Een hyperrealistish hoogstandje.

Een hoogstandje.

 

Het is woensdagochtend 14 maart als Jaap en ik afzonderlijk in de file staan bij de Stormvloedkering in Krimpen aan de IJssel. 

Elkaar inhalen gaat hier niet lukken en dus komen we bijna tegelijkertijd aan bij de Waterbushalte Stormpolder. De waterbus komt pas om 5 over half en dus gaan we eerst wat "LEUK"s doen, bij de plaatselijke lunchroom. Koffie, alvorens wij ons op het wilde water van de Nieuwe Maas begeven.

 De waterbus is exact op tijd en met een grote versnelling reizen we naar het centrum van Rotterdam.

Onderweg zien we o.a. 3 fraai gelegen geelkleurige flats. In een ervan ( links boven ) wonen Marianne en Raymond en op goed geluk zwaai ik wat.

We gaan aan land bij de Erasmusbrug en lopen temidden van de oude patriciërshuizen naar de Westzeedijk, die wij niet geheel risicoloos oversteken. Als jonge hindes ontspringen wij het aanstormende verkeer.

Voor ons ligt immers de Kunsthal, waar op dit moment een spraakmakende tentoonstelling plaats vindt : Hyperrealisme, de sculptuur.

 We zijn zeker niet de enigen. Het is er goed druk. Jaap krijgt zowaar 50% korting op mijn ING-pas. Dat had ik nog niet meegemaakt. Hij ook niet. En voorzien van een bijna niet te verwijderen polsband proberen wij in de garderobe een kastje te veroveren.

Jaap is een man met een groot hart en toen hij bij binnenkomst een verdrietige dame tegen de muur zag staan ging hij snel naar haar toe om te troosten. Behoedzaam gelukkig, want de dame was een object, behorend bij de expositie.

Verderop lag een ontklede dame op een sokkel te wachten op een dekentje, maar helaas iedereen was zo met zichzelf bezig. 

Uit de kleren was een veelvoorkomend verschijnsel zo werd al snel duidelijk. Dan kon je zien hoe mooi de huid gemaakt was, met mini donshaartjes, moedervlekjes en andere zintuigen. Ik begreep nu ook beter waarom bijna alle kastjes in de garderobe bezet waren.

Een man deed daar niet aan mee.

 Hij had een lang leven achter de rug en slapen deed hij het liefst in een bocht. Van Karel, die bij de opening was, hoorde ik dat het nieuwe dozen waren geweest die met veel plak en scheurwerk oud gemaakt waren.

Iets verderop sliep een meisje wat comfortabeler onder haar schapenwollen dekentje. Woelen was er niet bij, want op haar bed stond ook een paard. Heel rustig, dat wel.

 Een oude vrouw, die een baby koestert. Een beeld van tederheid. Voor sommigen de kans om zoiets van heel dichtbij vast te leggen. Alhoewel oma er zo te zien niet echt toe deed.

 Er waren meer oudere dames in de zaal. Warm gekleed. Zij stonden stil bij de vergankelijkheid en haalden herinneringen op aan hun gouden jaren.

Het klapstuk was de pasgeboren baby van 3 meter lang. Op een film was de kunstzinnige geboorte ervan te volgen.

  Een van de kunstenaars, die minder goed is in benen had dit probleem op adeqate manier opgelost. Zijn kunstzinnigheid zat vooral in de baard van deze niet geheel probleemloze figuur.

 Geen problemen waren er bij de 2 ouderen die elkaar zo intens omhelsden dat intimiteit en schoonheid door elkaar heen liepen.

De kroketten in dit restaurant, zijn niet aan de kleine kant. 

Vincent Mentzel, vrij naar Cornelis Bastiaan Vaandrager.

Het werd tijd voor iets anders: kroketten en tomaten-creme soep in het Kunsthal restaurant. Ook daar was het meer dan gezellig druk. Alles was heerlijk en machtig.

De kroketten reisden nog uren mee, groot als ze waren, dus snel naar buiten: naar ons volgende doel: op 185 meter hoogte.

 Het liefst natuurlijk niet per trauma-helikopter, die net opsteeg van het Erasmus MC.
Ook niet te voet, maar gewoon met de lift: De Euromast. Voor Apeldoorners een van de weinige dingen die ze thuis niet hebben. Daarvoor moet je naar Rotterdam.

Het was ineens een heerlijke lentedag. Een mooi moment om door het park te wandelen, waar bij de plaatselijke horeca de stoelen had buiten gezet. Wij echter gingen verder: de brug over de Maastunnel over, die eenzijdig was afgesloten.

Van bovenaf gezien ( het duurde even voor we daar aankwamen en dat kwam niet door de lift, die ging snel genoeg ) zag dat er zo uit.

Om van alle opwinding wat te bekomen verwenden wij onszelf met een kopje groene thee met honing, waarbij ons een mooi uitzicht ten deel viel:

Daarna gingen we nog hogerop in een soort van draaiiend aquarium, zodat je alles in de juiste volgorde kon bekijken en filmen.

 

 

Eenmaal beneden gekomen begonnen wij weer naar huis te verlangen. Nu wist ik van een waterbus in de Jobshaven. Die voer weliswaar via Katendrecht naar de Erasmusbrug, maar was voor onze vermoeide benen de beste optie. Even overstappen en dan weer naar de Stormpolder.

De kapitein gaf weer vol gas.

Daar aangekomen deden we bij een kopje koffie nog een keer LEUK om vervolgens weer in een niet zo leuke file te belanden. Nou ja, niet alles hoeft mee te zitten, al zou dat best fijn zijn.

Het was weer een mooie dynamische dag geweest.

De volgende keer naar Apeldoorn.