artohotze: Museum Voorlinden.

Museum Voorlinden.

Aangetrokken door het werk van Yayoi Kusama, Do Ho Su en nog veel anderen besloten Albert en ondergetekende weer eens een bezoek te brengen aan het welvarende Museum Voorlinden in Wassenaar, wat inmiddels minder toegankelijk is geworden voor de kleine beurs.17,50 euro kostte een kaartje en daar was geen ontsnappen aan. Zelfs 65-plussers zonder jarenlange pensioenindicatie moesten het volle pond betalen.

Wel kregen we heel veel boekjes over de kunstwerken. Maar ja dat was voor thuis. Nu was het tijd om de werken van binnenuit te ervaren. En dat gingen we doen, nou ja......... eerst moesten we langs een heer ( nu vervangen door een dame ) voor een tijdslot.

Dit was om de controle te behouden over de toegang van de Kamer van Yayoi Kusama. Wij waren tussen 12.50 en 13.00 uur welkom voor een audiëntie.

Dan stond je nog wel in de rij. Gewoon gezellig met andere mopperaars, die niet met 2, maar met 3 naar binnen wilden.

Knap dat een psychiatrische 90-jarige Japanse dit voor elkaar heeft gekregen. Wie waren hier de gekken ? Anderzijds het was wel mooi om te ervaren.

Maar er was veel meer te zien en vooral ook sneller toegankelijk. Zo was er een slecht onderhouden kamer, waar iedereen het gevoel had dat Praxis dit niet gesponsord had. Of juist wel.

En wij moesten hoe dan ook onze voeten vegen. Dat gaf wel keuzestress.

Het was vandaag drukker dan voorheen, maar nog wel te doen, mede omdat de meeste objecten zelf nog al wat ruimte innamen.

Veelkleurig was het ook. En dan de materialen: een trap van textiel, een boom met blaadjes van boterhamzakjes en heel veel rondjes en kogels, wat bij Yayoi niet zo gek is. Ook waren er keramische schalen met zoetwaterparels.

En wat te zeggen van de grote pompoen. Albert informeerde bij de hostess hoe dit toch zo groot had kunnen groeien. En er was ook veel kleins te zien, zoals de "tekeningen", die met textiel waren gemaakt.

Hoe heerlijk primitief en daardoor ook origineel. Ik moest er met mijn neus op om te kunnen zien dat het niet getekend was.

En dat was er de kleinste lift van Nederland. Je moest er even op wachten - iets dat de aanwezige kinderen graag deden - en dan ging de liftdeur open.

Do Ho Su bracht ons in een wereld van transparante kamers en ruimtes. In een van de deuren zat zelfs een slot van textiel. Onpraktisch, maar toch.

En er waren ook leuke schilderijtjes in de categorie: eenvoud.

En nog politiek geïnspireerd ook.

Je moet het maar kunnen ( of is het durven ).

Tussendoor gingen we nog even chillen in de stiltekamer. Daar konden we in alle rust naar het plafond staren. Daar was de lucht te zien. Steeds weer anders. We werden er stil van.

Ook heel mooi was de prachtige tros waterzakjes, die zo mooi pasten bij de verfijnde Japanse dames in de buurt. Geboeid door dit wonder gingen zij terug naar huis.