De plons.
Dit schilderij ontstaat als het tweede van een serie van drie. Het eerste geeft een weergave van de mentale wereld. De wereld van de controle. Het ego. Harde kleuren, sterke begrenzing, afscheiding en afschrikking ook.
Angst, woede, strijd en alertheid. Harde wil.
Hoe anders is "de plons". Komt onverwachts tot stand en er is niets anders mogelijk als overgave. Er gaat iets of iemand de diepte in. En tegelijkertijd vangt het water de val op.
De gevoelswereld neemt over. De controle raakt verloren.
Hier is vertrouwen nodig.
Het beeld geeft ook een andere invalshoek: het hoog opspattende water reikt uit naar boven. De roep om hulp van bovenaf. Drenkeling en redder.
De weergave van de plons neemt de vorm aan van een hoofdtooi zoals gebruikelijk bij natuurvolken.
Schilderij drie is het beeld van de boodschap uit de spirituele wereld.
Een nieuwe fase.
In de actualiteit herken ik de overstromingen op de Filippijnen en Sardinië. De vrouw die van grote hoogte in een waterval valt. De film Gravity, waarin astronauten de ruimte ingeslingerd worden.
Altaar voor de dans.
Het dansen van de ritmes vraagt om overgave. Overgave aan de muziek, de dans, het grotere geheel. Dat is het moment waarop de danser zich gedanst voelt.
Die overgave is voor mij verbeeld in de plons.
Het is deze overgave die bevrijdend werkt en een nieuwe fase inluidt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten