De feestdagen en de jaarwisseling "zitten er weer op". Ik bemerk dat ik steeds minder heb met dit jaarlijks terugkerende ritueel. Niet met de onderliggende essentie, maar met alles wat er over heen gegoten en gezet is. Daar komt nog bij dat ik al vele jaren rond Oud en Nieuw in het buitenland vertoef, omdat het er in mijn smaak - in ieder geval in deze periode - prettiger wonen en leven is.
Dit jaar lukte dat door omstandigheden niet.
En dus begon ik met het plaatsen van boom en stal.
De aanloop naar de Kerstdagen was er een met veel gezang. Diverse koorconcerten maakten de opmaat naar de Kerst gezellig, immers: er kon gezongen en gemusiceerd worden.
De Eerste Kerstdag mocht ik samen doorbrengen met de familie en vrienden van W.P.
Het werd een drukke en gezellige dag waarbij allerlei spelvormen en heerlijk eten en drinken het tot een mooi geheel vormden. Ook de kleinkinderen van I. droegen daar aan bij : ze dartelden soms als lammetjes rond "de kribbe" waar hun pasgeboren broertje zijn rol mocht vervullen.
Minder leuk was dat een stevig virus, dat zich op voorhand genesteld had in mijn luchtwegen - en niet alleen in de mijne - het nodig vond om tot exploratie te komen.
En zo werden de dagen naar de jaarwisseling gevuld met Otrivin, Vicks, Tempo, Paracetamol en andere vrienden in een dergelijke nood.
En zo werd het Oudejaarsavond.
Na een tafel vol Rummicup en Theo Maassen barstte het vuurwerk los en konden wij elkaar snotterend en hoestend een gelukkig en vooral gezond 2014 toewensen.
Zo: 2013 zat erop. Het was een bewogen jaar.
En zo begon 2014 ook.
De minister had het nog zo gezegd: geen vuurwerk na 02.00 uur. En zoals gebruikelijk ging het nog uren door. Het leek mij beter om niet als hulpverlener naar buiten te gaan ( in ieder geval niet als je gezond 2014 in wil ) en "het" maar uit te zitten.
Rond 05.00 uur was er buiten mogelijk een wapenstilstand en kon ik proberen mijn inmiddels verstoorde slaapritme weer wat vorm te geven.
Om 11.00 uur schrok ik wakker: 2014 ! Het was al weer bijna Kerst.
Na het opschudden van mijn luchtwegen en het liefdevol constateren dat mijn nieuwe jaar met de nodige hoofdpijn aanving - besloot ik iets te doen wat ik graag doe op 1 januari: iets nieuws verkennen.
En zo verliet ik rond 12.30 uur mijn logeeradres voor een stevige en zuiverende wandeling. Al snel sloeg ik een weg in die mij nieuwe perspectieven en een doel bood.
Wat een prachtige akker om in 2014 te bewerken ! En: de watertoren aan de horizon. Daar wilde ik heen ! Hoe ik terug zou komen zou de watertoren mij dan wel vertellen.
Het was zacht winterweer en er stond een stevige wind.
Na het opschudden van mijn luchtwegen en het liefdevol constateren dat mijn nieuwe jaar met de nodige hoofdpijn aanving - besloot ik iets te doen wat ik graag doe op 1 januari: iets nieuws verkennen.
En zo verliet ik rond 12.30 uur mijn logeeradres voor een stevige en zuiverende wandeling. Al snel sloeg ik een weg in die mij nieuwe perspectieven en een doel bood.
Wat een prachtige akker om in 2014 te bewerken ! En: de watertoren aan de horizon. Daar wilde ik heen ! Hoe ik terug zou komen zou de watertoren mij dan wel vertellen.
Het was zacht winterweer en er stond een stevige wind.
Ongemerkt kwam er met de zuurstof ook weer meer licht in mijn leven.
( mijn eerste filosofisch moment van 2014 ? ).
Nadat ik met een bocht om een grote berg mogelijk nog potentieel explosieve nachtmerriebommen was gelopen veranderde mijn perspectief opnieuw.
Weliswaar nog wat wazig, maar ik kon zien waar ik vandaan kwam ! Yes !
En ook weer terug moest, want bij mij gaat het meeste cyclisch.
Om dan uiteindelijk weer thuis te komen.
Het liefst met een happy landing.
2014.....ik heb er zin in.
( mijn eerste filosofisch moment van 2014 ? ).
Nadat ik met een bocht om een grote berg mogelijk nog potentieel explosieve nachtmerriebommen was gelopen veranderde mijn perspectief opnieuw.
Weliswaar nog wat wazig, maar ik kon zien waar ik vandaan kwam ! Yes !
En ook weer terug moest, want bij mij gaat het meeste cyclisch.
En dan - na een half uur - ineens was hij daar: De watertoren. In al zijn fierheid.
Nader onderzoek leerde dat hij geen water dragende functie meer heeft, maar dat er het kinderopvangcentrum Toerdeloo in is gevestigd.
Hopelijk niet voor kinderen met hoogtevrees.
Mijn doel had ik bereikt. Ik kon terug. De vraag was alleen hoe ?
Bij de aanleg van de plaatselijke infrastructuur was duidelijk geen rekening gehouden met het feit dat deze creatieve en innovatieve ( 2014 ! ) ontdekkingsreiziger ook wel weer naar huis wilde voor koffie en een lichte lunch.
Ik kon of helemaal terug of "immer gerade aus" langs de autoweg tot de gewenste afslag.
Prettig was dat laatste niet: voortsnellende auto's en een herdenkingsmonument voor een hier omgekomen NAC-supporter ( aardige jongen zo te zien ) en natte begraasde voeten.
Ja, 2014 kan ook ruig zijn !
Na het in hoog tempo nemen van de afslag was het verder een goed geplaveid eitje om thuis te komen. Op tijd ook om getuige te zijn van een collega, die ook de afslag nam:
Ook bij hem werd weer zichtbaar dat het spannend en bevrijdend is om in beweging te komen.
En ten volle te genieten van het nieuwe perspectief.
Het liefst met een happy landing.
2014.....ik heb er zin in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten