Museum De Pont in Tilburg.
Vandaag was een dag zonder afspraken en daar het tot in de middag zonnig en droog zou blijven, vond ik het een goed idee om iets buiten de regio te ondernemen. In het TV programma "Nu te zien" kwam museum Dupont in beeld. Een van de musea die ik nog nooit bezocht had.
Na een voorspoedige rit en een parkeerplaats voor het museum kon mijn tocht beginnen. eerst was het een beetje schrikken omdat er 2 bussen met middelbare scholieren afgezet werden.
Dat viel erg mee. De aardige, nieuwsgierige ( en blijkbaar goed opgevoede ) kinderen waren geen probleem. Sterker nog, ik had regelmatig contact met hen en mijn beste ervaringen uit het voortgezet onderwijs kwamen boven.
Ik kwam primair voor de expositie van de IJslander Ragnar Kjartansson. Ik heb nu eenmaal iets met Vikings. Wat ik te zien kreeg was veel, heel veel, in allerlei disciplines. En een enorme productie. Zo had hij gedurende 144 dagen elke dag een schilderij gemaakt, meest zelfportretten in een omgeving.
Het museum is gevestigd in een oude wolfabriek. Het industriegebouw is nog goed te zien ( zeker in de bakstenen gangen en de kantoren die uitzicht boden op de machines en arbeiders beneden. Zo waren er speciale wol-kamers. Ik telde er 24 naast elkaar.
Ragnar had al deze kamers gevuld met kleine keramische objecten met daarop dezelfde woorden: schuld en angst. Wel een leuke manier om dat soort zaken van je af te keramieken. In IJslands Blauw nog wel. In de laatste kamer stonden er maar een paar. Hij had vermoedelijk geen zin meer of was er klaar mee.
Aan dit werk te zien had hij ook gewoon mindere dagen.
Er waren veel video-presentaties met muziek te zien. In 2 ervan zong Ragner zeer professioneel mee.
Ook was er een film waarbij 2 mannen ( of vrouwen, dat kon ik niet zien ) in opblaasstraaljagers elkaar bevochten. Een soort van Top Gun met Tom Cruise in een opblaas straaljager. Je moet het maar verzinnen. Schade toebrengen doet het niet. Absurd is het wel en heel apart.
Er waren wel meer bizarre vondsten te zien, zoals een wat onfris contact tussen hem en zijn moeder, maar het klapstuk was toch wel "de gouden hemel" met daarin een vrouw die gitaar speelde, nou ja één accoord om de 10 seconden.
Een schijf zorgde ervoor dat ze zachtjes in het rond draaide. Ze liet zich door niets of niemand afleiden. Zij had slechts een taak: elke 10 seconden 1 aanslag.
Ik had wel de indruk dat het erg vermoeiend moest zijn, maar later werd duidelijk dat er regelmatig een aflossing was. Ik betrapte zelfs een eerdere engel die met haar bedekte glitterjurk het pand verliet. Deze was wel heel beweeglijk !
Er was natuurlijk weer werk. Uit de vaste collectie, zoals een donkergroene keramische kamer, een indrukwekkend project over in de oorlog spoorloos geraakte kinderen, een kamer met Serra-objecten en bloeiende amaryllissen.
Er was verder een mooi restaurant met uitzicht op een kleine tuin. Zo te zien waren de tafelbladen ooit in eigen beheer geschilderd. Voordat ik echter wegging ontdekte ik in een onontdekte ruimte nog wat winterlandschappen van Ragnar, gemaakt na een vulkaanuitbarsting op IJsland. Dat zag er zo uit:
Indrukwekkend, omdat hij dit alles "en plein air "geschilderd heeft. Dat was dus afzien. Meer een performance dan een gewone schilderssessie. Dat plein air sprak mij wel aan en ik besloot het pand te verlaten om nog even het nabijgelegen Wilhelminapark te verkennen.
Vanaf dat moment kwamen er verstoringen in het systeem. Het uitchecken op de parkeerplaats had meer iets van een zoektocht in het onbekende ( de uitrij plek was goed verstopt en met mijn auto lukte het mij niet over de slagboom te geraken ).
Het Wilhelminapark lag er wat troosteloos bij en was niet zo groot. Toch lukte het mij te verdwalen bij het verlaten. Een Tilburger die ik om hulp vroeg stelde mij gerust: het overkwam hem ook nog. Het park had 3 hoeken die erg op elkaar leken. Geen park dus, maar een doolhof.
De thuisreis verliep wel voorspoedig en dat was fijn.
Henk, Rotterdam, 22 december 2022.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten