van Utero naar Utopia.

Vorige zaterdag zijn we met een groep "bewustzijnontwikkelaars" naar Gent geweest voor de film In Utero. Na een bijeenkomst met 2 familie-opstellingen ( In Utero past daar  bij ) ging het in gezwinde vaart naar Gent.

Het parkeren lukte vrij soepel, waarna wij overstaken bij de Zebrastraat ( what's in a name ) en wij in een opmerkelijk uteroïsch licht belanden. Zoiets ervaar je vast ook bij je geboorte, al kan ik me dat niet echt herinneren.

 Het filmhuis waar de film vertoont werd , had bij benadering ook al iets van een dikke buik, waar wij vol verwachting nu eens niet uit maar in gingen.

De film was net begonnen en zo dienden wij op de tast een stoel te vinden. Bij het beetpakken van een leuning, die heel zacht en wollig aanvoelde, vergiste ik mij: het was de schouder van een dame die ik verder nooit meer gezien heb. Ja het was erg donker hier binnen.

Wij vielen midden in de hongerwinter van 1945 en het verhaal dat dit nogal wat schade voor moeder en foetus had veroorzaakt ( een thema dat nog dagelijks in oorlogsgebieden aktueel is ). Met een glimp van herkenning ( ik was toen ook bezig het beste in mijzelf te ontwikkelen ) zag ik de beelden aan.

Maar misschien ga ik nu te snel.
 In Utero is een documentaire / film over het leven in de baarmoeder en de impact daarvan op het verdere leven. Een werk van de Amerikaanse Kathleen Man Gyllenhaal. In Seattle werd deze film genomineerd voor de beste documentaire.

Centraal in de film staan 3 vragen: Hoe worden we gevormd ? Wie zijn we ? Waarom zijn we wie we zijn ? In de film zijn interviews met wetenschappers, psychologen en artsen, theorieën van de epigenetica en biochemie, culturele mythes en films als Alice in Wonderland en The Matrix.

Dit om te laten zien hoe belangrijk de prenatale fase voor ons is.

Mogelijk ligt hier een verklaring waarom het leven voor de een een worsteling is vol uitdagingen , terwijl anderen er soepeltjes en succesvol door heen wandelen.

Van Utero naar Utopia.

 Een opmerkelijk feit vond ik het volgende: De foetus wil overleven. Het heeft daarvoor de moeder nodig. Als moeder in regelmatig in gevaar is / komt, dan ontwikkelt het prenatale kind een "beschermer", die zich ook ( lang ) na de geboorte en onbewust kan manifesteren als "beschermer". Onbewust is men niet los van de moeder. Als moeder sterft, sterf ik ook...........superman helpt !

 Neo, ook een redder, uit The Matrix doet hier zijn intrede.

Toevallig ( als het bestaat ) verscheen recent The Matrix ( 1999 ) weer op de televisie. Ik kon er nu met de Utero-ervaring heel anders naar kijken.

Daarna was het tijd voor luchtiger vertier en verlieten wij deze toch wel speciale culturele accomodatie om ons te melden bij een lokaal Indonesische restaurant.

Immers zo na de bevalling hadden we wel trek gekregen.

De eerste honger werd gestild met kroepoek, maar daarna konden wij los. Tal van Aziatische gerechten werden geserveerd in de huiskamer.

Gelukkig hadden wij vooraf een rondleiding gehad door de Indonesische keuken, zodat wij goed scherp van mild, groente van gebakken mihoen en vegetarisch van vlees konden onderscheiden.

Als Alices in Wonderland renden wij het ( nu ) bruine konijn achterna en ontdekten wij een wereld, die we nog niet kenden.

Het voorstel om daarna een deel van ons leven in een lokaal café voort te zetten ( koffie hebben ze niet in Indonesië - nou ja , de familie wilde vroeg naar bed ) moest helaas geannuleerd worden. 

 Immers wij waren in Gent en wij woonden in Nederland. Met de Fiatturbo ging het weer snel naar Antwerpen, vanwaar we na een snelle autowissel ( 30 seconden ) en dankbaar zwaaiend naar Holland vlogen.

Het was weer mooi geweest. In Utero en In de Auto.

De Zebra.......straat.

Mocht je meer willen zien en lezen:

https://deverwonderingvanhetbeeld.blogspot.com