Een aangetekende brief van Dacia Nederland riep mij op mijn spoorstangen te laten controleren. De spoorden niet altijd op de juiste manier en dat is niet ongevaarlijk, zo werd mij duidelijk gemaakt.
In de garage werd helder dat ook de mijne de neiging tot ontsporen hadden en dus liet ik mijn Dokker achter voor reparatie. Hij moest zelfs een nachtje binnen blijven slapen.
Op zich niet gek, omdat het ook nog vroor.
Het aanbod om mij met een auto naar huis te brengen vond ik iets te ruimhartig, mede omdat ik een mobiliteitsplan had. Het finale aanbod was er echter een die ik niet kon laten gaan:
een volledig elektrische Renault Zoe met automaat !
Het instappen ging prima. Ik had al verstand van de start/stop knop. Al moest ik hier eerst de rem intrappen en in mijn Dokker de koppeling ( tsja de koppeling..........die zat er niet in ). Neen dat zou lukken: de motor ging geluidloos aan, maar hoe ik moest wegrijden was mij volkomen duister.
Ik had een pook met vier standen in het engels..........
Een verkoper was bereid mij het oppoken van de auto uit te leggen en ja hoor, daar ging ik met mijn werkloze linkerbeen. Een verward been ook, dat merkte ik al snel als ik onverhoopt moest afremmen en stoppen. Mijn linkerbeen trapte onmiddellijk de koppeling in, maar omdat die er niet zat nam hij het breed uitgevallen rempedaal.
Goh, wat stond ik dan snel stil !!!!
En wat een onbegrip als ik mijzelf en Zoe niet snel genoeg herpakte.
Het leek mij beter om eerst de polder in te rijden om op mijn gemak te kijken waar ik nu in zat en hoe daar het beste mee kon worden omgegaan.
Zo ontdekte ik dat de tankdop in de neus zat.
Leuk om te weten, maar niet terzake, omdat mijn batterij nog 80 km vooruit of achteruit kon.
De lampen waren ronduit vierkant futuristisch. Ik kon heel ver naar binnen kijken en volgens mij konden ze zelfs knipogen.
Alle handicaps voorbij en mijn linkerbeen onder mijn billen probeerde ik het vanochtend opnieuw en ik moet zeggen: Zoe rijdt als een zonnetje.
Het was weer een aparte ervaring.
Inmiddels was mijn Dokker voorzien van nieuwe spoorstangen. Ik had weer een schakelpook en een koppelingspedaal. Alleen mijn linkerbeen sliep inmiddels. Die moest ik zachtjes wakker maken.
Ik kan echt niet zonder.
Rotterdam, Zevenhuizen, 17 en 18 februari 2016.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten