Singing in the rain.

 Singing in the rain.

Het is Nieuwjaarsdag 1 januari 2023. Na een wonderlijk goede nachtrust in de slaapbunker ( ingericht vanwege het te verwachten collectief genegeerde vuurwerkverbod ) word ik om 07.00 uur wakker. Het eerste liedje dat mij te binnen schiet ( komt meer voor ) is Singing in the rain. Zoiets neem ik graag serieus en zo begin ik het nieuwe jaar. Mijn innerlijke Amaryllis heeft er zin in. Buiten is het droog.

Ik heb totaal geen zin in nog een dag na-knallen ( wat bezielt al die lege hoofdjes ? ) en ik besluit om op pad te gaan naar onze buren: België. Volgens de prognose wordt het daar de warmste 1 januari sinds het begin van de metingen in 1872 en dat wil ik meemaken. Ik zorg voor verse koffie en heet water ( de rest doe ik daar ) en kom ongemerkt in een unieke situatie terecht: er is geen verkeer op de weg. Ik kan mijn stuur loslaten, hoef nergens op te letten en geniet van de ruimte. 2023, je bent nu al uniek.

Even lijkt het erop dat het inderdaad een dag Singing in the rain zal worden, want bij de grens wacht mij een forse bui die voorbij gaat en dan opent zich het zwerk en komt er zelfs een waterig zonnetje kijken wie daar al zo vroeg bij de Carrefour en het tankstation staat.

Geen wachtrij en ook een beetje korting. Het is een mooi begin. Bij de Carrefour vul ik mijn inmiddels uitgedunde voorraad bier, mineraal water en Starbucks aan. Even lijkt het erop dat er geen verse, nog warme croissants zijn, maar gelukkig zijn er wel warme curryworst broodjes. Mijn diëtist zegt: niet doen, maar eenmaal buiten is mijn lust niet langer beheersbaar en besluit ik terug te gaan: mijn eerste zonde van het jaar, maar wel lekker !

Ik vrees dat mijn normale parkeerplek in het bos door de vele regen moeilijk toegankelijk is en nestel mezelf op een andere plek. Het broodje is nog warm, de verse koffie snel gezet en het uitzicht is niet slecht. Een echtpaar met een heel klein kindje ( jullie hebben het nieuwe jaar bij je ? wordt met een glimlach ontvangen ) in een roze pakje passeert. Verder is het er stil en is er tijd om te genieten van Rubicon, het prachtige boek van Tom Holland.

En dan wordt het tijd om de opdracht van de chiropractor op te volgen: veel bewegen in 2023. Ik ga een langere wandeling dan anders maken, maar uiteindelijk wel langs mijn favoriete route waar onderweg 2 bankjes voor mij geplaatst zijn ( een fijne illusie ) om wat te mijmeren of te appen.

 

 

Omdat het zulk zacht weer is er er ook geen wind staat overweeg ik om deze uitdaging om te gaan zwemmen aan te nemen. Het blijft bij overwegen, want mijn weg is nog lang en gaat vandaag niet over of door het water.

 

Boven mij vindt een vorm van polarisatie plaats: zon enerzijds, een bewolkingsband anderzijds. Wel een polarisatie die in stilte verloopt en stilte daar ontbreekt het hier niet aan. Gedurende de wandeling hoor ik 3 keer een knalletje ver weg ( vermoedelijk overgewaaid uit Nederland dat relatief dichtbij ligt ).

 

Ik nestel mij op mijn eerste bank ( een tikkie vochtig, dat wel ) en geniet van het uitzicht, Incidenteel passeert er iemand met een aangelijnde hond en zo word ik al op 1 januari 3 keer besnuffeld.

Terug van mijn wandeling besluit ik wat uitgebreider te lunchen en plaats mijn accommodatie aan het vismeer van Altijd Beet. Het is er stil en ik duik weer in de Rubicon, terwijl de koffie geur de auto vult. Na een bel-halfuurtje met Janneke maak ik nog een kleine wandeling. Er komt een strakke wind en het raakt steeds meer bewolkt. Tijd om terug te gaan want het liefst doe ik Singing in the rain in een overdekte situatie.

 

Eenmaal thuis wacht ik 20 minuten tot er een welwillende dame met zwart golvend haar haar parkeerplek af te staan. Ja hier is het steeds vol, overvol en qua parkeren niet Altijd Beet. 

 

Meer en Rotterdam, 1 januari 2023.