Blanchefosse 2018
Of ik zin had om mee te gaan naar Blanchefosse, begin augustus, vroegen Rik en Agnes. Een leuk idee. We zouden er gaan zingen en tai chi beoefenen.
En eindelijk zou ik weer eens samenzingen met Agnes.
Bij het zingen zag ik geen problemen, maar bij Tai Chi zou veel gestaan en met de knie gedraaid worden en daar zat voor mij wel een handicap.
Met fysiotherapeut gekeken naar de mogelijkheden en hij adviseerde me toch te gaan.
Kijk maar wat er wel en niet gaat was zijn motto.
Ik had het zelf kunnen verzinnen.
Bovendien leek het mij leuk om terug te komen bij Inge en Don, die dit cursuscentrum gestart waren in 1998-1999 en waarbij ik toendertijd nog geholpen had om het onderstaande terras met uitzicht te bouwen.
Ik kampeerde toen in een witte tent en herinner mij een prachtige sterrenhemel zonder lichtvervuiling.
Welnu, Don en Inge hadden niet stilgezeten. In wat eens een grote stal van golfplaten was, was nu een prachtige werkruimte gemaakt die kon concurreren met een kapel of een antroposofisch complex.
Zeker ook op het gebied van kleuren en vormgeving..
Ook buiten waren meerdere gebouwen en de buitenruimte mooi opgeknapt.
Het uitzicht over het dal sprak voor zichzelf.
Er was een ruim terras waar we aan grote tafels vegetarisch konden eten. En omdat deze week samenviel met een hittegolf hoefden we nooit naar binnen. Altijd zon en soms wel wat veel.
Ons eten werd bereid door moeder Erika en haar dochter in een goed geoutilleerde keuken. Dikwijls verrassend met hoeveel verschillende en smakelijke gerechten zij tevoorschijn kwamen.
Leuke vrouwen, met gevoel voor muziek en Rotterdamse humor, dat ook.
Ik vond het sowieso een leuke groep mensen. Allen Vlaming. Ik voelde me ertussen thuis, al was het mij niet geheel vreemd door de vele workshops in Antwerpen. Mildheid, is het eerste wat bij me opkwam.
De cursussen waren erg intensief en zo kwam ik alleen van het terrein af om de weg over te steken waar ik geparkeerd stond in de boomgaard tussen de pruimen.
Dit voelde ook een stuk beter dan de eerdere plek waar buren een koppel blafdeheledagdoorhonden hadden aangeschaft. Die kende ik al van thuis. Hier stond ik tof en terwijl er in de nachtelijke gebouwen flink gezweten werd, lag ik hier goed gekoeld onder mijn zomerdekbed.
Het uitzicht was ook erg prettig. Net als de geboden privacy.
Het werd mij al snel duidelijk dat Tai Chi en mijn knie niet goed samengingen. Mijn best gedaan en toen na een krakend geluid gestopt. Op een stoel meedoen had geen zin omdat de oefeningen allen staand en steeds verder draaiend gedaan werden.
Het zag er aan het einde van de week best goed uit. En zo kon ik in ieder geval van de schoonheid van dit bewegingscollectief genieten.
Op de laatste dag zouden we onszelf presenteren in de kerk en het chateau van een wat enigszins wereldvreemde baron. We verzamelden eerst bij het chateau om vervolgens naar de kerk te gaan. Zo te zien had de baron geen groene vingers. Jammer ik had er zo aan de slag gewild.
Ik zat met de baron, ook sleuteldrager, in dezelfde koets en hij bracht ons op zijn eigenzinnge manier naar een parkeerplek. Gelukkig kon Rik hem verstaan.
De kerk zag er uit zoals de meeste kerken in kleine Franse dorpjes. Van buiten nog wel imposant en deels van binnen.
Maar eenmaal binnen overviel mij behalve de muffe geur, het ontbreken van zorg en bezieling, die hier ooit wel geweest waren. Op dat moment vond ik de "kapel "waar we deze week gezongen hadden veel meer een sacrale ruimte.
De deur van binnenaf bekijkend, leek het of het licht buiten de kerk was en niet erin.
Voor ons dus de mogelijkheid om nog eenmaal harmonie en verbinding door deze lege ruimte te laten klinken.
De baron had inmiddels zijn gade uitgenodigd en toen wij bij het concert voor Tine en Tom ( i het geheim ingestudeerd ) "Amor, amor" zongen, dacht hij dat dat voor hen bestemd was. We hebben het zo gelaten.
Don en enkele lokale gezinnen waren inmiddels binnengekomen en genoten duidelijk van ons gezang en de met neuriën begeleidde tai chi choreografie.
Aan de wand hingen de kruiswegstaties. Wat mij onmiddellijk opviel waren de Tai Chi bewegingen die daar gemaakt werden.
Zelfs Antonius en het kindje Jezus deden het heel goed.
Daarna gingen wij zonder Don ( wist alles al ) naar het chateau voor een rondleiding, een introductie bij barons familie ( die uit alle hoeken en gaten opdoken ).
Nadat wij repertoire hadden gezongen vertelde hij dat we bij hem een bed and breakfast konden boeken. Hij had meerdere kamers ter beschikking. Ook deelde hij flyers daarover uit. Aangezien ik afkeurend bemompeld en terechtgewezen werd, omdat ik het lef had een klein tasje op de tafel , zijn tafel, te leggen, besloot ik hiervan nooit gebruik te zullen maken. Brrr.
Nadat ik nog een stukje met Rik en agnes had opgereden. Zij gingen het lokale meer bezwemmen. Ging ik door tot ik bij Waterloo kwam.
Daar stond ter herinnering een grote leeuw, bekostigd door de latere Koning Willem 1.
Het zag er nu een stuk rustiger uit dan in 1815. Napoleon werd naar St.Helena verbannen en als hij nu nog geleefd had, dan zou hij Floortje Dessing op bezoek hebben gekregen.
Het was mooi geweest....nog even goedkoop tanken.....even langs de Colruyt.....en dan naar huis.
Een onvergetelijke week.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten