Het MOYA in Oosterhout.

 

 Het MOYA museum in Oosterhout.

Op zoek naar wat nieuwe creatieve prikkels ben ik naar Oosterhout gereden. Daar is een oude galvaniserings-fabriek deels ingericht als museum. Mijn aandacht was erop gevestigd via de media. Met name op het werk van Barbara Broekman, een internationale veterane op het gebied van werken met textiel.

Het was wel even zoeken, want mijn navigatie liet mij uitstappen bij een hypermodern gebouw: zwembad De Warande. Bij het rondvragen kende men het MOYA niet. Sterker nog : een bereidwillige heer ging voorrijden en bracht mij bij het oude zwembad ( waar ik als kind zowaar een paar keer gezwommen had ). Uiteindelijk loste ik mijn eigen probleem op, parkeerde en kon naar binnen.

Er was duidelijk sprake van een ruime opzet en omdat ik wel verder naar binnen wilde kon ik bij de kassa 7,50 euro afrekenen. De museumjaarkaart was hier nog niet doorgedrongen. Inmiddels zag ik een andere dame aan de balie worstelen met een boormachine. De boor ging er niet uit. In een paar flitsbewegingen verhielp ik het euvel. mijn goede daad voor vandaag gedaan.

Nu ben ik niet zo van de textiel. Ik kom meer uit de ruimtelijke sculpturen en het schilderen. Desalniettemin vond ik het wel een belevenis om rond te lopen op en tussen giga-wandkleden en tapijten, die eindeloos geduld en creatieve vondsten uitstraalden. Grappig: ik hoefde niet van te voren mijn voeten te vegen.

 Iets verderop kreeg ik associaties met een een urinoir, maar wel heel leuk gecamoufleerd.

 Kleurrijk was het hier sowieso.

Intussen werd mijn aandacht getrokken door steeds veranderende lichtvlakken. Het had ook wel iets van weven met licht, maar dan heel snel en digitaal. Hieronder twee korte filmpjes van het werk van Jeroen Koolhaas.

En er was meer. In nevenruimtes bevond zich een ware mengeling van allerlei kunstvormen en -objecten. Wat ik hier miste was de warmte van de tapijten en voor het eerst begon ik naar de "oude fabriek" te kijken.

Haute couture belicht vanuit intens vuile ramen. Ik had het contrast nog niet eerder gezien. Ik wandelde door de ruimtes en vond daar weinig aantrekkelijks. Af en toe een leuk object, zoals dit. Ik kan de maker ervan dan bezig zien.

 
Daarna was het tijd om afscheid te nemen. Nog een goed gesprek met de dame van de kassa, die mij vertelde dat ze het leuk vond om hier te werken. Wel was het zomers erg heet en in de winter erg koud. Klimaatverandering als expositie. Ook een idee. Buiten gekomen keek ik nog een maal om naar MOYA, een van oorsprong Keltische naam voor Schotse meisjes. Maar dat wordt hier waarschijnlijk niet zo bedoeld.

En na een lunch met Hollandse Nieuwe en weer die verse koffie, besloot ik nog wat natuur te gaan snuiven: Het werd de Natuurpoort in Rijen en zie: daar vond ik een prachtig paars tapijt. Vanzelf gegroeid en ook dat is mooi.

 

 Het was weer mooi en genoeg geweest. Net als al die andere duizenden automobilisten reed ik voorspoedig naar huis. In de aanloop naar de Brienenoordbrug werd er uitgebreid geweefd. Sommigen lieten ook een steek vallen.

 

Oosterhout, 19 augustus 2023.