Filosofisch café......een verkenning.

Op zoek naar nieuwe benaderingswijzen van het "mens-zijn" en de voeding die ik daar mogelijk uit kan putten bezocht ik eerder dit jaar een bijeenkomst van Kwantum Life, een Jungsymposium en maakte ik kennis met de Rozenkruisers.

 

 

Gisteravond was het tijd voor het filosofisch café in Djoj, een centrum voor bewustwording in Rotterdam. Wij werden welkom geheten door A. psycholoog en filosoof. Een combinatie die mij aanspreekt.

Aan de hand van een aantal door hemzelf opgestelde stellingen die voortkwamen uit de filosofie van o.m. Epicures, Socrates, de Stoïcijnen en Boeddha gingen we aan de slag met het thema gemoedsrust.

 

 

De benadering waarmee ik deze bijeenkomst in ging is grotendeels gebaseerd op de mensvisie van Roberto Assagioli, die teruggrijpt naar o.m. de Essenen, de Kabbala, Dantes Divina Comedia en het Hindoeïsme (Baghavad Gita ). Ook de systeemopstellingen van Hellinger, ervaringsgerichte metacommunicatie en mijn beeldend werken neem ik mee.

 

 

En ineens zitten we daar met z'n tienen rond de tafel. Onze achtergronden zijn verschillend. Medisch, psychologisch, gezondheidszorg, justitie, onderwijs, kunst. De overeenkomst ligt in het werken met mensen.

Het thema Gemoedsrust brengt ons al snel in beweging. "De breinen worden geschud" ,wat iets anders is dan dat we het altijd met elkaar eens zijn of kunnen zijn. Onze gemoedsrust wordt op de proef gesteld.
Het geweten ( gedateerd klinkend en tegelijk fundamenteel aktueel ) speelt hierbij een belangrijke rol.

Geweten.....een weten dat er altijd al is geweest.

 

Persoonlijk verbind ik gemoedsrust aan het bij mezelf kunnen zijn terwijl ik de verschillende tegenstrijdigheden in mijzelf en de ander waarneem.
Handelen zonder te handelen.

Dat bij mezelf kunnen zijn - ook niet echt gemakkelijk - biedt de mogelijkheid om vanuit mijn hart naar mezelf, de ander, situaties te kijken zonder te oordelen.
Onbaatzuchtig. Vanuit gemoedsrust ook.

Daar ging het deze avond ook over: oordelen. Niet oordelen, da's pas echt lastig. Oordelen lijkt een menselijke behoefte. Het heeft met grenzen te maken en onderscheiding. Met belangen. Het ego in aktie.
Iemand merkte op dat oordelen moet kunnen, mits je je bewust bent van je oordelen en de onderliggende motivatie. De kunst is dan om daar weer niet een oordeel over te hebben.
Pfffffff....!

Mooi vond ik dat een deelneemster vertelde iemand te hebben begeleid in de laatste levensfase en hoe zij daarna de behoefte ervoer zelf intenser te gaan leven.

Al met al een boeiende avond met een prettige sturing van A.
De mogelijkheid voor feedback op het eind maakte dat ieder ( die dat wilde ) zich uit kon spreken over zijn / haar ervaringen.
En dat bevorderde de gemoedsrust aanzienlijk.

 

 

Dit alles teruglezend kom ik tot de conclusie dat gemoedsrust en vrede in hoge mate met elkaar verbonden zijn, zo niet hetzelfde.