Het is woensdag, mooi warm nazomerweer en een ideale dag om de Hoekse Waard in te trekken richting Tiengemeten.
Later op de dag rij ik daar nog even langs ( het is er heel druk ), maar mijn avontuurlijke kant reageert op het bord "Korendijkse Slikken". Dat ken ik niet.
Het duurt even voor ik het gevonden heb ( zocht naar herten ), maar een behulpzame zeiler in de jachthaven van Gouderak zet mij op het goede spoor: Terug rijden, voorbij het witte huis en tot bij de uitkijkpost.
Het lukt !
Ik ben zowaar getuige van de grote koeientrek die altijd samenhangt met de suikerbietenoogst ( waar haal ik het vandaan ? ). Ik ontdek al snel dat als ik bij de slikken wil komen dat ik ook door
de grote koeiendrek dien te wandelen.
Dat is even slikken !
Ik kies een andere optie: de grote schapenroute.
En dat baart het nodige opzien bij de lokale populatie.
De lieve dieren zijn zo te zien onderdeel geworden van een graffiti-project.
Ik leer ook over hun vaste gebruiken bij nieuwkomers op de dijk: eerst kijken, dan nieuwsgierig naderen, dan terugwijken, staartje ophoog en keutelen.
Dat laatste helpt om snel te kunnen weglopen.
Ik besluit in "mijn goede herder" te gaan en dat helpt.
Zonder schrik ervaren wij elkaars nabijheid.
Om de enige echte slikken te bereiken lukt mij niet als ik gestuit wordt door gesloten hekken en water. Ik kan daar vrede mee hebben. Ik nuttig mijn meegebrachte lunch en verzamel wat verse suikerbieten voor mijn konijn, die vanavond meegaat naar een expositie over instincten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten