Vólkorendag Middelburg.

Het is zondag 2 juni en popkoor The Sparrows is al met de bus onderweg naar Middelburg. Voor het eerst doen ze daar mee met het Vólkorenfestival. Deze dag komen er ca. 70 koren in allerlei genres in aktie.

Tegen 12.00 uur is het ook voor mij tijd om te gaan kijken en luisteren. Van te voren heb ik goed uitgedokterd waar gratis te parkeren. En dat lukt perfekt aan de achterkant van het NS- station.

Vervolgens 2 bruggen over en zo kom ik al vrij direkt op het Abdijplein, aan de voet van  De Lange Jan, waar de terrassen goed gevuld zijn en uit de diverse gebouwen zeer uiteenlopende gezangen klinken.

 

Maar eerst wil ik The Sparrows zien. Zij treden op aan de Vismarkt en na wat rondvragen kom ik op een meer dan schilderachtig plein vol groen en rozen. De sfeer is gemoedelijk. Er is zon, er is schaduw. Er is een terras met 4 hardwerkemnde serveersters. En een presentator die de microfoon als tuba gebruikt. Dat laatste is wat minder leuk voor diegenen die voor de harmonieuze glijders komen.

De Sparrows, deze keer in een wat kleinere bezetting en gekleed in zomers wit- groen - blauw, zoigen op dynamische wijze hun repertoire. Van Africa tot Adele, met of zonder choreografie.

( film: youtube hotze2009 Sparrows in Middelburg ).

 

Na het optreden ga ik met I. even rond en in de abdij kijken. Binnen zingt een klassiek koor de cherubijnen van het hoge plafond. Dit in contrast met een ouderenkoor uit Vlissingen dat het repartoire van Eddy Christiani en tijdgenoten met verve brengt.

Na er enige tijd van genoten hebben - gezellig was het sowieso - en er kon meegezongen worden - werd het weer tijd voor iets anders. We belandden op de kleine Abdijplaats en daar hoorden we "het pareltje van de dag". Een klein gemengd koor in sfeervol zwart en rose zong a-capella repertoire uit mijn eigen Rootskoor: Je ne lose dire, Tournedion. Complexe liedjes, die echter met vakmanschap gebracht werden.

 

( film : youtube hotze2009 one finest moment )

Na het tweede optreden van The Sparrows, de nabespreking en de naborrel deed ik I. het prachtige voorstel niet met de grote bus terug te rijden, maar te kiezen voor de kleine, die naar het strand van Vlissingen zou rijden. En zo geschiedde:

Nu leek het ons leuk als afsluiting van de dag aan het strand te gaan eten

( lang leve de slibtong !).

Het eerste ( en enige ) strandrestaurant zat vol rode hoofden en niet alleen van de zon. Als de drank is in de man, zit de wijsheid in de kan, zei mijn grootmoeder al en dan keek ze mijn grootvader aan.
Het grote lalkoor vulde de terrassen. Het zag er allemaal tamelijk onverteerbaar en onsmakelijk uit.

En toen ontstond het idee om het strand op te lopen naar een volgend restaurant dat wij in een ander leven al eens bezocht hadden. Aardige mensen wezen ons de weg. Het was steeds weer "na de volgende bocht" of "achter de volgende rij palen".

Mijn knie vertrouwde het al lang niet ( daar zit ook veel wijsheid in ) en zie na 1,5 uur waren we met een lege magen en versleten schoenen weer bij de auto.

Dapper probeerden we nog iets bij de hoogste duin van Nederland ( de Mount Everest van Walcheren ), maar omdat er een zandstorm voorspeld werd zagen wij, nou ja ik, daarvan af.

 

Teleurgesteld en schuldbewust reden we terug naar de Brabantse Wal ( daar kun je tenslotte met de auto op ),

totdat een plotseling idee mij rechtsaf deed slaan en zo belandden we bij de bootterminal richting Breskens.

Daar was zowaar een stationsrestauratie van de NS. Met een groot terras aan het water, met zon, met een serveerster die de tafel met bier schoonmaakte ( en ook de daaronder aanwezige spijkerbroek ). Dat laatste leverde een gratis kopje koffie op.

En zo konden we genieten van een heerlijk dagmenu: Dorade met dillesaus, krokante frieten en wokgroenten. Dat alles afgerond met twee biertjes die nu wel rechtop bleven staan. Drinkt ook gemakkelijker.

Ook was er een gezellig stel uit Delft, die musiceerden en die alles van onze Vólkorendag wilden weten ( en nog veel meer ).

 

Pas toen de zon achter het NS-gebouw onderging reden we terug naar het hoger gelegen Brabant. Zeeland is mooi, maar met al dat water weet je het nooit ( ja, mijn grootmoeder was een wijze vrouw ).