Tien gemeten en beleefd.

Het is zondag 5 mei. Een blanco dag. Des te lastiger.
Welke kleur ga ik hier aan geven ?

Ik wil weer naar buiten, naar de zon, naar het water, varen. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Maar hoe en waar ?

Ik besluit richting Numansdorp te rijden. Dat ligt aan het water.
Echter bij de afslag zie ik een bord dat de andere kant op wijst: Tiengemeten, het eiland.

 

Op weg naar.....kom ik terecht in een klein natuurgebied. Langs "de vriendelijke oevers van de Borrekeen" zoals het staat aangekondigd. Ik wandel eerst enige tijd langs al deze vriendelijkheid en besluit dan te lunchen op de stille parkeerplaats.

 

Dan verder naar het dorpje Nieuwendijk. Daar ligt de pont naar Tiengemeten. Natuurmonumenten heeft hier een aardig verdienobject van gemaakt: 4,5 euro om het Vuile Gat over te steken is niet mis.

Anderzijds vind ik een boekje dat goud waard is: De leukste pontjes rondom de Hoeksche Waard. Dat is nuttige informatie.

Ik koop een kaartje en mag al snel op de boot. Fijn even varen. aan de overkant is het redelijk druk. Er zijn musea, een herberg, een pannekoekenhuis en natuurlijk een natuurlandschap.
En het is overal: kassa ! Dat wel.

Voor kinderen is hier een natuurparadijs gemaakt. Ze kunnen zichzelf daar uitleven met alles wat de natuur en Natuurbescherming te bieden hebben.

Ik besluit eerst te gaan wandelen. Het is er mooi en stil. Veel water en ook heel veel muggen, die nu nog vriendelijk dansen, wachtend op de zonsondergang.

Ik loop door tot het hoogste punt van het eiland. aan de overzijde leiden Schotse Hooglanders een natuurlijk leven.
Daar ontmoet ik L. en E. en er is een clic. Al snel worden de herkenningspunten zichtbaar: beeldende kunst, creatieve therapie, Taizé. Ik word uitgenodigd om wat te gaan drinken op het terras. Daar kun je 7 verschillende pannenkoeken eten, die genoemd zijn naar de 7 dochters van Brienenoord.

Als we om kwart over 5 aan de andere kant staan voelt het alsof we elkaar al heel lang kennen. We besluiten de kennismaking op een ander moment voort te zetten.

Even nog wil ik terug naar het water. De zon is nu zacht en warm als ik langs de kant zit. Dan komen er twee lokale vissers ingevroren visvoer in het water werpen met een soort slinger. Zo wordt de buurt "visfähig". Volgende week zijn de karpers dan aanwezig, zodat ze gevangen kunnen worden.

Een aanvankelijk solitaire en blanco dag is zo een veelkleurige dag met prettige sociale contacten geworden.
En dat is mooi.

 

Thuis wachten er krieltjes, scholfilets en roculasalade. Moet het nog wel even klaargemaakt worden.
Ook dat lukt.