Rivium - Göteborg - Rivium.
Na mijn zaterdag in Antwerpen besloot ik op zondag naar Göteborg te gaan. De avond ervoor had Zweden het Eurovisie Songfestival gewonnen met een buitenaards optreden van een vrouwelijk natuurverschijnsel. Althans zo keek ik er naar. Als ze per ongeluk het bovenste deel op het onderste deel zouden laten vallen dat was het uitgemond in knäckebröt. Zo ver kwam het niet. Dan maar naar Göteborg ? Maar hoe ?
Nu was er sinds kort een nieuwe aanlegplaats gemaakt in Capelle aan de IJssel ( Rivium ) voor de Waterbus. Ik stond vroeg op ( parkeren kon na wat zoeken bij het Zalmhuis ) en zag vanaf de steiger om 09.38 de boot aankomen. Het was dus waar ! Ik begon namelijk te twijfelen omdat ik de enige ter plekke was. En zie de boot meerde aan en de stewardess klapte de loopplank uit. Een Willem Alexander gevoel overkwam mij, de boot was echt alleen voor mij ! Zo kon ik in alle rust genieten van het uitzicht op "de Kuip" waar later die middag Feyenoord moeiteloos kampioen zou gaan worden.
Daarna was het doorstomen naar de aanlegplaats bij de Erasmusbrug. Daar was zojuist een vliegtuig uit Japan en China aangekomen. Er stond een brede lange rij klaar om te gaan "Kinderdijken". Ik vroeg aan de stewardess van de Witte de With ( ook een zeiler ) hoe ik aan de overkant van de rivier kon komen. Zij riep iets onverstaanbaars en de waterbus naar Katendrecht leek niet meer te bestaan. Een tegenvaller.
De Göteborg of Sverige lag namelijk aan de overkant bij de Holland Amerika Lijn. Een uniek schip. Het grootste nog varende houten zeilschip ter wereld. Vanaf hier leek hij toch wat klein, omdat het exorbitante cruiseschip "de Aïda" er ook lag.
Ik besloot te gaan wandelen. Zo liep ik voor het eerst over de Erasmusbrug en ik was niet de enige. Wat foto's van het Noordereiland maken had ik ook niet eerder gedaan, dus........
En dan door naar de kop van de pier. Daar lag hij of zij. Het leek wel een kunstwerk uit het Textielmuseum in Tilburg. Wat een uitermate ingewikkeld samenspel van hout , touwen en zeilen.
Het aardige was dat een groot aantal matrozen in het want was geklommen en daar deden of zij de zeilen zouden gaan bijzetten. Of strijken.
Met want van een schip worden alle stagen en lijnen van de mast
bedoeld. Het want wordt onderverdeeld in staand en lopend want. Staand
want zorgt er voor dat de mast op zijn plek blijft staan. Het lopen want
zijn alle vallen en het andere touwwerk.
Voor de kapitein was een luxe balkon geïnstalleerd. Al met al een bijzonder schip. Voor 15 euro mocht je ook binnen kijken en de bemanning en bevrouwing bemoedigend toespreken.
Tijd om terug te gaan langs dezelfde weg of een watertaxi nemen. In zo'n klein snel geel bootje, ook leuk en dat voor 4,50 euro. Helaas kon ik de halte niet vinden. Wel was het mogelijk om in te schepen voor een havenrondvaart met de Splash bus, een amfibie.
Dan maar anders en zo belandde ik op het terras van De Lantaren om in de behaaglijke zon een cappuccino te nuttigen.
Met een paar licht versleten zeebenen kwam ik bij de gewenste aanlegsteiger en kon ook nu weer aansluiten bij de eindeloze rij toeristen op weg naar onze molens. Bij het naderen van het Rivium stond ik op om de boot te verlaten, maar deze leek niet van plan te gaan aanmeren: er stond niemand bij de halte en de stewardess had mij automatisch ingedeeld bij de groep "Kinderdijk". Tijd om in te grijpen. Ik opende de deur van het stuurhuis en riep de kapitein op om zijn besluit terug te draaien. Hij was welwillend.
De toeristen vroegen zich echter af wat er aan de hand was. De boot ging met veel lawaai in haar achteruit en in haar voorruit. Ik kon het schip als enige verlaten. Als tegenprestatie zwaaide ik met mijn molenwieken naar de passagiers en kapitein. Een voorproefje.
Het was weer mooi geweest.
Henk, 14 mei 2023.
En er gebeurde later op de dag nog iets, maar dat was al lang geen verrassing meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten