De zandloper, Mount Drunen.

Aangestoken door het prachtige lenteweer op dinsdag dat haar apotheose vond in het in de namiddagzon genieten van de eerste roeiers in de Eendrachtspolder en het nestvoorbereidend geluid van de vele duizenden watervogels, besloot ik ook op woensdag er een buitendag van te maken.

Wat een geweldig idee, maar dan wel landinwaarts, want aan de kust zou met strakke noordelijke winden de winter invallen.

Oisterwijk ? Oosterhout ? Kalmthoutse Heide ? Lage Vuursche ? Zeist ? 
Drunen, zo voorspelde Buienradar zou warm, zonnig zijn en niet te ver weg. En zo geschiedde ( waar heb ik dat eerder gehoord ? ).

Het was even opletten temidden van de razende jakkeraars en route, maar alle drukte viel weg bij het parkeren bij de Loonse en Drunense duinen. De beloofde zon was er echter niet. Mijn overburen die ongeveer tegelijkertijd aankwamen kwamen uit Helmond en hadden vanochtend nog deels ontbloot in het zonnetje gezeten. 
Waarom zijn jullie dan hier ? zo vroeg ik.

Uit de laadklep kwamen twee retrievers. Zij wilden wel eens ergens anders snuffelen.

En inderdaad, een El Dorado voor de snuffelaars. Helaas ook - ga hier niet naar toe op woensdagmiddag - een El Dorado voor krijsende en gillende kinderen. Maar ja, het is ook wel eng die stilte en ja natuuropvoeding is niet elke ouder gegeven. Zeker als ze niet kunnen lezen.

Gelukkig was er ook iemand met een zeer indrukwekkend soort bladblazer ( geen blad te zien ), die zijn uiterste best deed om de stilte te vullen.

Kortom: wat is het toch goed toeven in de Nederlandse natuur.

 Er zat maar een ding op: net zolang doorlopen totdat deze geluiden zouden wegebben. Helaas stond de wind niet gunstig en dus......................na 25 minuten ebden de krijsende kinderzielen weg en nog 10 minuten later de wel erg ver dragende blazer.

Een verademing.

Zand, heide, struiken, naaldbomen, zingende vogels en een kloppende specht. 

De blaren op mijn voeten, maar wel thuis.

In de verte doemde Mount Drunen op, de veruit hoogste duin in Brabant en omstreken en omdat deze dag ook om een daad vroeg besloot ik die als eindpunt te nemen.

Eerst echter door de donkerbruin gekleurde heide, de grote droge en mulle zandvlakte, totdat ik aan de voet van deze reus stond.

Aan de sporen te zien was iemand mij voor geweest. Ook waren er olifantssporen te zien, of zoiets.

Tijd dus voor een selfie.

Na een korte pauze in de luwte van de Mount werd het tijd om terug te gaan. Terug liep ik erg oplettend een andere route als op de heenweg.

Onderweg ontmoette in een oude, wat kalende egel.

Via het mountainbikepad lukte het mij om weer dichter bij het kindergekrijs te komen, wat zich inmiddels had verplaatst naar een speeltuin in het groen.

Moe, maar met een goed gevoel belandde ik op de parkeerplaats. Moest er nog wel een stukje voor naar beneden.

De retrievers waren inmiddels terug naar Helmond.

Mij wachtte aan boord een milde Darjeeling en voor onderweg wat vers gesneden ananas.

Eindelijk......Mount Drunen bedwongen. Die kan van mijn lijstje.

Misschien morgen iets anders, maar dan wel in de zon.