In 1974 stapte ik binnen bij TVO, nou ja binnen. Er stond een woonwagen als verkleedkeet. De banen waren zwart: puur asfalt. De consumpties brachten we mee. Die werden op het basic-terras geconsumeerd.
Pas in een later stadium werden de kleuren aangebracht. Eerst een aantal lagen glasvezel en daarna enkele laagjes rubbercoating in kleur. Het zag er mooi uit.
Wel moest het vrijwel jaarlijks met de hogedrukspuit ontalgd worden.
In de 40 jaar daarna werd duidelijk dat het in het veen drijvende betonblok met gecaot asfalt niet altijd even stabiel zou zijn. Soms verschenen er scheuren en de zgn. bloemkolen ( verdikkingen vanuit de ondergrond ).
Sommige leden verbonden het net uitslaan van de bal als samenhangend met het geleidelijk wat kantelen van het park.
Werd het te erg, dan werden de bloemkolen weggeslepen, de scheuren gevuld en kwam er een nieuwe toplaag.
Er waren ook veel voordelen. We konden het hele jaar spelen en wateroverlast werd................met wissers opgelost, tenminste als de rubbers nog in tact waren.
Echter geleidelijk kwamen er steeds meer bloemkolen, losse naden en scheuren. Zelfs nieuwe wissers schoten tekort bij het verwijderen van de diepere plassen.
Het waterpeil naast en onder de baan was zodanig dat daar gevist kon worden. Een unicum op een tennispark.
Op sommige plaatsen kreeg ik de indruk dat er satellietfoto's van de Coloradorivier waren gemaakt.
Het water ( vooral ook bij vorst ) deed de banen verder slijten en bij de netbevestiging kon je tussendoor wat gaan edrinken.
Een nieuw plan, een plotseling beschikbaar forsbemeten budget en onder leiding van een enthousiaste planrealiserende voorzitter maakten dat ons inmiddels ontstane natuurpark ( prachtige begroeiing ) op de schop kon gaan.
Er kwamen mannen met grote boren om de diepste lagen van TVO in kaart te brengen. Gelukkig maakten ze deze ook weer dicht anders waren de ballen niet terug te vinden. De gaten werden zorgvuldig weer van de originele baankleur voorzien.
Ook andere magische tekens verschenen, zoals een Italiaanse vlag met 3 kleuren en 3 scheuren.
Ja het werd echt tijd voor iets nieuws, maar tot dan speelden we er vrolijk door en zeg nu zelf:
eigenlijk liggen ze er nog best goed bij.
Maandag 19 januari 2015. Na 41 jaar ben ik wel toe aan iets anders. Vooral ook omdat ik nog mijn eigen knieën heb en dat wil ik nog lang zo houden.
Baan 1, 2, 3 en 4 bedankt.
Henk van der Veen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten