Nadat ik de afgelopen weken met enige regelmaat de strijd had aangebonden met - een deel van - de wildgroei in de landschapstuin van I. werd het tijd voor de afronding, of liever afgronding.
Op het stuk grond bevond zich een chaotische bende van wijdvertakte braamstruiken ( stengels van 3 bij 3 cm dikte ), vlieren, aalbessen, elzen, brandnetels, etc.
En het ging niet vanzelf opzij.
Positief was dat hoe dieper ik groef hoe groter en smaakvoller de bramen werden en wij een nieuwe manier van tuinafvalafvoer ontwierpen : alles op een groot zeil, dichtvouwen, slepen en omkeren in de compostgracht ( soort pizza calzone ).
En: er waren prachtige wilgentakken, die getransformeerd werden in kunstzinnige objecten.
Het was een jaarlijks terugkerend ritueel: de wildgroei verwijderen en een jaar later constateren dat de wildgroei er gewoon weer was. Respect voor de groeikracht, dat wel. Ook als G. M. F. R. W. en A er de nodige hulp bij verleenden.
I. besloot dat het genoeg was geweest en liet W. komen, een gezellige man met grote handen en vooral met een graafmachine: eruit met de wortels en de stronken:
Dood aan de braam ! Lang leve de kraan !
Na een uurtje of twee had W. alles uitgegraven, gladgestreken en opgeruimd en lag de ruimte open voor takjes rapen, egaliseren en het inzaaien van gras.
Ook werd hiermee plek gemaakt voor de later deze maand te bouwen houtopslag en opende zich weer het pad naar de sjamaanhut en het achterbos.
En nadat W. 2 stevige boterhammen had gegeten ging hij nog een paar uurtjes door: de helft van de poel ( des riets ) groef hij uit - zijn arm reikte niet verder - en hij egaliseerde de compostgracht met zijn krachtige stalen rupsbanden.
Dit overigens tot ongenoegen van een wespenkolonie die zich daar genesteld had.
Voor het eerst zagen wij ook een pad - waarvoor de poel ooit gemaakt werd - snel naar huis lopen om zijn ervaringen te delen.
Het was weer mooi geweest. Op naar het volgende project.
Een beeldentuin misschien ?
Of eerst nog wat snoeien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten