De kaars zijn of de spiegel.
Maandagmiddag was er weer schrijfcafé bij Janneke Hoek. De filosofische opdracht sprak mij het meest aan en hing samen met een uitspraak van Edith Wurth: Er zijn 2 manieren om het licht te verspreiden: de kaars zijn of de spiegel die het licht weerkaatst.
De kaars zijn. Dat werkt pas echt als het vuur, de vlam is aangestoken. Anders is er slechts sprake van een homp stearine of paraffine met een lont. In geval van pech met een korte lont. Dat werk niet. Het aansteken van je kaars is de opdracht als je licht wil gaan verspreiden of delen. Soms gebeurt dat spontaan, een snelle vlam, die even snel weer kan doven.
Mooier en blijvender vind ik de weg van de meditatieve en creatieve oefeningen om zo te bouwen aan een altijd aanwezige stille vlam op de pit. Het vuur kan van boven komen, vanuit het hart of vanuit een verbinding van beiden. Daar zit eeuwigheid in. Het is het licht van de geest, de inspiratie, de vernieuwing, de Renaissance van wat dan ook. De kaars is dan als de zon. Altijd aanwezig, ook als hij niet schijnt.
De spiegel zie ik daarbij als middel tot bewustwording: ik zie mijn licht en ik verspreid het, ook naar mijzelf. De spiegel zelf kan slechts reflecteren. Het heeft geen eigen innerlijke bron waaruit geput kan worden. In dit opzicht heeft zij meer iets weg van de maan. In dat opzicht kun je jezelf de vraag stellen: ben ik meer zon of meer maan ?
Haiku ( 5-7-5 lettergrepen ):
de kaars willen zijn
een stille vlam op de pit
vraagt om aandacht stil
Henk, Rotterdam 5 december 2022.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten