfcafé.

 Vruchten uit het schrijfcafé.
 

Een keer per maand komen we samen in het Hoekse schrijfcafé van Janneke. Zij verzint en geeft opdrachten, zet ons aan het denken, voelen en vooral schrijven. Elke keer een ander thema. We werken met meerdere vormen, zoals sprintjes, haiku's, rondelen, woordgedichten.

 Twee keer is er een voorleesronde.

1. Verplaats je eens naar het moment dat je ( voor het eerst ) ging koken en schrijf daar 7 minuten over.

De allereerste keer herinner ik mij niet, maar wel een moment dat ik wilde koken in een latere levensfase. De laatste keer was ik immers met die vissticks volledig de mist in gegaan. Ik besloot mij nu goed voor te bereiden en het beste uit mijzelf en de pan naar boven te halen. Met vaste hand schreef ik de benodigde ingrediënten op een vel bakpapier en daarbij legde ik de lat vrij hoog:

Een Chateau-briand "saignant" ( ja ik had nog Frans gehad op de Mulo ) met mozzarella in heldere kippensoep. Ja mijn inspiratie liet ik nu echt de vrije ( uit )loop. Ik had namelijk iets dergelijks al eens geschilderd ( abstract natuurlijk ) en mijn camera duidde het als "Eten". 

Het dichtschroeien van mijn Chateau verliep soepel, mede omdat ik het malse object steeds kantelde en van alle kanten kon bekijken. Goed om te zien hoe ik alle uitvalswegen van de vleessappen handmatig afsloot.

 

"Goed bezig", zo bemoedigde ik mijzelf. Ik voelde me trots, blij en er kwam ruimte voor mijn speelse kant: Met vinger en duim piekte ik de kleine mozzarella bolletjes tegen de muren van mijn chateau. Zij bleef echter roerloos liggen in haar jasje van jus ( afblussen met mandarijn-sap vind ik een aanrader ).

Intussen was de kippenbouillon getrokken, waarbij transparantie als prioriteit gold. Ik was klaar voor mijn gasten die elk moment konden aanbellen. Met water in mijn mond sneed ik het vlees aan ( die sappen stroomden nu wel vrij uit ).

Er was echter 1 dingetje: Mijn gasten waren vegetariërs. Zelfs mijn vissticks konden hier nu niet helpen.

Henk, 7 november 2022.

 

********************************************************************

2. Hoe ging je als kind om met conflicten ?

 Geboren in een wereld die net de Tweede Wereldoorlog had afgesloten, de hongerwinter had doorstaan en voor wie in een wandelwagentje een dagelijkse wandeling voor de gebombardeerde Rotterdam als uitje gold............de atmosfeer was conflict of het alom aanwezige restant ervan.

Wat doe je dan als kind ? Ik ging tekenen. Op mijn manier. Dat betekende dat er op mijn papier altijd 2 heuvels waren met strijdende partijen. Hun heuvel, hun standpunt. En dan stormden ze naar beneden om in het dal ( het ravijn ? ) te vechten. Gehavend trokken zij zich dan weer terug op hun vesting. Dan was het tijd voor een nieuw vel en begon de geschiedenis opnieuw. Mijn figuren hadden het model "lampje".

 Zo kon ik ze flink laten bewegen. Hun hoofden waren bolletjes. Geleidelijk raakten ze bewapend: pijl en boog, zwaard, geweren, kanonnen, tanks...... Ja de technologie i mijn strips stond niet stil.

Eenmaal stuurde ik ze op naar De Havenloods en werden ze gepubliceerd. Mijn eerste publicatie.

Veel later zag ik een film over de strijdwijze van de Zoeloes: 2 stammen, elk gesitueerd op een tegenover gelegen heuvel. De stamoudsten hielden toezicht en gaven een signaal. De stammen renden dan naar het dal en deden niets anders dan macho-gedrag vertonen en de anderen uit te dagen. Na een strijd-dag zonder bloedvergieten ( de wapens waren om te dreigen, niet om te verwonden ) bepaalden de stamoudsten wie er gewonnen had.

De volgende dag was het echter ineens anders. De Engelsen ( die heel anders vochten ) deelden geweren uit en ja dan gaat er wel eens iets mis, goed mis.

Tegenwoordig zing ik op het wereldkoor Roots Ema Weni, een Zoeloe-lied.

Ook ontdek ik zojuist dat mijn lampjes in de loop van de tijd een transformatie hebben ondergaan:

Ze dansen.

 

Woordgedicht.

Naaktlopen in rieten rokjes

Aan het strand in rode badhokjes

Trekt dagelijks veel kijkers.

Uitzonderlijk veel Beverwijkers

Urgentie kijkt op dit moment

Roept hier een dame of een vent.

 

Haiku.

plons plons plons plons plons

nieuw leven opent zich dons 

plons plons plons plons plons 

Opdracht: kies uit je woordenselectie 3 woorden en schrijf daar 7 minuten over.

De 3 : Ziel, Eenzaam en Gelukkig.

De ontmoeting.

Zaterdag heb ik mijn ziel ontmoet. Hij lag er wat ontzield bij. Moederziel alleen zo kwam het op mij over. Ik nam hem mee in de zon en ging hem voorzichtig bevragen zonder iets persé te willen. Dat deed hem goed. Hij vertelde dat hij kortgeleden nog zo gelukkig was, maar dat hij daar ook een prijs voor had moeten betalen. Daarna werd het een tijdje stil.

Weet je, zei hij, ik vind alles soms zo verwarrend en dan word ik moe en dan wil ik alleen maar slapen. Eindeloos lang. Maar dan is er altijd weer iemand die mij wakker maakt en zegt: Kom we gaan iets leuks doen. En als er niets leuks is, iets nuttigs.

Dat helpt wel: iets doen. Soms raak ik dan bevlogen, voel ik me gelukkig en vind het jammer te weten dat het ook weer voorbij gaat. Meestal voel ik het aankomen: als onder de ochtenddouche I’m singing in the rain of Yellow Submarine zich aandient, of  Down to the river, dan start de dag in het licht. Dan is en voelt alles gemakkelijker en komt tegelijkertijd………het einde ervan ook dichterbij.

Ik kijk hem aan en zeg: ik vind jou een oude, wijze ziel die danst tussen vreugde en verdriet. En ik ben blij dat ik je ken.

Neem een woord uit je vorige verhaal en schrijf daar 5 minuten over.

Yellow Submarine.

We all live in a Yellow Submarine ……….vind ik een gezellig lied dat maakt dat alle angsten van het onder water zijn ter plekke doet verdwijnen. Het liefst zingend met de hele bemanning, maar alleen met mijn echo kan ook. Want ja, zomaar in de diepte verdwijnen is niet fijn en als het dan toch gebeurd, dan is ie gelukkig geel en dus goed traceerbaar. Gevonden worden als je zoek bent is een mooi verlangen. Als de ander goede bedoelingen heeft of speels is. In het andere geval kun je beter even je adem inhouden zonder dat je stikt. Het aloude principe van verstoppertje.

Schrijf een rondeel met een zin uit de tekst:

in de diepte verdwijnen

en weer gevonden worden

Het aloude principe

In de diepte verdwijnen

Terwijl anderen zoeken

Overal en ergens

En weer gevonden worden

En in de diepte verdwijnen

 

Groen licht.

Is het eerste dat zo opkomt. Wonderlijk. Ik kan doorgaan. Waarnaar ? Naar een vaste plek, samen zijn, een energieveld en gezelligheid. Als 5 deurtjes die als vanzelf open gaan bij groen licht.

Groen licht is doorstroming, ik mag weer, ga je gang, op weg naar…….Doorstromen in het schrijfproces, de onderlinge verbinding, de lach en de traan. Doorstroming binnen mijzelf. Hoe heerlijk naast al de rode en oranje lichten die ik zo vaak ervaar.

Mijn oude Ben, psychosynthese-man in hart en nieren nodigde ons destijds uit om, als we ergens naar toe gingen, te gaan als een groen licht. Op straat, in de winkel, in het verkeer, in relaties met anderen en met jezelf. En ontdek hoe rode en oranje lichten bij anderen dan zomaar van kleur veranderen. Norsheid wordt glimlach, geslotenheid gaat open. Als je groen een winkel in gaat hoef je niets te kopen: een groen licht is als een geschenk. Het heeft met geven en ontvangen te maken.

 

Wordt vervolgd.