Het is 2de Pinksterdag als ik enigszins in verwarring gebracht door het aantal websites m.b.t. de Kwakel op de relatief verkeerde plek beland. Ik sta met vriend Tom bij pannenkoekenhuis 't Sonnetje en dat is niet het bedoelde Jachthuis.
Via een behulpzame onkruidwiedende boer en een schat van een pannekoekenserveerster wordt ik op de juiste route gezet. De serveerster, ik krijg zo'n zin in pannekoeken, vertelt mij dat ik tweemaal rechts en dan 1.5 kilometer de polder in moet om bij "de Kwakel" te komen.
Of ik met de fiets ben?
Nou neen vandaag niet ( na 2 dagen eindeloos fietsen heb ik wat lichte billitis ).
Of ik met de fiets ben?
Nou neen vandaag niet ( na 2 dagen eindeloos fietsen heb ik wat lichte billitis ).
Ze stelt me gerust: Gaat u nu wandelen, u zult hele mooie dingen zien, u gaat varen met "de Kwakel"en tot slot eet u hier een pannekoek. Een mooi dagje.
Op mijn vraag of zij zin heeft mee te lopen lacht zij en zegt dat ze moet werken.
En het dient gezegd: veel moois en na 1,5 kilometer een bord dat zegt dat ik nog 1100 meter te gaan heb. Een ouder echtpaar met skistokken probeert mij te stimuleren met het vooruitzicht op een cappucino, die daar, ver aan de horizon, heerlijk moet zijn.
En ja, daar-is-ie dan: Veerpont de Kwakel. Ik ben ruim op tijd. Twee fietsers vertellen mij hoe zij net appelpunt met baccardi hebben geconsumeerd. Door veel met de pont te varen kunnen zij hun zwarte geld witwassen.
Rechts van mij is 't Jachthuis met een heerlijk terras aan het water.
De sfeer is er gezellig en ongedwongen.
Maar ik ben op zoek naar vriend W., de door jarenlange sleepdienstervaring getrainde kapitein van de Kwakel. Op dat moment is hij bezig - zo lijkt het - een aantal bootvluchtelingen van hun vlot te halen.
Het weerzien is hartelijk en ik mag omdat ik wandelaar ben voor 30 eurocent mee ( fietsers 40 cent ).
Door 24 keer mee te varen - realiseer ik me - spaar ik zo voor een cappucino.
Mijn kaartje blijft echter geldig zolang ik aan boord ben, zodat ik - tsja - de cappucino zelf moet gaan betalen.
Aan de kajuit was goed te zien hoe een massale insectenaanval was afgeslagen en het schip gekeurd.
Ik heb een zitplaats op het dek met naast mij twee kleine blonde meisjes en verderop een oma.
De jongste probeert mij iets duidelijk te maken en na de vertaling door oma is het mij duidelijk: Haar zusje heeft een aardbeienjurkje.
Ik complimenteer haar daarmee ( oh verlegen glimlach ) en vraag ( hoe ondeugend kan ik zijn ) of ik een aardbeitje mag. Je kijkt mij toestemmend aan. Ik pak de mooiste en eet 'm smaakvol op. Beide zusjes kunnen hier zo van genieten, dus eet ik net zoveel aardbeien als ik op kan.
Mooi is wel dat ze steeds vervangen worden door een onderliggende nieuwe.
Ja het is leuk op de Kwakel.
En dan nemen we weer lang zwaaiend afscheid en vaart de boot verder naar oneindige Maaslandse verten ( lijkt zo wel de Sinterklaasboot ).
Als troost is zij daar: de klasse-capuccino. Pittig van smaak. Stralend wit beschuimd.
En dan loop ik terug. Vele ervaringen rijker en met nog meer oog voor detail: een madeliefjeskring met klaproos. Waar vind je dat ?
Bij het pannekoekenhuis twijfel ik ,terwijl ik ook het visioen van een spekpannekoek met stroop krijg.
Het is er echter inmiddels afgeladen met bezoekers. Mijn serveerster als speelbal van veeleisende en hongerige toeristen.
Ik kies voor mijn eigen lunch en verse koffie uit de auto.
Het is weer mooi geweest.
En knap warm.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten