Jim Bakkum zingt Frank Sinatra.
Sergio vertelt het verhaal.
Thuiszorgorganisatie Aafje had weer een leuk uitje voor haar leden bedacht: voor een vriendenprijs naar het programma "Under His Skin". Een terugblik naar het zingen en het leven van de man die de titel "the Voice"draagt: Frank Sinatra.
Het was leuk om na zoveel jaren weer eens in het Oude Luxor te komen. De directe omgeving was in bezit genomen door de Decathlon, maar het Stadhuis en het Hilton hotel boden nog steeds dezelfde aanblik.
Van buiten en van binnen was er natuurlijk wel gemoderniseerd, maar een andere tijd was ook voelbaar en zichtbaar zoals de vele trappen die gelopen moesten worden, de wat gedateerde bar, zitbankjes en de vormgeving van de zaal.
Tijd om ons op het rode, sfeervolle pluche te nestelen. We hadden plaatsen op rij 5 en dat leek ideaal.
Helaas konden we daardoor alleen de benen van Sergio zien. Zijn restanten zaten achter de coulissen.Toen de Bigband echter gas ging geven werd duidelijk dat de geluidsboxen naast het podium en bijna op onze schoot stonden. Geen fijne situatie. Boven in de zaal was echter nog plek, zodat we uit de gevarenzone gingen. Van bovenaf was iedereen wel wat kleiner, maar we zagen meer en de oorwatjes konden in de vriezer.
Jim en Sergio hadden duidelijke afspraken gemaakt over wie er zou zingen en wie er zou praten. Achteraf beschikten zij over beide kwaliteiten. Sergio, relaxed en met warme stem nam ons mee in het leven van Frank. Zijn hoogte- en zijn dieptepunten, zijn vechtlust, zijn hang naar machtige vrienden and most of all........de vrouwen ( Ava Gardner, Marilyn Monroe, Mia Farrow en Barbara Blakely bij wie hij 2 dochters en een zoon had ).
Bij elke periode, up of down, kwamen steeds weer nieuwe toepasselijke songs en Jim liet ze graag horen, muzikaal ondersteund door zijn band. Soms heel Big, maar bij de ballads heel Small.
Een mooie anekdote was die rond het liedje: Nancy with the laughing face. Hij kreeg dat van een vriend voor de verjaardag van de kleine Nancy ( was eigenlijk bedoeld voor het dochtertje van de componist zelf, die geen Nancy heette ). Jim droeg het vervolgens op aan zijn dochtertje ( met haar naam ). Op het einde werd ook Sergio beloond: Jim zong over "Sergio with the laughing face". Heel toepasselijk. Het deed hem goed.
Voor Sergio ( die niet meer bij First Dates werkt ) was het helemaal een relaxte avond. In zijn draaistoel, met een schemerlampje, een drankje en een dagboek wachtte hij zijn momenten af. Tussendoor zichtbaar meebewegend op de Evergreens als Strangers in the Night. I've got you under my skin en My Way.
In de finale ( New York, New York ) greep hij echter naar de macht en zong samen met de zaal dat het een stad was waar nooit geslapen werd. Het werd een Grande Finale met publiek uit de stoelen en zingen maar.
Na afloop stond er voor ons allen een gratis drankje klaar. Snel nestelden wij ons in de vitrine van de foyer, zodat wij van het uitzicht buiten konden genieten. Het viel ons op dat er tegenwoordig veel mensen op de fiets naar het Hilton Hotel gaan. Twee vriendelijke dames die ook geborgenheid zochten in onze vitrine waren net op tijd om een BMW te zien stoppen met omgekeerde achterdeuren.
Het was weer mooi geweest. Buiten was de zondvloed inmiddels voorbij zodat wij ongehinderd naar huis konden. Misschien ga ik dat boek van Sergio nog lezen. je weet maar nooit. He did it his way.
Aafje bedankt.
Rotterdam, 14 januari 2023.
Henk van der Veen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten