Dorst. Heel veel Dorst.

Zondag 19 oktober 2014.
Met de boodschap dat ons nog een halve dag zomer rest en dat het erna echt herfst wordt ( en alles kaal ), rijd ik om half 10 van huis voor een fotosessie in de boswachterij van Dorst.

Het is lang geleden dat ik hier ben geweest. Een tot pastoor gepromoveerde kapelaan Van der Bosch, goede vriend van de familie woonde en werkte hier. Het natuurbad Surae - dat nu niet meer bestaat en de theetuin van Teteringen. De flashbacks zijn niet van de lucht.

Via de 5 Eikenweg ( ze hadden er overigens nog genoeg laten staan ) kom ik op een parkeerplaats die voor het tijdstip van de dag al druk bezet is. Aan de overkant zie ik een veelbelovende opening die alleen toegankelijk is voor voetgangers.

Een aanlokkelijk bord nodigt mij uit binnen te gaan.

Volgens dit bord is het hier ruig, natuurlijk, spannend, afwisselend, rijk aan natuur, met oude woudreuzen en jonge bomen met brede kronen.

En er lopen oerossen, die niet mogen mountainbiken.

Wat ben ik blij dat ik mijn camera heb meegenomen.

 

 En ik ben niet voor niets gekomen. Onder een stralend blauwe hemel komen de verschillende herfsttinten prachtig tot hun recht.

 Een boom springt er wel heel erg uit. Alle verloren bladeren vormen een goudbruin tapijt op de bodem. Dit moet wel zo'n beloofde oeroude boom zijn.

Het nieuwe onderhoudsbeleid van de gemeente Dorst en Staatsbosbeheer wordt op meerdere plaatsen duidelijk: Laat maar vallen die bomen. Het liefst over het pad. 

 

 Anderzijds levert dat ook mooie zwamcollecties op. 

Die houden wel van zo'n omgevallen grootheid.

Maar altijd, als je niet gestruikeld bent tijdens het kijken, zijn er weer die intense kleuren.

Of zoals bij deze jonge berkjes: een mistig geheel.

En dat zijn er altijd mensen ( ook aardige, zoals deze ) die zonodig een deel van de boswachterij mee naar huis willen nemen.
Ik laat ze: er is genoeg voor iedereen en het is leuk tussen alle oerostaarten weer eens mensen te zien.

Het voordeel van mijn vroege aktie wordt daarmee duidelijk: op zondagochtend is het ook hier stil. Met name als je dieper het bos indringt. 

In het begin hoor je dan nog wel wat angstige gezinnen ( o wat is het hier stil ) die via krijs- en giltechnieken hun vorm van of gemis aan stilte beleven.

Maar die gaan nooit ( anders dan met geluid ) tot het uiterste. 

Want bij het uiterste daar vind ik het mooiste van deze dag.
Verwondering, verfijning en schoonheid.
Het is er. En hoe ! 
Een sprookje.