Plastic vrienden.

Het waren mooie dagen, zo bedacht ik toen ik op zaterdagochtend wakker werd. Had ik niet fijn gezwommen, heerlijk getennist en daarna gedanst en gezongen. 
Vive la vie !

En nu: fris wakker en een dynamisch plan om verhalen te schrijven op mijn nieuwe blog.

O, wat smaakte het ontbijt heerlijk en de thee en de koffie. Hmmmm.

Ik was er helemaal klaar voor....................

Op dat moment miste ik mijn portefeuille, die ik gisteravond nog zo stevig in mijn hand had gehad. 

Het lokale zoeken begon, en opnieuw en opnieuw verder in de auto en daarna in het gebouw waar ik gisteravond nog zo uit volle borst "de tingle in my fingers" had gezongen.

Met al mijn beeldende vermogens mobiliseerde ik de situaties, ruimtes en mensen met wie ik in aanraking was geweest.

Ook op de plek zelf werd door behulpzame lieverds uitgebreid gezocht.

De portefeuille bleef zoek.

Een kantelpunt werd bereikt.

Tijdens de inventarisatie van schade en potentieel ongemak ontdekte ik al snel dat al die plastic kaartjes eigenlijk goede vrienden zijn. Ze helpen je door deuren, poortjes, kassa's en nog veel meer.

En wat had ik heel veel van zulke goede vrienden.....alleen nu niet meer.

 Ik voelde me geblokkerd en besloot datzelfde te doen met mijn bank en OV-pas. Dat op zich ging heel soepel: de schaar in de ouden en de nieuwen zijn er binnen een paar dagen. Tot dan niet kopen en niet reizen.
Globaal kostte me dat zo'n 18 euro, maar dan zou er geen misbruik van gemaakt kunnen worden.

Voor het rijbewijs was het andere koek. Dat betekende over een week aanvragen en dan een week later ophalen. En dat voor zo'n 38 euro. Kon sneller en duurder. En omdat het om een identiteitsbewijs ging de polilitie gebeld: ik kon de komende 14 dagen beter niet autorijden. Ook fijn om te weten. Immers ik had ook geen OV-pas meer.

Ik besloot dan maar gevaarlijk te gaan leven. Met alle risico's daarbij.

Eh.....het kentekenbewijs. Weer zo'n hobbel. Op de site van de RDW mocht ik 32 euro storten. Iets zei mij daarmee te wachten. Wat als er een eerlijke vinder zou zijn of een schuldbewuste......

Dan maar naar de Airmiles, de Groene Kaart, de Bonuskaart ( net nu het hamstertijd was ) en...........

oei, mijn 25- baden kaart. Ook daar kon ik wel dag tegen zeggen met mijn handje.

En dat terwijl het daar altijd zo gezellig is. 

Gelukkig kon ik voor 7,5 euro en nieuwe pas krijgen en werd mijn resterende tegoed overgezet.

Nu de Menzis-kaart nog. Ik begon voorzichtiger en behoedzamer te bewegen. Ik had immers geen pas. En dan word je niet geholpen.

En zo na vele websites, wachtwoorden, formulieren en gepuzzel zou mijn leven over enige tijd weer normaal kunnen worden. Een fijne gedachte, dat wel.

En net toen ik er helemaal klaar mee was ging de telefoon: De directeur van het bewustwordingscentrum Djoj meldde mij dat bij het toevallig verplaatsen van de piano mijn vriendenkring gevonden was. Dat ik 'm daar nu net verstopt moest hebben........opgelucht en dankbaar plofte ik in mijn stoel. Straks zouden we weer bij elkaar zijn. Ik en mijn plastic vrienden.

Maar eerst werd het weer tijd voor websites, wachtwoorden en formulieren om daar waar het kon de zaken terug te draaien. Het waren fijne dagen geweest deze week. De zaterdag heb ik echter uit mijn agenda gescheurd. Die hoeft niet meer.

Henk.

( publicatie op www.henksverhalen.blogspot. com )