Mantra's zingen in Samaya: een rijk boeket.

 Mantra's zingen in Samaya: een rijk boeket.

In het weekend van 11 en 12 maart organiseerde Jan Hendrik Veenkamp opnieuw een mantra zangweekend in het voormalige klooster, nu conferentiecentrum, Samaya. Het was mij de vorige keer zo goed bevallen ( zie blog 21 november 2022 ) dat ik opnieuw wilde meedoen.

En zo zaten wij allen op zaterdagochtend om 10.15 uur in de mij inmiddels bekende kapel. Na wat korte huishoudelijke mededelingen ( niet zelf koken, afruimen, afwassen, koffie zetten, kamer opschonen. Dat werd voor ons gedaan. Ook wel eens leuk. ). Jan Hendrik ging achter de piano , terwijl wij onze stemmen  uitklapten en opwarmden tot onze volle klank.

Soms zongen we in de benedenruimte, soms boven als we meer akoestiek en beweging wilden. De hoeveelheid door J.H. intuïtief gekozen mantra's uit allerlei culturen en windstreken kun je maar beter niet proberen om te onthouden. Beter is het ze te zingen. En daar eenvoud en beleving voorop staat hoeft er niet gestudeerd te worden. Iets nieuws ? Gewoon luisteren en langzaam instappen. De volle borst komt als vanzelf.

Tussendoor is er een korte thee of koffiepauze en het aardige van Samaya is ook , dat er op verschillende plaatsen in het complex automaten staan ( dag en nacht ) waar alle soorten koffie en thee moeiteloos uitstromen ( nou ja, wel even een kopje eronder en op de knop drukken ). En verse koekjes.

En omdat onze kamers inmiddels "klaargestoomd" waren, konden wij ons na de lunch gaan nestelen in de toegewezen boom ( alle kamers dragen de namen van bomen ). Zo lag ik de vorige keer in de Prunus, werd nu verwezen naar de Appelboom maar door omstandigheden eindigde ik in de Gouden Regen. En dat klopte meer. Ik ben geen Appelmens ( tenzij ik schilder ).

Bij de lunch was er een buffet met tal van accessoires voor op het zelfgebakken brood, waarbij ik de Scandinavische boter en de vegetarische filet americain tot mijn favorieten uitriep. Alhoewel de geitenkaas ook erg smaakvol was. Er was ook salade en wortelsoep. Dat alles bereid door de kok van Samaya.

Na de lunch, de zon was gaan schijnen ( sommigen zaten al in dekens gehuld op het terras ) besloot J.H. te doen of we op vakantie in Frankrijk waren. Hij pakte zijn accordeon en vrolijke klanken vulden de tuin. Helaas ook de concentratie van een aanwezige stiltegroep. Dan maar verder de diepe tuin in, ter hoogte van het labyrint. Daar aan het water en in de zon hinderden we niemand. De enige stiltegroep die daar stond vond het prima.

Op enig moment had ik het idee dat in reactie op onze zang er knoppen aan de takken verschenen als voorbode van de en onze lente.

Helaas, te hongerig......van het avondeten heb ik geen foto's, maar het was veelzijdig, kleurrijk, smaakvol en graag ingenomen. In de sfeervolle eetzaal.

Zo werd een voedzame bodem gelegd voor de avondsessie. Waarvan dit geluidsfragment ( Ubi Caritas : Taizé ).

Om 22.00 uur trad de stilte in op de gangen. Tijd dus om ons te begeven naar de huiskamer, waar wij een eigen koelkast met inhoud ter beschikking hadden.

Daar kwam Jeanette op het idee een fles rode wijn te delen. Een voortreffelijk idee en een voortreffelijke wijn met een eenvoudig etiket. Verrassend was wel dat het hier mogelijk een kind van de Chateauneuf Du Pape Grand Cru betrof. Het droeg absoluut bij aan de gezellige sfeer rond de haard ( die toen brandde ).

De volgende ochtend was er voor wie wilde een frisse ochtendwandeling. In dit geval door de tuin. Daarna ging J.H. aan de slag met het vuur in de haard. In een flits zag ik waar die H. voor stond: Hephaistos, de Griekse god van het vuur en de smeedkunst. Een praktische oefening voor wat later met ons vuur zou gaan gebeuren ?

Er was weer veel te kiezen voor het ontbijt. Iemand had een eitje voor mij gekookt. Leuk. En er was ook zorg voor de moeilijke spijsvertering.

Ik vond het een mooi moment om even door de gangen te lopen, waar kunstzinnige fotografie, keramiek en boeketten om aandacht vroegen. Er was ook informatie van en over de exposerende kunstenaars.

Omdat er op zondagochtend een kerkdienst in de kapel plaats vond gingen we naar de tuinzaal ( foto november 2022 ). Een fraaie ruimte met uitzicht alom. en een prachtig boeket in het midden. Tijd om naar binnen en naar buiten te kijken.

J.H. had behalve zijn accordeon ook zijn Shutri Box meegenomen. Een soort van accordeon uit India. Met de witte knoppen is de klank te regelen en het verstild bewegen van de balg geeft een specifiek geluid waarop je als mens kunt meeklinken. En dat gebeurde. Er ontstond een steeds wisselende zee van klanken die zich bewogen tussen hemel en aarde. Een diep meditatief gebeuren.

Na de lunch werd het tijd om onze spullen in te pakken, zodat wij ons zonder zorgen over konden geven aan een overwegend dynamische middag met vlammende gospels en dan weer stiltepunten, zoals bij Gospodi.

 

Ieder die dat wilde kon individueel of samen zingen en dat werkte heel stimulerend. Ook tot grote blijdschap bij Jan Hendrik. Daarna werd het tijd om afscheid te nemen. Zingen verbroedert, of zoals nu grotendeels, verzustert. De onbekenden van gisteren sluiten elkaar nu in de armen. Zelf vind ik dat altijd een ontdekkingsreis. De ene omhelzing is hartelijk en soms zelfs gepassioneerd, de ander heel voorzichtig of fijnzinnig, dan weer een die gewoon gezellig is of een met een cellofaantje ertussen. Of een helende. Voor ieder wat wils. Een rijk boeket. Zelf neem ik er 2 mee "om nooit te vergeten". nou ja, 3.

Jan Hendrik en alle anderen:

Dankjewel.

Henk van der Veen, 14 maart 2023.

"niente mi manca"