Het Bizanaat, een culinaire reis.

Het is zaterdagavond 7 maart 2015 als A. ons meedeelt dat wij om 18.00 uur verwacht worden in het ....Kalifaat....versta ik. Ja, de tijdgeest klinkt mee in wat ik versta. Maar goed, het blijkt het Bizanaat, een Marokkaans restaurant in de Kleine Hondstraat.


 We vormen een bont gezelschap met elk onze eigen interesses, maar wat ons nu bindt is........honger !

Nou daar zouden ze in het Bizanaat wel raad mee weten, zei vertelde R. die het reeds verkend had. Handmade gerechten uit allerlei Arabische keukens zouden hier geserveerd worden en dat allemaal gecomponeerd en gedirigeerd door ene Fatima. Yes !

Bij binnenkomst was het nog wat stil in de grote ruimte. Voor ons was echter een intieme tafel geregeld waardoor wij op voorhand al in Arabische sferen belandden.

 

Gebrandschilderde ramen, Arabische teksten en motieven en boven ons het toeziende oog van een dame met sluiers. Zij vormde een van de drie lichtpuntjes op deze muur. Haar blik was zodanig dat ik besloot met bestek te eten en mijn woestijngewoonten achterwege te laten.

Ineens dacht ik aan opoe. Als zij naar de kerk ging met haar favoriete zwarte hoedje op en met zo'n gaasje dat haar iets geheimzinnigs gaf. "Opoe kijkt mee terwijl ik Libisch eet", wonderlijk toch. Dat had zij in haar lange leven niet meegemaakt. Ik dacht even terug aan de familieopstellingen van die middag.
 Ineens kwam zij uit de achtergrond.

Een vriendelijke Marrokkaanse jongeman verwelkomde ons en gaf ons een beperkte kaart, waar zelfs geen pintje op stond. Gelukkig werden die wel getapt.

De gerechten werden niet genoemd. Wel zo makkelijk met kiezen. Het was de bedoeling dat wij ons met onze prachtig gedecoreerde bordjes naar de presentatieruimte zouden begeven al waar al dat Arabische lekkers stond uitgestald.

Er waren veel koude voorspeizen en veel warms voor het hoofdgerecht. Vis, vlees of vegetarisch, er was voor iedereen wat.

Ineens kwam bij iedereen de opschepperige ( in de goede zin van het woord ) kant boven. 

Eigenlijk vond ik het allemaal ook wat verwarrend, al die verschillen. Ik begon de Arabische wereld al beter te begrijpen.

En zo kwam ik tot deze toch wel unieke combinatie van dingen die ik kende of zou gaan leren kennen. Stukje brood erbij, pintje en ja hoor mijn Arabische lente kon beginnen.

Intussen werd duidelijk dat wij in ons gezelschap een paar wereldreizigers aan tafel hadden. Cambodja, Thailand, Maleisië, Brazilië, Guatemala het kwam allemaal voorbij.

De jongeren aan tafel - die dat allemaal nog zullen gaan doen - luisterden geboeid naar deze uiteenzetting.

Aanvankelijk deed ik dat ook, maar ja, ik herkende er veel van en wilde mij toch het liefst focussen op mijn hoofdgerecht..........

 .....en de vraag of ik nu een stukje Libanon, Marokko, Tunesië, Irak of Qatar in mijn mond stopte. Dat was mijn avontuur van dat moment. 

Op een gegeven moment hield bij ons aan tafel het eten op en verplaatsten wij de aandacht naar de rondingen van onze respectievelijke buiken.

In de achtergrond passeerden Kentucky, The Grand Canyon en Patagonië.

Allemaal heel mooi en zo......rond en vol.

De Arabische muziek nodigde nog wel even uit tot buikdansen op de stoel. Dat hielp wel iets met het benedenwaarts ordenen. Maar ja vol is vol en dus spoedden wij ons naar huis waar A. een verlichtende pepermuntthee maakte.

Later terugrijdend naar huis voelde ik duidelijk mijn goed gevulde Arabische kant en besloot die avond voor het slapen gaan geen handstand of salto meer te gaan maken.

Ja buikdansen met van die belletjes, dat misschien wel.

Het was weer mooi en van alles wat geweest.