Ik had er maanden lang naar uitgekeken.
De zangworkshop Singing The Blues met Mariecke Lepeltak op Chateau Cortils.
Ik was er 6 jaar geleden ook geweest voor een schildercursus bij Erik Lemmens. Ik kon in die periode kamperen langs de vijver, beneden in het landgoed. De beelden daar in het groen stonden mij nog voor ogen.
Maar toen ik informeerde bij Creavak hoorde ik dat deze plek niet meer beschikbaar was en nu zou er een mooie, niet drukke plek achter het Paviljoen zijn.
Dat klonk aardig en vol vertrouwen nam ik er plaats.
Het eerste uitzicht was erg mooi en rustgevend.
's Ochtends heel vroeg vlogen de zwaluwen door de grens van licht en schaduw, waarbij zij als het ware oplichtten.
De andere kant bleek minder plezierig. De werkruimte voor de yoga-groep en de trekzakkers. Harde werkers die trekzakkers, dat wel. Er kwam geen einde aan.
Daar was bij aankomst nog niets van te merken, maar de volgende dag was het gedaan met de rust en de schoonheid en moest ik wel uitwijken naar elders. Immers, privacy bestond daar niet.
Hoe anders was het elders. Weerzien met oude bekenden en het aangaan van nieuwe contacten. Dat alles in een prettige open sfeer. Het eten was goed. De eetruimte minder. Een soort Middeleeuwse akoestiek maakte dat wie nog geen tinnitis had dit spoedig zou krijgen.
Het beste was: naar buiten met je bordje.
De eerste zangles op zondag was ook leuk. Mariecke "beukte"de blues erin via herhalingen en wie wilde mocht wat roepen. Dat laatste, de zin kwam als vanzelf op: "Don't wanna talk about it" paste naadloos en was helaas mijn laatste bijdrage aan de cursus.
De middag en avond gingen grotendeels op aan het zoeken naar een plek waar ik mij prettig zou kunnen voelen. Heerlijk om zo tussen de mensen te zijn, maar ook wetend dat rust en tijdelijke terugtrekking nodig zijn voor de balans. Net als goed slapen.
Die plek vond ik niet en werd mij ook niet gegund.
Om 20.38 uur viel de keuze: ik verliet het complex met spijt in mijn hart ( voelde me reeds met meerdere mensen verbonden ), maar ook wetend dat het uit respekt naar mijzelf was.
Wat resteerde was: Singing the Blues.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten