Een dag uit het leven van een kleine prins.

Ja, ik vond het fijn om te horen dat ik in de Kerstvakantie weer naar de Winteracademie van Oma in Brabant kon. Het is elke keer weer een feest en ik ontdek er vele nieuwe dingen die ik later heel goed kan gaan gebruiken.

Een van de leukste dingen vind het 's morgens vroeg bij het krieken van de dag stilletjes naar beneden gaan. Dan ligt daar altijd wel een puzzel van 1000 stukjes die ik meestal af heb voor oma voor het ontbijt gaan zorgen.

Deze week stond in het teken van "De Kleine Prins" , een bekend verhaal van de beroemde Franse schrijver Antoine de Saint-Exupery. Het is een soort sprookje voor grote en kleine mensen en ook voor die daar tussen in.

Oma had kaartjes gekocht voor de theatervoorstelling. Het was mooi en kleurrijk en er speelden veel kinderen in. Daarna beloofde oma elke avond voor het slapen gaan uit het boek voor te lezen.

En zo bereidde ik mij langzaam voor op de dag dat ik zelf "een kleine prins reis" kon gaan maken.

Ik was er woensdagochtend helemaal klaar voor. Mijn 2 ervaren "personal coaches" hadden hun koffie net op toen er gebeld werd en er een fietsclub voor de deur stond die verse oliebollen te koop had. Nu kende ik dat niet zo goed ( zeker niet met krenten ), zodat ik dat wel eens wilde verkennen.

Er zat ook een beetje suikersneeuw bij. Interessant.

Lekker vond ik het wel, zo'n Oudhollands gerecht.

Na een half uurtje waren we in Het Grote Bergenzoomse Bos. Het lag er ruim bij en we gingen op pad. Maar al snel kwamen we een groepje mensen met honden tegen.

Een klein mannetje ( eigenlijk een soort kabouter ) stond met een tak in zijn hand en zei dat we niet verder mochten.

Dat was niet slim want hij had mijn oranje prinsenmuts moeten herkennen.

Door hem lang aan te kijken werd hij verlegen en liet hij zijn tak vallen.

Ja, ik had goede coaches vandaag.

Wat wij echter niet gezien hadden was dat er een witte hond op ons afkwam. Daar schrokken we wel van, maar toen hij zag hoe dapper ik was rende hij snel weg.

Later konden we zien dat hij eigenlijk heel lief was en met mij wilde spelen.

 

En zo liepen we verder door het duinengebied. Het was mooi weer en alles zag er zo  mooi uit totdat we op een kruising kwamen waar mijn coaches niet konden kiezen.

 Voor mij het moment om de leiding over te nemen. Ik zei tegen hen: Volg mij maar, mijn gevoel weet de goede weg. En dat was maar goed ook anders waren we in België, Frankrijk of Spanje terecht gekomen.

En toen gebeurde er iets wonderlijks: ik herinnerde mij een plaatje uit het boek waar de kleine prins een bloem uit de grond zag komen.

En ineens zag ik ook zoiets op het pad voor mij: er stak een wortel uit de grond. Dat maakte mij nieuwsgierig dus trok ik eraan om te zien of hier ook een bloem aan zat.
Wel jammer dat het niet lukte. Die bloem zat misschien wel aan de andere kant van de planeet.

Gelukkig kon ik mijn inmiddels vuile handen op een geheime plaats afvegen.
Dat was wel weer leuk.

Toen we bij een open veld kwamen werd het even ongezellig. In de verte naderde een groep bosbewoners met een grote groep jachthonden die nogal los liepen.

 We probeerden nog om te lopen, maar een slimmerik had ons in de gaten en rende naar ons toe. Ik besloot een van mijn coaches te beschermen door voor haar te gaan staan. Ik voelde mij prinselijk, dapper en strijdbaar.

Mijn andere coach riep dat wij moesten doen of we er niet waren: 

Stil staan en ogen dicht !

Dat hielp, want zo werden wij onzichtbaar voor de honden en renden zij al snuffelend en verward over de hei.

Iemand riep nog sorry, maar dat had niet zoveel zin. Wij waren er niet.

Daarna werd het weer rustig. We belandden op de zgn. prinselijke route, die werd aangegeven door oranje stippen of strepen ( ook wel het “blote voetenpad” genaamd ).

  Soms was er een donker stukje, maar ik ging dan onmiddellijk voorop en de coaches volgden mij vol vertrouwen. 

Zo kwamen we langs een klimroute, die ik later nog wel eens wil gaan proberen.

Ik klim immers als de beste. Uiteindelijk leidde ik onze groep naar een pannenkoekenrestaurant met kinderboerderij en grote speeltuin.

Nadat ik mijn beide coaches met een saluut bedankt had legde ik mijn prinselijke verplichtingen af ( mijn muts hield ik wel op, want onderscheid kan heel nuttig zijn, vooral met het oog op bezorgde blikken ) en wilde gewoon weer even kind zijn. 

Lekker klimmen en klauteren, spannende dingen proberen en altijd weer soepel tevoorschijn glijden.

Ik voelde me zogezegd “prinsheerlijk”. Net als veel andere aanwezige kinderen. Ook het grote springkussen sprak mij aan, maar eerst gingen we wat eten en drinken in het restaurant.

We hadden een mooie grote tafel en bestelden appelsap, thee en Spa rood ( dat hier Chaudfontaine heet ). Over de te bestellen pannenkoeken ( ook weer zo’n oeroud Hollands gerecht, dat ik zelden eet ) moesten we wat polderen. 

 Het kwam neer op twee spek/appelpannenkoeken en een blanco kinderpannenkoek, die in overleg volgens het 25% percentage herverdeeld zouden worden.

We moesten heel lang wachten, maar een aardige dame kwam ons tussendoor vertellen dat zij al appel in de pan had zien liggen. Dat stelde gerust.

En eindelijk was het zover. De pannenkoeken waren mooi dun en niet te machtig en de 25% verdeling verliep zoals afgesproken. Het was smullen geblazen.

Daarna wilde ik nog even hoppen op het grote springkussen, maar beide coaches adviseerden mij de pannenkoek nog even in de maag te laten. En zo geschiedde. Klimmen en naar beneden glijden waren wel goed voor mijn spijsvertering.

Daarna gingen we naar huis, waar ik achteloos nog wat potjes ganzenbord en mens erger je niet won. En toen was het tijd voor een siësta. Die was aan mij niet besteed, integendeel: ik bouwde in de spreekkamer een nieuw stadsdeel voor mijn stad van de toekomst.

Daarna was het tijd voor een leuke en mooie film. En daar ik van sprookjes houd gingen we kijken naar Rapunzel, die ik al eens op de Efteling had ontmoet.

Het gaat over een prinsesje ( ja, dat is wel toevallig op een dag als vandaag ) die als baby gestolen wordt door een heks. Het meisje heeft gouden haar dat gaat glanzen bij het zingen van een liedje.

Op dat moment wordt de heks weer jong en dat is voor haar heel aantrekkelijk.

Terwijl ze in haar toren opgesloten zit wordt ze 18 jaar en wil naar buiten, de wereld in. Elk jaar ziet ze ook hoe boven het koninkrijk lichtballonnen worden opgelaten op haar verjaardag.

Met hulp van een goede dief, die ook heel lief en toegewijd is lukt het haar, na veel avonturen, terug te keren in het paleis.

Daar leven zij nog lang en gelukkig.

Na het eten, waarbij we nog stil zijn van dit mooie verhaal, leest oma nog een stukje voor uit "de kleine prins".

Het voelt nu anders. Zeker na zo'n heerlijke prinsjesdag. 

En het hondje ?

Die zoekt nog steeds naar een prinsje om mee te spelen.

Met dank voor alle onderlinge inspiratie,

Henk.