Of ik een atelierruimte zocht ? J. liet mij een adres en een sleutel zien van een zomerhuisje met tuin in Oostvoorne, op de Kruiningerschors.
En zo had ik ineens weer een nieuw doel in mijn leven: een mogelijk zomeratelier aan de kust. Dat wilde ik zien.
Na een voorspoedige rit langs de "bossen" van de Botlek, belandde ik ineens in een groen paradijselijk landschap: de Kruiningergors.
Ik ontdekte al snel dat hier veel meer zomerateliers in gebruik waren en gezien de omvang van het complex wendde ik mij tot de receptie waar ik allervriendelijkst voorzien werd van een routeplanner en een gratis dagparkeerkaart voor veld C.
Daar lag het. Pal aan het veld, enigszins verscholen achter de laurierstruiken:
Casa Janneke.
Nieuwsgierig stapte ik naar binnen: een lichte ruimte met keuken, kasten, zithoek een een beetje digitenne. Quadrofonie in de 4 hoeken en niet onbelangrijk voor de zomertopdagen: airco.
En dan was er een douche / toiletruimte met airco.
En een frisse, heldere slaapkamer met 2 stevige bedden. Een voor na het beeldhouwen en een voor na het schilderen.
Het uitzicht aan de achterzijde goed verzorgd en fraai geschoren.
En het belangrijkste voor een zomeratelier: de voorzijde met de stenen terrassen.
Het was er ook goed koffiedrinken en lunchen.
Mijn interesse ging ook uit naar de omgeving. Kon ik daar inspiratie en rust vinden en zou er voldoende natuurlijk materiaal voorhanden zijn om mijn creaties ook een biologisch element mee te geven ?
Door het bosrijke groen spoedde ik mij naar - zo gaf de plattegrond aan - Het Brielse Meer.
Ik kwam op een groot en stil strand waar meeuwen en zwanen het goed naar hun zin hadden.
Het water - okee er was wat kroos langs de waterkant - was kraakhelder schoon.
Van goede kwaliteit zo verzekerde een bord namens Zuid-Holland mij.
Wat ik echter niet kon zien was de zee. Die lag op fietsafstand verderop en dus kwam de fiets uit de auto en ging ik op pad.
Ook daar aan het strand was het ongekend stil en dat terwijl de zon scheen en de temperatuur erg aangenaam was.
Fietsend door de duinen en langs een wat futuristisch restaurant, gevuld met medewerkers van de Havendienst Rotterdam, belandde ik onverwacht in het mulle zand.
Dat was zwaar fietsen. Ik moest er echt naast gaan lopen om nog een enigszins trappende beweging te kunnen maken.
Maar alle inspanning was niet voor niets. Daar lag zij: onze Noordzee. Ze maakte een wat teruggetrokken indruk, maar vermoedelijk zou dat later door de natuur weer gecompenseerd worden.
En om fileleed te voorkomen besloot ik nog enige tijd te blijven, haalde een Oostvoorns patatje met en ging nog eenmaal naar casa Janneke "by night".
Er was nu een buurman te zien, althans zijn grijze haar. Ook al erg rustig.
Wilde ik nog wel terug naar de stad ?
Met een goed gevulde maag en Casa Janneke in mijn hart reed ik terug.
Het was een mooie inspirerende dag geweest.
Viva casa ! zal ik maar zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten